พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 176

ตอนที่ 176 รำมังกรไฟ

หลีโม่รู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะไปหาเสี้ยฉวน แต่ถ้ากุ้ยหยวนออกจากลานเสี้ยจื้อ ก็อาจจะเกิดเรื่องได้

บุญคุณที่มี นางจำขึ้นใจ และคราวนี้ที่กุ้ยหยวนบาดเจ็บก็เป็นเพราะนาง หากไม่ใช่เพราะซีเหมินเสี่ยวชิ่งอยากแก้แค้นนาง ก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้กับกุ้ยหยวน

เมื่อหลีโม่หาเสี้ยฉวนจนเจอ เขากำลังสั่งคนใช้จัดวางโต๊ะเก้าอี้กับจัดเตรียมถ้วยชามอาหาร

หลีโม่เดินเข้าไปพูดว่า “เสี้ยฉวน ที่ลานของข้ามีคนใช้ไม่เพียงพอ จากวันนี้ไป กุ้ยหยวนย้ายไปช่วยงานที่ลานของข้า”

“คุณหนูใหญ่ เรื่องนี้บ่าวก็ไม่มีอำนาจนะครับ ท่านไปหานายหญิงแก่เองไหมครับ ตอนนี้ฮูหยินใหม่ยังไม่ได้เข้ามาดูแลงานในจวน นายหญิงแก่จึงเป็นผู้ดูแลชั่วคราว” เป็นอย่างที่หลีโม่พูดไว้ไม่มีผิด เสี้ยฉวนไม่ยอมรับปาก ยังแสดงท่าทางวางอำนาจรังแกคนอีก

หลีโม่มองดูเขา แล้วพูดด้วยเสียงเรียบว่า “ข้าไม่ได้มาขอเจ้า ข้ามาเพื่อจะบอกให้รู้เท่านั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้กุ้ยหยวนย้ายไปทำงานที่ลานของฉัน และจะไม่รับเงินค่าตอบแทนจากจวนเฉิงเสี้ยง ข้าจะเป็นคนรับผิดชอบเอง”

เสี้ยฉวนหัวเราะอย่างน่าเกลียด “ดูคุณหนูใหญ่พูดสิ อย่างกับเงินของคุณหนูใหญ่ไม่ใช่เงินของจวนเฉิงเสี้ยงแหละ ตัวคุณหนูใหญ่เองยังเป็นคนของจวนเฉิงเสี้ยงเลย เงินยิ่งไม่ต้องพูดถึง”

หลีโม่หัวเราะเสียงต่ำ แววตาเยือกเย็น “ใช่ไหม? จวนเฉิงเสี้ยงช่างมีบุญคุณกับข้ามากมายจริงๆ รบกวนก่วนเจียกลับไปเรียนนายหญิงแก่ด้วยนะ ขอบพระคุณบุญคุณของนายหญิงแก่กับเสี้ยเฉิงเสี้ยงตลอดสิบปีที่ผ่านมา แต่ว่ากุ้ยหยวน ข้าเอาไปแน่นอน ”

เสี้ยฉวนโบกมือ พูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายว่า “คุณหนูใหญ่ไปเรียนนายหญิงแก่เองเถอะ แต่ใช่ว่าบ่าวจะไม่เห็นแก่คุณหนูใหญ่ กุ้ยหยวนเป็นบ่าวในจวน เมื่อคนในลานของคุณหนูใหญ่ไม่พอ ก็สามารถย้ายเอาไปช่วยได้ เพียงแต่ นายหญิงแก่ให้อำนาจบ่าวในการย้ายบ่าวไพร่ แต่เมื่อใดที่ในจวนมีงานเร่งด่วน ต้องการคนช่วย จะต้องให้กุ้ยหยวนมาช่วยด้วย”

หลีโม่จ้องหน้าเสี้ยฉวน “เสี้ยฉวน ข้าพูดไว้ตรงนี้ไว้ก่อน เจ้าฟังให้ดี ต่อจากนี้ไปกุ้ยหยวนเป็นคนของลานเสี้ยจื้อ ใครจะย้ายไปไหนไม่ได้ ใครกล้ามาย้ายไป อย่าหาว่าข้าใจดำ”

เสี้ยฉวนหัวเราะเสียงดัง “คุณหนูใหญ่ ไม่ช้าก็เร็วลานเสี้ยจื้อก็จะกลายเป็นของฮูหยินคนใหม่ไม่ใช่หรือ? กุ้ยหยวนย้ายไปลานเสี้ยจื้อ ต่อไปก็ยังต้องรับใช้ฮูหยินอยู่ดี”

มองดูใบหน้าที่หัวเราะอย่างเยาะเย้ยของเสี้ยฉวน หลีโม่กำหมัดแน่น ออกแรงต่อยออกไป เมื่อหมัดลอยมา เสี้ยฉวนซึ่งเห็นก่อนแล้วว่านางจะลงมือ จึงถอยหลังไปหนึ่งก้าว กำลังจะหัวเราะเย้ย ตรงคางกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมา ตอนที่เขาถอยหลัง กลับเป็นการทำให้หลีโม่ออกแรงได้อย่างพอดี

หลีโม่หันตัว แล้วทิ้งคำอย่างเยือกเย็นไว้ว่า “เสี้ยฉวน หัวของเจ้าข้าฝากไว้บนคอของเจ้าก่อน แล้วข้าจะกลับมาเอา”

เสี้ยฉวนโกรธจัดมาก จนลืมสนใจความเจ็บปวด ตอบกลับอย่างเยือกเย็นเหมือนกันว่า “ได้ ข้าจะรอคุณหนูใหญ่ ว่าแต่ กุ้ยหยวนจะให้คุณหนูใหญ่ไปไม่ได้ สัญญาทาสอยู่ในมือนางหญิงแก่ มีปัญญาก็ไปเอาเองเลย”

หลีโม่รู้ว่าคนรับใช้ในจวนล้วนมีสัญญาทาส ซึ่งสัญญาทาสนี้ยังได้รับการคุ้มครองจากกฎหมาย มีสัญญาทาสนี้หนึ่งวัน กุ้ยหยวนก็ยังถือเป็นทาสของจวนเฉิงเสี้ยง อยู่ในความควบคุมของจวนเฉิงเสี้ยง

แต่นางจะปล่อยให้กุ้ยหยวนตกอยู่ในมือของพวกเขาไม่ได้ สัญญาทาสนี้ ไม่ว่าจะขโมยหรือขอมาดีๆๆ ก็จะต้องเอามาให้ได้

“ไปโกรธอะไรมา? ใครทำเจ้าโมโหหรือ?” เฉินหลิ่วหลิ่วเห็นหน้าที่โกรธจัดของหลีโม่เดินผ่านมา จึงถามขึ้น

“ไม่มีอะไร หมาวางอำนาจตัวหนึ่งเท่านั้น” หลีโม่สงบสติอารมณ์ มองไปรอบๆ “ท่านอ๋องกับเซี่ยวโธ่ล่ะ?”

“เห็นบอกว่าจะไปเดินเล่นแถวหลังสวน วันนี้พวกเขาดูแปลกๆทั้งวัน บอกว่าจะไปดูนี่ดูนั้น เหมือนกำลังหาของอะไรบางอย่าง” เฉินหลิ่วหลิ่วตอบ

หลีโม่นึกถึงที่ซูชิงเคยพูดถึงเสี้ยห้วยจุนกับคนบ้า หรือว่า พวกเขาสงสัยจวนเฉิงเสี้ยงซ่อนคนบ้าไว้?

ยังไงนางก็ไม่เข้าใจ เสี้ยห้วยจุนจะให้คนพาคนบ้ากลับมาทำไม? หรือว่าเขารู้แต่แรกว่าคนบ้านนั่นมีโรคกัดคนได้?