พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 187

ตอนที่ 187 ใครวางเพลิง

ไฟที่แผดเผาอยู่ภายในห้องใหม่ได้มอดดับลงแล้ว ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยที่สิ้นไร้ไม้ต่อปล่อยให้นางในประครองร่างออกมายืนอยู่ด้านนอก เพื่อรอให้คนมาหามนางไปรักษาตัวในจวนแห่งอื่น

ทั้งสามคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บ ถึงจะไม่หนักหนามากนัก แต่ก็ดูน่าเวทนาเหลือคณา โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยที่ถูกเผาไปมากทีเดียว คิ้วก็ไร้ซึ่งขน ใบหน้าครึ่งหนึ่งก็กลายเป็นสีแดง เห็นแล้วช่างน่าสงสารยากที่จะพรรณนาออกมาได้

เฉิงเสี้ยงเสี้ยมีรับสั่งให้ตรวจสอบหาสาเหตุของเพลิงไหม้ครั้งนี้ด้วยอารมณ์โทสะทันที

ถึงแม้ว่าถังน้ำมันที่อยู่หน้าประตูจะถูกเผาไปแล้วก็ตาม แต่ถังน้ำมันนี้มีคุณสมบัติเป็นโลหะ หลังจากถูกเผา มันจึงยังคงอยู่

“เฉิงเสี้ยง มีคนตั้งใจวางเพลิงจริงๆพ่ะย่ะค่ะ” ข้าหลวงขึ้นนางรายงานเบื้องบน

“เปินเซียงรู้ว่ามีคนวางเพลิง จึงให้เจ้าไปทำการตรวจสอบว่าใครเป็นผู้วางเพลิง”เฉิงเสี้ยงเสี้ยมองไปทางซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยที่มีโฉมหน้างดงามดุจดอกไม้ที่ในเวลานี้ได้ถูกแผดเผาจนกลายเป็นเช่นนี้ จึงอดระเบิดอารมณ์โทสะออกมาไม่ได้

ฉวินเฉิงซือเดินเข้ามา จากนั้นก็ทำการตรวจสอบเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เฉิงเสี้ยง ดูจากวันนี้แล้วทั้งสองฝั่งล้วนมีคนวางเพลิงพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมได้ให้สำนักงานตำรวจและสิงปู้ไปทำการตรวจสอบอย่างเป็นทางการแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อเฉิงเสี้ยงเสี้ยได้ยินคำนี้ ก็ตื่นตกใจทันใด แววตาฉายอาการลุกลี้ลุกลนอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ตำหนักรองน่าจะเป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย ทั้งสองแห่งเกิดเพลิงไหม้ไม่น่าจะจะสับสนได้นะ”

ฉวินเฉิงซือส่ายหน้า “ไม่ เฉิงเสี้ยง ถึงแม้ว่าด้านนั้นจะยังไม่พบเงื่อนงำอะไรในระยะเวลาสั้นๆก็ตาม แต่เวลาที่เกิดเหตุเพลิงไหม้ทั้งสองด้านต่างกันไม่นานนัก อีกทั้งร่องรอยของการวางเพลิงด้านนี้ก็ชัดเจน อาจจะเป็นกลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิมก็เป็นได้ คนวางเพลิงอย่างแท้จริงคือหมอเสี้ย ไม่ใช่ตระกูลเฉินของตำหนักข้างพ่ะย่ะค่ะ”

กลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิม จะต้องเตรียมการและบุกโจมตีในจุดที่ศัตรูต่างคาดไม่ถึง

ถึงอย่างไรคนที่ตายอยู่ในกองเพลิงนี้ก็มีเพียงแค่ผู้ดูแลตำหนักคนเดียวเท่านั้น ไม่มีใครอยากประทุษร้ายต่อผู้ดูแลตำหนักหรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งวันอภิเษกสมรสของเฉิงเสี้ยง

ใบหน้าของเฉิงเสี้ยงเสี้ยกลัดกลุ้มมาก ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมคนวางเพลิงถึงทิ้งถังน้ำมันไว้ เพราะตั้งใจจะทิ้งเงื่อนงำบางอย่างเอาไว้ เพื่อแจ้งให้แก่ทุกคนทราบ เพลิงไหม้ในวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นการตั้งใจวางแผนไว้อย่างละเอียดรอบคอบ

ที่นี่มีร่องรอยของการวางเพลิง ย่อมต้องมอบหมายให้สำนักตำรวจเข้าไปตรวจสอบ หากมอบหมายให้สำนักตำรวจแล้ว ย่อมต้องประติประต่อเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ได้อย่างแน่นอน เพลิงไหม้ทั้งสองด้านต้องบีบด้วยการตรวจสอบ ถึงตอนนั้น เรื่องมากมายล้วนปิดไม่อยู่แล้ว

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเสี้ยหลีโม่นี่รอดออกมาได้อย่างไร เสี้ยฉวนสิ้นชีวาอยู่ภายใน อีกทั้ง นางบอกว่าเหลียงซื่อก็ยังรอดออกมาด้วย ถึงนางจะหนีรอดออกมาได้แค่ผู้เดียว แล้วเหลียงซื่อละ? หรือว่านางพาเหลียงซื่อหนีรอดออกมาด้วย? นางไม่ใช่คนโง่ ทำไมจะไม่รู้ว่าเหลียงซื่อเป็นตัวการปั้นเรื่องใส่ร้ายนางเมื่อเที่ยงวันนี้?

ในตอนที่ซือถูเย้นและคนอื่นๆมาถึง ไฟในห้องใหม่ก็มอดดับลงแล้ว ฉวินเฉิงซือรุดขึ้นหน้ารายงานสถานการณ์ที่เจอถังน้ำมัน ว่าเป็นการจงใจวางเพลิง

ซือถูเย้นชำเลืองมองไปทางหลีโม่ด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นการวางเพลิง งั้นเจ้าก็ไปจัดการตามความหมายของเจ้า ตรวจสอบให้ดี ข้าเฉิงเสี้ยงแห่งราชวงศ์ต้าโจวจะต้องตามตัวคนชั่วมารับโทษให้จงได้”

ในตอนที่เขาบอกว่าคนชั่ว แทบจะกัดฟันเลยทีเดียว หลีโม่มองลงต่ำ หายใจหอบหืด แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

แต่ดวงตาของซูชิงและเซียวโธ่กลับจ้องเขม็งมาทางหลีโม่

หลีโม่เงยหน้าขึ้น ก่อนจะชำเลืองมองไปทางทั้งสองอย่างจนปัญญา จากนั้นก็ทอดถอนใจออกมาเบาๆ แล้วเบียงสายตาไปทางอื่น

“ดูท่าทางไร้เดียงสาของนางสิ?” ซูชิงกะซิบกะซาบข้างหูของเซียวโธ่ เซียวโธ่จึงได้ชำเลืองมอง ก่อนจะตอบอื้อออกมา “ไร้ยางอายเสียจริง”

ซือถูเย้นไอออกมาเบาๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปหาซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเพื่อดูใบหน้าที่น่าเวทนานั้น แล้วถามขึ้นว่า”ฮูหยินไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? ให้เปินหวางเชิญท่านหมอหลวงจากวังมาทำการรักษาให้ดีไหม?”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยอดทนโค้งตัวด้วยความเจ็บปวด “ขอบพระทัยท่านอ๋อง หม่อมฉันมิกล้าขัดขวางเพคะ”

ดวงตาของนางปรายตามองขึ้น จากนั้นก็มองไปทางหลีโม่ที่ยืนอยู่ข้างกายของซือถูเย้น ใบหน้าได้แสดงออกถึงความเคร่งขรึมออกมา เมื่อสักครู่เฉิงเสี้ยงเสี้ยได้พูดกับนางแล้ว เสี้ยหลีโม่และเหลียงซื่อหนีรอดออกมาได้ เพลิงไหม้ครั้งนี้ ไม่สามารถกำจัดพวกนางได้

นางเองก็ไม่อาจจะคาดเดาว่าเสี้ยหลีโม่เป็นคนวางเพลิง เพียงแต่ความเกลียดชิงเสี้ยหลีโม่ย่อมทำให้นางเห็นท่าทางหมาจนตรอกของนางเอา

เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง หากท่านทรงอนุญาต หม่อมฉันอยากจะเชิญท่านหมอหลวงออกนอกวังเพคะ”

เขารู้สึกเกลียดชังซือถูเย้นมาก แต่หากมีท่านหมอหลวงมาทำการรักษา บางทีอาการบาดเจ็บคงจะสมานกันไวอย่างแน่นอน

ซือถูเย้นพูดขึ้น “ถึงแม้ว่าฮูหยินที่เป็นถึงก้าวหม้งฮูหยินที่แต่งตั้งอริยยศโดยไท่ฮองไท่เฮา ได้รับบาดเจ็บในวันนี้ อีกทั้งยังเป็นวันอภิเษกสมรสอีก เปินหวางอยากแสดงความเมตตาเป็นพิเศษ รับสั่งให้ไปเชิญท่านหมอหลวงออกจากวัง”