พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 200

ตอนที่ 200 ทุกคนสืบหาต้นตอ

จิ้นโก๋กงโกรธจนแทบระเบิด ในจวนแห่งนี้ นางไม่เคยที่จะเผยสีหน้าไม่พอใจ หรือแม้แต่จะไอออกมาให้ใครเห็น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความโกรธ

แต่ว่า ตอนนี้นางกำลังโกรธมาก และยังไม่หยุดพูดอีก

นายท่านรองซีเหมินขึ้นหน้าไปจับแขนเหลียงซื่อไว้ “พอได้แล้ว เจ้าดูสิ เจ้าทำให้ท่านพ่อโกรธแล้ว ยังไม่รีบออกไปอีก?”

เหลียงซื่อจ้องเขม็งสามีตนเอง ในใจอยากจะตบหน้าสักฉาด เป็นสามีภรรยากัน สามีถึงกับยอมให้นางผู้เป็นคู่ชีวิตมา20ปีเป็นผู้เสียสละชีวิตให้แก่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย

แต่ว่า นางอดไม่ได้ หลังจากรอดตายมาหนึ่งครั้ง นางก็คิดอะไรได้ใหม่ ในเมื่อวันนี้ต้องพูดออกมา ก็จะต้องพูดให้จบ

เหลียงซื่อสะบัดแขนออก แล้วค่อยๆนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าไท่ป่าว เงยหน้าขึ้น น้ำตาคลอเบ้า “ใต้เท้า ท่านเป็นอาวุโสของตระกูลซีเหมิน วันนี้ข้าขอบังอาจ คุกเข่าต่อหน้าท่าน ขอให้ท่านให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วย ”

ไท่ป่าวทำหน้านิ่ง “พูดต่อไป！”

เหลียงซื่อพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนเฉิงเสี้ยงวันนั้นออกมาจดหมด รวมทั้งการลงมือกับกุ้ยหยวน เพื่อที่จะใส่ร้ายหลีโม่ นางก็พูดมาจนหมด

ในระหว่างที่พูดนั้น จิ้นโก๋กงและซีเหมินเสี่ยวเยว่ก็อยากจะขัดนางพูดอยู่หลายครั้ง แต่ว่า มีสายตาของไท่ป่าวสาดเข้า ทุกคนก็เลยเงียบ

หลังจากเหลียงซื่อพูดจบ สีหน้าของนายหญิงแก่ก็ดูแย่มาก “ฮูหยินรอง เรื่องที่ทำร้ายคนรับใช้ของจวนเฉิงเสี้ยงมีแผนการใส่ร้ายหลานสาวของข้า ข้าก็จะไม่เอาความกับเจ้า แต่เจ้าก็อย่าคิดจะโยนเรื่องทั้งหมดมาให้เสี่ยวเยวี่ย เพราะถึงแม้นางจะแต่งเข้ามาจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว แต่ก็ยังคงเป็นลูกหลานของตระกูลซีเหมิน”

“นายหญิงแก่ ” เหลียงซื่อตอบโต้อย่างไม่ไว้หน้า “เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของศาลาว่าการที่ต้องตรวจสอบ ถ้าเป็นความผิดข้า ข้าก็ยอมรับ แต่ว่า ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยก็อย่าคิดจะหลบหนีได้ ตอนนี้ศาลาว่าการได้ตรวจสอบเรื่องที่มังกรไฟทำให้ไฟไหม้แล้ว แต่ไม่ได้ตวรจสอบว่ามีการใส่ยาพิษในเหล้า วางยาในแก้วเหล้าข้า คนที่ทำร้ายข้าได้ถูกไฟคลอกตายแล้ว เจ้าคิดว่าจะปกปิดเรื่องนี้ไปได้หรือ? ”

นายหญิงแก่ยิ้มเย็นแล้วพูดว่า “เหลวใหลสิ้นดี เจ้าไม่มีความแค้นอะไรกับจวนเฉิงเสี้ยง แล้วจะฆ่าเจ้าเพื่ออะไร?”

“คนที่เจ้าอยากฆ่าไม่ใช่ข้า แต่เป็นหลีโม่ แต่ว่ามีข้าที่เป็นคนของจวนโก๋กงอยู่ด้วย คนอื่นก็จะคิดว่ามันเป็นอุบัติเหตุ เพราะว่าพวกจวนเฉิงเสี้ยงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะฆ่าข้า”

“สิ่งที่เจ้าพูด ล้วนเป็นความคิดของเจ้าเอง จินตนาการของฮูหยินรองนี่ช่างล้ำเลิศจริงๆ มีความสามารถเช่นนี้ทำไมไม่ไปพูดเล่านิทานล่ะ น่าเสียดายความสามารถ ” นายหญิงแก่กล่าว

เมื่อพูดจบ นายหญิงแก่ก็ลุกขึ้นพูดกับโก๋กงว่า “ท่านโก๋กง ดูเหมือนว่าอาหารมื้อนี้คงจะกินต่อไปไม่ได้แล้ว อยู่ดีๆข้าก็มีความผิดขึ้นมาเสียอย่างนั้น ช่างไม่เป็นธรรมต่อข้าเลย วันหลังจวนเฉิงเสี้ยงจะจัดงานเลี้ยง แล้วเชิญท่านไปก็แล้วกัน ”

จิ้นโก๋กงเห็นไท่ป่าวเงียบกริบ ก็เอามือทุบโต๊ะแล้วพูดอย่างโมโหว่า “เจ้าพอใจหรือยัง? นี่เป็นการรับแขกของเจ้าอย่างนั้นหรือ? ช่างขายหน้าจวนโก๋กงของเราเสียจริงๆ เมื่อก่อนเห็นเป็นคนสงบนิ่งฉลาดหลักแหลม ก็เลยมอบหมายให้เจ้าดูแลงานภายในบ้าน ไม่คิดว่าเจ้าจะร้ายกาจป่าเถื่อนได้ถึงเพียงนี้ ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ”