พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 201

ตอนที่ 201 ฝีมือสูงส่ง

เหลียงซื่อยังไม่ทันได้พูดอะไร จิ้นโก๋วกงก็พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “นางยังจะมีอะไรพูดอีก? วันวันคิดแต่เรื่องใครทำร้ายใคร เหตุไฟไหม้เป็นแค่อุบัติเหตุ คิดก็รู้แล้วว่า จวนเฉิงเสี้ยงไม่มีทางคิดทำร้ายคนของจวนโก๋วกง การณ์นี้จะทำให้จวนเฉิงเสี้ยงได้ประโยชน์อันใด? หากเป็นดั่งที่นางพูด คือเพื่อฆ่าคุณหนูใหญ่ของจวนเฉิงเสี้ยง ยิ่งเป็นไปไม่ได้ คนเป็นบิดาจะคิดฆ่าลูกสาวตัวเองทำไม ต่อให้คิดจะฆ่า ก็ไม่จำเป็นต้องวางแผนให้เกิดไฟไหม้ใหญ่หลวงขนาดนี้ คนมีความคิดไม่คิดใครคิดทำแบบนี้แน่ อีกอย่าง ตามที่ตกลงกันไว้ว่าเสี่ยวเยวี่ยของเราแต่งงานไปในตำแหน่งฮูหยิน เสี้ยหลีโม่กลับไม่ยอมยกน้ำชาเพื่อเป็นการทำความเคารพ ตามธรรมเนียม ก็สามารถที่จะสั่งสอนนางได้โดยตรง ไม่จำเป็นต้องแอบวางเพลิง? ”

เตาเหล่าต้ากับเหยียนเอ๋อยืนฟังคนข้างในคุยกันอยู่นอกประตู

หลังจากที่เตาเหล่าต้าได้ยินคำของจิ้นโก๋วกง จึงกระซิบถามเหยียนเอ๋อว่า “คนแก่คนนี้น่าชังยิ่งนัก จะรังแกคุณหนูใหญ่ไหม?”

เหยียนเอ๋อก็กระซิบไว้ “รังแก”

เตาเหล่าต้าครุ่นคิดสักพัก แล้วพึมพำว่า “หนึ่งครั้ง”

“อะไร?” เหยียนเอ๋อฟังไม่ค่อยได้ยิน และพูดเลียนแบบคำพูดเขา

“สามครั้งไง รอให้รังแกสามครั้งค่อยลงมือไง” เตาเหล่าต้าพูดเสียงต่ำ

เหยียนเอ๋อหยิกตรงเอวเขาหนึ่งที “อย่าคิดวู่วาม ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าไม่มีคำสั่งของคุณหนูใหญ่ ห้ามทำอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวจะเสียแผนของคุณหนูใหญ่”

เตาเหล่าต้าเห็นว่าเหยียนเอ๋อพูดมีเหตุผล จึงรีบพยักหัว “เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว”

ภายในห้อง การที่จิ้นโก๋วกงพูดแฉกขึ้นไม่ได้ทำให้ไท้เป่าไม่พอใจ พูดขึ้นด้วยสีหน้าพึงพอใจว่า “เรื่องก้มกราบเอาไว้ก่อน เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันแต่งข้าพอรู้มาบ้าง มาคุยเรื่องสำคัญก่อนค่อยตัดสินว่าใครถูกใครผิด”

เขามองไปทางซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย “ตอนที่ยกน้ำชา ปกติคนฝั่งเจ้าสาวจะไม่ได้อยู่ข้างใน หรือว่าคนใช้เขาพูดกัน ข้าก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ ยังไงก็ครอบครัวเดียวกัน”

หลีโม่อมยิ้ม ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยจำไม่ได้เลยว่าเมื่อกี้ตอนเองพูดไปว่า นางเองที่รู้สึกไม่พอใจจึงเล่าเรื่องให้ฮูหยินรองฟัง คนคนหนึ่งเวลาพูดเท็จในใจก็จะกระวนกระวาย เมื่อกระวนกระวายก็จะทำให้พลาด

ไท้เป่าไม่ได้แย้งนาง กลับถามต่อด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “เจ้าบอกว่าเจ้าเคยพูดหวาดล้อมไม่ให้ฮูหยินรองไปหาเรื่องแก้แค้นคุณหนูใหญ่ งั้นฮูหยินรองตอบเจ้ายังไง?”

“เอ้อเซิ่นบอกว่าปล่อยนางไปไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องสั่งสอนนางให้ได้” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยพูดขึ้น

ไท้เป่าพยักหัว แล้วลูบหนวดตัวเอง “ตอนที่ไฟไหม้ เป็นช่วงที่มังกรไฟกำลังดำเนินอยู่ใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ เป็นช่วงที่มังกรไฟกำลังเดินมา มีหนุ่มสาวมากมายเดินตามหลังมังกรไฟ เฉินไท้จุนกับหลานสาวก็เกือบโดนมังกรที่ล้มลงกับพื้นไหม้แล้ว ดีที่นางฝึกการต่อสู้ตั้งแต่เด็กจึงปกป้องตัวเองได้ทัน” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกุมหน้าอก พูดด้วยสีหน้าเศร้าใจ

“อืม หลานสาวของเหล่าไท้จุนชื่อเฉินหลิ่วหลิ่วใช่ไหม? ข้าจำได้ว่าเด็กคนนี้ เป็นเด็กที่ซนคนหนึ่งจริงๆ งั้นสุดท้ายนางไม่ได้โดนไฟไหม้ใช่ไหม? อันตรายจริงๆ จวนเฉิงเสี้ยงของพวกเจ้าเชิญรำมังกรไฟมา แล้วไม่ได้จัดการเรื่องความปลอดภัยเลยหรือ?” ไท้เป่าถามด้วยสีหน้าห่วงใย

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยได้ยินว่าเขาเป็นห่วงเฉินหลิ่วหลิ่ว จึงรีบตอบว่า “ไม่เป็นไร ท่านปู่ห้าไม่ต้องเป็นห่วง นางสบายดี ตอนนั้นมีคนตามขบวนอยู่เป็นจำนวนมาก คนใช้ในจวนกว่าครึ่งล้วนเดินตามไปด้วย หากเกิดเรื่องจริงๆ คนในจวนก็สามารถรับมือได้ค่ะ”

นายหญิงแก่ฟังอยู่สักพัก แล้วก็กลับไปนั่ง แต่นางรู้สึกว่ายิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี ดูเหมือนคำถามของไท้เป่าดูอ่อนโยน ไม่กดดัน กลับทำให้รู้สึกเหมือนกำลังโดนหลอกถาม

นางอยากเตือนซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย จึงพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเยวี่ย เจ้าลุกขึ้นมาก่อน เรื่องนี้มีหยาเหมินกำลังตรวจสอบอยู่ คนบริสุทธิ์ยังไงก็บริสุทธิ์ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก ทุกคนล้วนรู้อยู่แก่ใจดี”