พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 205

ตอนที่ 205 หย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย

เสี้ยเฉิงเสี้ยงต้องเก็บความโกรธนี้แล้วเดินไปพูดกับเหลียงซื่อว่า “เจ้าปล่อยนางก่อน มรอะไรค่อยๆพูดจากันดีๆไม่ได้หรือ?”

เหลียงซื่อเงยหน้าที่โกรธจนเขียว “พวกเจ้าเคยพูดกับข้าดีๆไหม? หลังจากที่ข้าหนีรอดออกมาจากเรือนด้านข้าง ถูกจัดให้อยู่ในลานเสี้ยจื้อ ในตอนนั้นคนในจวนเฉิงเสี้ยงของพวกเจ้ามีใครมาพูดดีๆกับข้าไหม? เสี้ยเฉิงเสี้ยง หากเจ้าอยากรักษาความสงบสุขของจวนเฉิงเสี้ยง ไม่ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องเคลียกับข้าก่อน คุณหนูใหญ่เสี้ยจะเอาใบหย่าอะไรนั่น ข้าไม่สนใจ ข้าขอให้เจ้าหย่ากับซีเหมินเสียวเยว่”

“อะไรนะ?”

เมื่อพูดเสร็จ หลี่ซื่อร้องถามขึ้นมา ชี้หน้าด่าเหลียงซื่อ “เจ้ายังมาบอกว่าเจ้าไม่อิจฉาที่นางได้แต่งกับเฉิงเสี้ยง? ยังไงนางก็เป็นหลานของเจ้า เจ้าทำกับนางแบบนี้ได้ยังไง? เจ้าช่างใจดำอำมหิต สามีนางตายไปแล้วคนหนึ่ง หากยังโดนหย่าร้างอีก ชาตินี้ก็จะไม่เหลืออะไรแล้ว”

เหลียงซื่อพูดด้วยเสียงเหยือกเย็นว่า “เกี่ยวอะไรกับข้า ล้วนเป็นนางที่เริ่มก่อนเอง หากนางรู้จักใช้ชีวิตอย่างสงบ ป้ารองอย่างข้าก็ไม่ต้องเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง อย่าคิดว่าข้าน่ารังแก หลายปีมานี้ไม่ว่าจะทางตรงทางอ้อมข้าทำเพื่อเรือนใหญ่ขนาดไหน? พวกเจ้าไม่แก่ความดีของข้าแม้แต่น้อย ตอนนี้ยังคิดจะฆ่าข้า? เงินของข้าพวกนั้นหากโยนลงทะเล ยังมีเสียงดังกลับมา”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยหันไปมองเสี้ยเฉิงเสี้ยง พูดพร้อมกับอดกลั้นความเจ็บปวด “เจ้าจะไม่ทำอย่างนั้น ใช่ไหม?”

สีหน้าเสี้ยเฉิงเสี้ยงสับสน อย่าว่าแต่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเสียโฉม ต่อให้ไม่มี ตอนนี้หยาเหมินกำลังจ้องจับนางอยู่ ถ้าไม่ยอมปล่อยนาง จวนเฉิงเสี้ยงก็จะเดือดร้อน

แต่ คำนี้เขาตอบไม่ได้ อย่างน้อย จะทำให้จิ้นโก๋วกงคิดว่าเขาเป็นฝ่ายทิ้งซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยไม่ได้

ดังนั้น เขามองไปยังเหลียงซื่อ “ฮูหยินรอง เจ้าอย่าบีบบังคับเลย ข้าจะไม่ยอมหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย”

เหลียงซื่อพูดเย้ย “บีบบังคับหรือ? ข้าคิดว่าข้ากำลังช่วยเจ้านะ แต่ว่าข้าไม่สน จวนเฉิงเสี้ยงพวกเจ้าเป็นคนนอก จิตใจพวกเจ้าอำมหิตคิดจะทำร้ายข้า เวรกรรมจะตามสนองแน่ แต่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยไม่ใช่ นางเป็นคนของจวนโก๋วกง ได้รับประโยชน์จากข้าไม่น้อย นางลืมบุญคุณคิดทำร้ายข้า ข้าจะปล่อยนางไปไม่ได้ ถ้าฆ่านางต้องชดใช้ด้วยชีวิต วิธีที่ดีที่สุด ก็คือให้นางเป็นหม้ายอีกครั้ง”

หลีโม่เห็นด้วยกับเหลียงซื่อ นางทำแบบนี้ช่างโหดร้ายได้ใจจริงๆ

แต่ว่า ต่อให้โหดร้ายแค่ไหน ก็โหดได้ไม่เท่าเสี้ยเฉิงเสี้ยง

ที่จริงเขาอยากที่จะหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย แต่เขาทำเป็นปกป้องนาง เพราะอย่างนั้นเมื่อซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยตกที่นั่งลำบาก ก็จะหาทางออกที่ดีเพื่อเขา ทางออกนี้ ก็คือจวนเฉิงเสี้ยง นางคาดหวังว่าจะได้กลับไปยังจวนเฉิงเสี้ยง เพราะฉะนั้นนางจะไม่ลากเสี้ยเฉิงเสี้ยงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

จิ้นโก๋วกงโกรธจนดวงตาแทบทะลัก หากซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยโดนหย่า หน้าแก่ๆของเขาก็ต้องอับอายเป็นที่สุด

กว่าจะเป็นดองกับจวนเฉิงเสี้ยงได้ กลับต้องมาตัดขาดกันกลางคัน คนที่ถูกตัดขาดดันเป็นคนของจวนโก๋วกง ทำให้เขาอัดอั้นใจยิ่งนัก

ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่า เมื่อไหร่ที่เขาคิดว่าทุกอย่างอยู่ในความควบคุมของตนเอง มีบางคนได้แหกกฎ แล้วควบคุมสถานการณ์อย่างรวดเร็ว จิ้นโก๋งกงที่ล้าสมัยอย่างเขา ถึงตอนนี้ก็ไม่มีปัญญาทำอะไรได้แล้ว

เขาล้มนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูหลี่ซื่อกับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยที่ร่ำร้องไห้ เขารู้ว่าเขาต้องออกปากให้เสี้ยเฉิงเสี้ยงหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย เอาใจเหลียงซื่อ ไม่อย่างนั้น หากเหลียงซื่อจะทวงเอาเงินกับจวนโก๋วกงคืนขึ้นมาจริงๆ เขาไม่มีปัญญาคืน เขาจะไม่ยอมให้ใครมาหัวเราะเย้าเอาตอนแก่

ในหัวมีเรื่องให้คิดมากมาย แต่ยังไงก็หนีไม่พ้นความจริง เขาหันไปมองเสี้ยเฉิงเสี้ยง “เฉิงเสี้ยง เขียนใบหย่าเถอะ”

“ไม่ ไม่” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกรี๊ดร้อง นางดิ้นร้นลุกขึ้นมาผลักเหลียงซื่อ คุกเข่าตรงหน้าโก๋วกง “ท่านปู่ ไม่ได้นะ หากหย่ากับข้าแล้ว ข้ายังจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ไหม?”

เสี้ยเฉิงเสี่ยงก็พูดขึ้นว่า “ใช่ โก๋วกง บางที่เราอาจจะมีหนทางอื่นแก้ปัญญาได้”

เขาพูดว่าบางที ที่จริงก็คืออยากบอกโก๋วกงว่า ไม่มีหนทางอื่นแล้ว ตอนนี้ต้องยอมทำตามนี้ทางเดียว