พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 206

ตอนที่ 206 เขียนใบหย่า

ส่วนทางด้านนั้น กำลังแสดงละครเศร้า

เสี้ยเฉิงเสี้ยงไม่ยอมหย่ากับซี้หมินเสี่ยวเยวี่ย แต่ก็ทานความกดดันจากเหลียงซื่อกับจิ้นโก๋วกงไม่ได้ เขาหน้าซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยอย่างขมขื่น กุมมือนางไว้ กลั้นน้ำตาไว้แล้วพูดขึ้นว่า “รอข้านะ ข้าจะกลับมาสู่ขอเจ้ากลับไปอย่างสมเกียรติ”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยร้องไห้อย่างเสียสติ นางรับไม่ได้กับจุดจบแบบนี้ นางเพิ่งจะได้แต่งงานเอง อีกอย่างนางยังไม่ได้เข้าห้องหอกับเสี้ยเฉิงเสี้ยงเลย

นางหวาดกลัวความเหงาที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว ดังนั้นนางจึงอยากรีบเร่งให้ได้ครอบครองทุกอย่าง อยากเป็นผู้หญิงหนึ่งเดียวที่อยู่ข้างกายเขา เสพสุขตำแหน่งฮูหยินชั้นหนึ่งอย่างสมเกียรติ

นางอยากที่จะเป็นนายหญิงใหญ่ของจวนเฉิงเสี้ยงมาก อยากจนสุดจะทนรอ ทำให้นางกระทำผิดดูถูกความสามารถของเสี้ยหลีโม่

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเห็นนางเป็นแบบนี้ ในใจนึกรังเกลียด ถึงแม้จะเสียดายการดองกับจิ้นโก๋วกงล้มเหลว แต่สู่ขอผู้หญิงแบบนี้กลับไป ต่อไปก็จะต้องไม่เป็นผลดี ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีที่สุด

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกลับไม่รู้เรื่อง ยังคิดว่าเขาทำใจไม่ได้ หลังจากร้องไห้แล้ว ก็พูดขึ้นอย่างอาลัยอาวอนว่า “ข้าจะรอเจ้า คำพูดของเจ้า ห้ามกลับคำนะ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงหวังที่จะให้นางยอมรับผิดคนเดียว จึงโอบกอดนางเบาๆแล้วกระซิบข้างหูนางว่า “เจ้าวางใจเถอะ รอให้ข้ากำจัดคนที่ขวางหูขวางตาหมดแล้ว ก็จะไม่มีใครมาขัดขวางเราสองคนได้อีก”

ที่จริงในใจเขาก็รู้สึกสมเพชตัวเองเหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าตัวเองในฐานเฉิงเสี้ยง กลับต้องใช้วิธีหลอกลวงผู้หญิงแบบนี้

แต่เขาโดนเสี้ยหลีโม่บีบบังคับจนไม่มีทางออกแล้ว

ใบหย่าถูกเขียนขึ้น ณ ตอนนั้น เมื่อเขียนเสร็จแล้ว เสี้ยเฉิงเสี้ยงขอร้องจิ้นโก๋วกงว่า “ขอโก๋วกงอย่าทอดทิ้งนาง ดูแลนางดีๆ และอย่าปล่อยให้ใครมารังแกได้”

จิ้นโก๋วกงมองดูเสี้ยเฉิงเสี้ยง ในใจบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง เขาไม่คิดว่าเสี้ยเฉิงเสี้ยงจะจริงใจต่อซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย เขารู้เป็นอย่างดี เสี้ยเฉิงเสี้ยงกำลังแสดงละคร วัตถุประสงค์ก็คืออยากให้ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยยอมรับผิดเองทุกอย่าง ถือได้ว่าเป็นคนที่อยากปกป้องความสงบสุขของคนในวงศ์ตระกูล เขาเข้าใจ เพราะเขาเองก็สิ่งที่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วอย่างมากมาย

เขาก็ทำเหมือนกับที่เสี้ยเฉิงเสี้ยงกำลังทำอยู่ ขายลูกสาวหรือขายลูกเพื่อความเจริญรุ่งเรือง คนของตัวเองไม่ได้เรื่อง จึงต้องอาศัยการดองกับตระกูลใหญ่ เพื่อมาค้ำจุนหน้าที่การงานของตระกูลตน

ยังไงซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง ไท้เป่าจะไม่มีทางเห็นแก่ส่วนตัว คำให้การไต่สวนในวันนั้นจะส่งมอบให้หยาเหมินทั้งหมด

จวนโก๋วกงจะปกป้องซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ต้องแลกกับความสูญเสียอย่างมากมาย

ยอมสูญเสียทุกอย่างเพื่อปกป้องนาง จะต้องมีอะไรที่มีค่าเท่ากันหรือมีค่ามากกว่ามาแลกเปลี่ยน หากไม่มี ก็ไม่จำเป็นต้องช่วยแล้ว

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเขียนใบหย่าด้วยความโมโห แต่คำที่ใช้กลับดูดี พรรณาอย่างเศร้าสร้อย ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรับใบหย่ามา ร่ำร้องไห้อย่างคร่ำครวญ รู้สึกตื้นตันกับบทความในใบหย่าอย่างที่สุด

หลีโม่มองดูนาง อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ ไม่ว่าผู้หญิงจะฉลาดขนาดไหน เมื่อพบเจอกับความรัก ก็จะปิดกั้นสติความคิดต่างๆที่มี เป็นบทสรุปที่ช่างไร้ปัญญา

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยไม่ได้โง่จริงๆ แต่เป็นเพราะนางใจร้อนเกินไป ไม่มีความอดทน อยากจะกลืนกินทุกอย่างได้อย่างสิงโต ความอดทน เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

หลีโม่ถือเรื่องนี้เป็นบทเรียน จะให้ตัวเองขาดความอดทนไม่ได้ ต่อให้ในใจจะอยากแค่ไหน นางก็จะไม่เสียดายเวลาที่จะรอคอย หรือ...วางแผน

เขียนใบยินยอมหย่า เสี้ยเฉิงเสี้ยงหยิบพู่กันขึ้นมา ผ่านไปเนิ่นนานก็ยังเขียนไม่ได้สักคำ

ปลายนิ้วสั่นเทาเบาๆ ปลายพู่กันก็สั่นไปด้วย

เขาเคยเขียนใบหย่าให้หลี่ซื่อ แต่ฉบับนั้น เขาเขียนด้วยความโกรธ ไม่มีแม้ความลังเล เพราะตอนนี้ที่เขียนใบหย่า เขารู้ว่าเป็นของปลอม เพียงแค่อยากขู่พวกเขาสองแม่ลูกเท่านั้น

แต่ตอนนั้นเขาก็คิดว่า หากต้องหย่ากับหลี่ซื่อจริงๆ เขาก็จะเขียนอย่างไม่ลังเล

แต่ตอนนี้ที่ถือพู่กันอยู่ในมือ เรื่องราวในอดีตผุดขึ้นมาในใจจนเจ็บปวด ในหัวมีภาพในวันแต่งงานวนเวียนอยู่ เขาปลดผ้าคลุมหัวหลี่ซื่อ จ้องมองดวงตาดำโตของตา เขายังจำไม่ได้ว่าตัวเองพูดอะไรไปบ้าง จำได้เพียงว่าหลี่ซื่อเอามือวางไว้ที่มือเขาอย่างใสซื่อ หลังจากนั้น นางปลดปล่อยผม เอาเส้นผมของนางผูกกับตัวนางเป็นรูปสมปรารถนา

เขาคิดอย่างมัวมน บางทีเขาอาจจะเคยได้ครอบครองผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก