พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 หลี่ซือโมโห

ตอนที่หลีโม่ยื่นใบยินยอมหย่าให้กับหลี่ซื่อ หลี่ซื่อไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นแต่อย่างใด เพียงแค่ยื่นมือมา ลูบแปบหนึ่ง แล้วพูดกับเหยียนเอ๋อว่า “เหยียนเอ๋อ ช่วยข้าเก็บไว้ดีๆ เก็บไว้ในกล่องอันแรกในตู้”

“ฮูหยินไม่อยากรู้ว่าข้างในเขียนอะไรหรือ?” เหยียนเอ๋อถามด้วยความสงสัย

หลี่ซื่อส่ายหัว หัวเราะ “เด็กโง่ เขียนอะไรไม่สำคัญ ขอให้มีเพียงยินยอมหย่าแค่สามคำก็เพียงพอแล้ว”

“อ้อ” เหยียนเอ๋อก็ยังไม่เข้าใจความหมายของหลี่ซื่อ นำไปเก็บไว้อย่างดีตามคำสั่ง

หลีโม่นั่งลง มองดูหลี่ซื่อ “มารดา ในที่สุดเจ้าก็อิสระแล้วนะ”

หลี่ซื่อยิ้ม “ใช่ ข้าอิสระแล้ว หลีโม่ ขอบใจเจ้ามากนะ”

“แม่ลูกกัน เราไม่พูดพวกนี้”

หลี่ซื่อควานหาจับมือนาง ด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง “ชาตินี้ ยังไงเจ้าก็เป็นลูกสาวข้า ความสัมพันธ์นี้จะไม่เปลี่ยนแปลง”

หลีโม่รู้สึกตื้นตัน นางรู้ว่ายังไงในชาตินี้หลี่ซื่อก็จะไม่มีวันลืมหลีโม่คนก่อน แต่ตนสามารถเป็นลูกคนที่สองของนางได้

หยางมามาถอนหายใจเบาๆ “ถึงแม้จะเขียนใบยินยอมหย่า อิสระแล้ว แต่ในใจบ่าว ก็ยังรู้สึกเสียใจแทนฮูหยิน”

“เสียใจทำไม? นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรือ?” หลีโม่ยิ้มปลอบ

หางตาหยางมามาเปื้อนคราบน้ำตา “ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเสียใจ เพียงแต่คิดว่าฮูหยินไม่น่าถูกทิ้งแบบนี้”

หลี่ซื่อพูดขึ้นว่า “หยางมามาอยู่ในวังเห็นชีวิตมาทุกรูปแบบ น่าจะรู้ว่าจักความไม่เที่ยงของสัพสิ่งในโลก ทุกอย่างเป็นเพียงประสบการณ์ ไม่มีอะไรใครหรือไม่ควร”

หยางมามาเช็ดน้ำตา แล้วก็หัวเราะ ตีนกาที่หลีโม่เคยเห็นตอนเพิ่งเจอนางดูอ่อนโยนขึ้น “ดี ในเมื่อเป็นเรื่องดี คืนนี้พวกเรามาฉลองกัน”

เหยียนเอ๋อกลับมีคำถาม “แต่ ตอนนี้ฮูหยินกับเฉิงเสี้ยงหย่ากันแล้ว ต่อไปจะอาศัยอยู่ที่ไหน? หรือว่าจะกลับจวนหลี่ซื่อหรือ?”

หลีโม่ส่ายหัว หันไปมองหลีซื่อแล้วพูดว่า “ที่ดินผืนตรงหลังสวนดอกนั้น เจ้าชอบไหม? หากชอบ พวกเราจะเอากลับคืนมา”

หลี่ซื่อรู้ความหมายของหลีโม่ หลีโม่ต้องการอยู่เป็นเพื่อนนาง ไม่ให้นางต้องอยู่ข้างนอกคนเดียวอย่างโดดเดี่ยว ตอนนี้นางตาบอด ก็ไม่สามารถออกไปใช้ชีวิตคนเดียวได้ ตอนที่นางให้การรักษาก็ไม่สะดวกที่จะวิ่งไปมา และที่สำคัญที่สุด อยู่ในจวนเฉิงเสี้ยงยังมีอันตรายรอบด้าน ออกไปแล้วจะปลอดภัยหรือ? หลีโม่จะดูแลได้ไม่ทั่วถึง หรืออาจจะยิ่งอันตราย

“ดี เอากลับมาเถอะ สร้างบ้านไม้ไว้ข้างทะเลสาบ ข้าอาศัยอยู่ในบ้านไม้ก็พอ” หลี่ซื่อพูดขึ้น

“หยาซื่อของฮูหยินหลิงหลง ก็จะย้ายออกไปแล้ว” หยางมามาพูดขึ้น

หลีโม่พูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “นางไม่ได้ชื่นชอบหลังสวนนั่น”

ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าคนเดินมา เหยียนเอ๋อออกไปดู อึ้งไปพักหนึ่ง “เฉิงเสี้ยงมา?”

“เจ้าออกไปก่อน ข้าจะคุยกับฮูหยินของพวกเจ้าหน่อย” เสี้ยเฉิงเสี้ยงเหมือนดื่มเหล้ามา สีหน้าตึงเครียด ดูเหมือนกำลังอดกลั้นความรู้สึกอยู่อย่างที่สุด

หลีโม่อยู่ในห้องได้ยินเข้า จึงถามหลี่ซื่อว่า “เจ้ายินยอมที่จะคุยกับเขาไหม?”

หลี่ซื่อส่ายหัว “ไม่มีความจำเป็นแล้ว ใบยินยอมหย่าก็เขียนเสร็จแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก พูดอะไรไปก็เป็นแค่ส่วนเกิน”