พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 211

ตอนที่ 211 เขากลับมาแล้ว

ซือถูเย้นกลับมาระหว่างที่เสี้ยหลีโม่เรียกช่างมากะจะทำการซ่อมแซมที่สวนดอกไม้

หลังจากที่เขากลับมา เขาไม่ได้กลับจวน เขาไปที่จวนเสี้ยงไปหาหลีโม่

หลีโม่กำลังอยู่ที่สวนดอกไม้ ในมือถือกระดาษที่ตัวเองวางลงแปลนมอบให้ช่างที่ยืนอยู่ห้องเครื่องเก็บเครื่องมือข้างสระน้ำ

แสงอาทิตย์สาดส่อง หลีโม่ใช้กระดาษบังแดด มองไปยังร่างสูงที่เดินมาทางเฉลียงกำลังเดินตรงมา ผ่านสวนหย่อมที่เฉินหลิงหลงพัก ตรงมายังหน้านาง

สีหน้าของเขาเหนื่อยล้า กลิ่นที่โฉยมาจากร่างกายเขาไม่รู้เป็นกลิ่นเหงื่อหรือกลิ่นคาวเลือด หลีโม่เงยหน้ามองไปยังนัยน์สีเข้ม สายตาเต็มไปด้วยความหนักแน่น ความเด็ดเดี่ยวบนใบหน้าก็ทำให้เขาหนักแน่นขึ้นหลายเท่า

“กลับมาแล้วหรอ？”หลีโม่พูด ไปครั้งนี้ ใช้เวลาไปประมาณสิบวัน เมื่อได้พบเขาอีกครั้ง ในใจกลับรู้สึกพูดไม่ออกอย่างบอกไม่ถูก

นางรู้สึกว่าชายหนุ่มทั่วไปที่หน้าตาดีมีอำนาจละทรัพย์สินเงินทอง ผู้ชายอย่างนี้ ย่อมทำให้คนทั่วไปใจเต้นอยู่แล้ว

นางเป็นแค่หญิงสามัญชนธรรมดา นางจะกระทำผิดหลักจารีตไม่ได้

“เรามีเรื่องจะพูดกับเจ้า เจ้าพอว่างไหม？”ซือถูเย้นพูดด้วยน้ำเสียงแหบผาก เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขาเหนื่อยจากการเดินทางมา

หลีโม่ขานรับเสียงเบา เอาแปลนกระดาษลงมา ชี้ไปยังพวกช่าง “เร่งมือหน่อย”

“ว่างก็ดี ไปคุยตรงนั้นกับข้าหน่อย”ซือถูเย้นชี้ไปยังที่มีต้นหยางหลิวล้อมรอบ พูดจบก็เดินหันหลังไปทันที

หลีโม่ไม่พูดอะไรแต่ในใจรู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย ไม่สิ มีคนบางประเภทที่ถึงจะเกิดมาหน้าตาหล่อเหลามีอำนาจมีเงินทองแต่ใช่ว่าจะดึงดูดคนอื่นได้ เพราะว่าเอาแต่ใจบ้าอำนาจ

“เป็นอะไร？”หลีโม่เดินตามหลังไปพลางถามขึ้น

ซือถูเย้นมองไปที่นาง พูดด้วยเสียงต่ำ “เรื่องในกองค่ายหวยเจียงที่คนกำลังกัดกันอยู่คนที่ถูกกัดไปสามสิบแปดคน ในสามสิบเจ็ดคนเกิดคลุ้มคลั่งไล่กัดคน หลังจากที่ถูกขังก็เสียชีวิต ในหนึ่งคนนั้น ไม่ปรากฏอาการอย่างคนอื่น เรานำเขากลับมาเมืองหลวงด้วย แต่ระหว่างทางที่กลับเมืองหลวง เขาก็เริ่มเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้น”

หลีโม่ตกใจ “ค่ายหวยเจียงอยู่ที่ไหน？ระยะทางห่างจากเมืองหลวงเท่าไหร่？”

“หากจากเมืองหลวงประมาณสองร้อยลี้ เป็นกองเสบียงของกองกำลังตั้งประจำของค่ายหวยเจียง”

“นี่กะจะตัดกำลังของเมืองหลวงหรอ” หลีโม่รู้สึกตกใจไม่น้อย หากจะบอกว่านี่คือเรื่องผีดิบคลั่งไล่กัดคนมีเงื่อนงำ เจตนาของฝ่ายตรงข้ามจัดเจนมาก

“ครั้งนี้ถือว่าพบเข้าทันเวลา หากค่ายถูกพัง ทหารหวยเจียงทั้งสามหมื่นคน อาจจะเรียกได้ว่าพังพินาศเป็นราบคาบก็ได้ ”ซือถูเย้นยังคงมีความหวาดกลัวหลงเหลืออยู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกพบเข้าโดยบังเอิญ มีนายทหารนายหนึ่งเห็นคนลักลอบปลอมตัวเข้ามาในค่ายแล้วแอบลักลอบเข้าไปในที่พักของทหารนายอื่นๆ ก่อนที่จะลงมือดันถูกจับได้เสียก่อน

แต่ว่า นายทหารที่อยู่ในเพิงพักถูกเขากัดตายจนหมด

นายทหารคนนั้นรีบไปรายงานให้แม่ทัพของหวยเจียงทันที ถึงได้รับคำสั่งลงมา ให้ทำการนับจำนวนคนที่ถูกกัด จับตัวมาให้หมด แล้วส่งหมายลับให้เบื้องบน หลังจากที่เขาได้รับก็รีบเดินทางไปทันที

สามสิบแปดคน นอกจากหนึ่งคนนั้น คนอื่นก็กลายเป็นผีดิบทั้งหมด

เขาก็สั่งการให้ฝังร่างด้วยปูนขาว แล้วจึงค่อยนำคนที่ยังไม่มีอาการส่งกลับเมืองหลวง

ก่อนที่กลับเมืองหลวง เขาก็ได้ตรวจสอบซ้ำอีกครั้งว่ายังมีใครที่ถูกกัดอีก

“เขาคนนั้นอยู่ไหน?พาข้าไปดูหน่อย”หลีโม่รีบพูดขึ้น นางสงสัยตั้งต้นแล้วว่าไม่น่าจะใช่ผีดิบอะไรหรอก น่าจะไวรัสชนิดใดชนิดหนึ่ง

แต่ว่า นางไม่เคยเห็นไวรัสชนิดนี้ในโลกปัจจุบันมาก่อน ล้วนพบหลังจากที่ถูกกักก็เข้ากัดคนอื่นต่อ ถึงจะเป็นโรคพิษสุนัขบ้า ก็น่าจะต้องใช้เวลาให้แสดงอาการ