พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 212

ตอนที่ 212 นายทหารที่คลุ้มคลั่ง

พอฟังซูชิงพูดจบ หลีโม่ก็รู้สึกเสียใจมากขึ้นไปอีก

นี่เป็นชายหนุ่มที่มีความมุ่งมั่น อุดมการณ์ความคิดและความรัก แต่น่าเสียดาย ที่เขายังไม่ได้แสดงความมุ่งมั่นความปรารถนา

“ข้าได้ยินพวกเจ้าพูดว่า คนที่ถูกกัดจะเสียชีวิต”หลีโม่เก็บกลั้นความเสียใจละพูดขึ้นเสียงเบา “หากวินิจฉัยออกมาว่านายทหารคนนี้ติดเชื้อไวรัส ถ้าอย่างนั้น ข้าก็จนปัญญา ตอนนี้ในสมองของข้าแทบคิดอะไรไม่ออกมันตันไปหมด”

ซูชิงกุมขมับอย่างกลุ้มใจ นัยน์ตามีเส้นเลือด และพูดจขึ้นด้วยความโกรธ “เจ้าจนปัญญา？พวกเราอุตส่าห์นำเขากลับเมืองหลวงมาอย่างยากลำบากแต่เจ้ากลับบอกว่าไม่สามารถช่วยเขาได้อย่างนั้นเหรอ？ เขาพึ่งจะอายุสิบเก้า จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้แต่งงาน พ่อและพี่ชายของเขาก็ตายในสนามรบ ตระกูลของเขาก็มีแค่ชายคนเดียว ถ้าหากเขาตาย ตระกูลของเขาก็จะไม่มีใครสืบทอด”

หลีโม่เงียบลง “ขอโทษนะ”

ซูชิงยกมือขึ้น แสยะยิ้มขึ้นแล้วจ้องไปยังหลีโม่พลางพูดขึ้นว่า “เป็นเพราะว่าเขาเป็นนายทหารเล็กๆนายหนึ่งอย่างนั้นเหรอ？เจ้าถึงไม่อยากช่วยเขา ใช่ไหม？ตอนนั้นอ๋องเหลียงกับท่านอ๋องบาดเจ็บสาหัส แทบจะไปหายมบาลแล้ว เจ้าใช้เวลาครู่เดียวก็สามารถช่วยพวกเขากลับมาแต่ตอนนี้เจ้ากลับมาบอกข้าว่าเจ้าช่วยคนๆเดียวไม่ได้อย่างนั้นหรอ？”

ซือถูเย้นหันไปพูดกับเซียวโธ่ “เจ้าพาเขาออกไปสงบสติอารมณ์”

เซียวโธ่ใช้มือหนึ่งข้างอุ้มซูชิง แล้วสาวเท้ายาวๆ แล้วโยนเข้าลงไปที่ถังน้ำในสวนเสียงดังตู้ม “เจ้าช่วยสงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม”

ซูชิงโกรธจนแทบจะลุกขึ้นมาสู้กับเซียวโธ่ ซือถูเย้นรำคาญใจมาก จึงเอ็ดเสียงดัง “ซูชิง เจ้าหยุดโวยวายได้รึยัง？เจ้ามาโวยวายที่นี้ก็ไม่ช่วยทำให้อะไรมันดีขึ้น？”

ซูชิงเห็นซือถูเย้นที่โมโหอย่างหนัก จึงค่อยๆลดกำปั้นลง มองไปยังนายทหารใหม่ด้วยสายตาอ่อนแรง แล้วจึงวิ่งหนีหายไป

เซียวโธ่วิ่งตามไปทันที

ในใจของหลีโม่ก็เสียใจมากเหมือนกัน ที่นางมาอยู่ในหน่วยลับได้ เป็นเพราะผู้บัญชาการได้แบ่งกลุ่ม นางเป็นทหารหญิงติดตามอยู่แล้วเป็นแค่แพทย์ทหารของหน่วยพิเศษ

เพราะฉะนั้น นางจะมีความอ่อนไหวกับทหารเป็นพิเศษ ถึงจะไม่ชอบการทหารในยุคปัจจุบัน แต่ความรู้สึกนี้กลับไม่มีลดน้อยลงเลย

ซือถูเย้นสั่งให้คนนำร่างของนายทหารย้ายกลับไปยัง หลีโม่นั่งลงล้างมือข้างๆบ่อน้ำ เขาเดินมา “เจ้าจนปัญญาจริงๆหรอ？”

หลีโม่ฟังออกว่าเขามีความผิดหวัง หรืออาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาช่วยกันนำคนมาอย่างยากลำบากและในใจยังคงมีหวังว่านางจะสามารถรักษาหายได้

หลีโม่ยืนขึ้นมามองเขา แล้วส่ายหน้าเบาๆ เปล่งด้วยน้ำเสียงอันหนักอึ้ง “ขอโทษนะ”

ซือถูเย้นไม่พูดอะไร เดินหันหลังจากไป

เขารู้ว่าทุกคนรู้สึกข่มใจ อีกทั้งคำปลอบโยนง่ายๆก็ไม่มีประโยชน์อะไร บนความเป็นจริง เขาก็ตกอยู่ในภวังค์ความเสียใจอยู่

ภาพของการที่คนด้วยการกัดคน พรากชีวิตคนไปหลายสิบชีวิตแล้ว อีกทั้ง เจตนาของฝ่ายตรงข้ามก็ชัดเจน เขากลับหาทางออกของเรื่องนี้ไม่เจอ แม้กระทั่ง วิธีที่จะรักษาพวกคนที่ถูกกัดก็ไม่มี

ตอนนี้เขาได้ให้ค่ายทหารทุกหน่วยช่วยกันระวังภัยแล้ว ควบคุมการแพร่ระบาดของการกัดคนอย่างเข้มงวด นอกจากคนที่ถูกกัดคนนี้ คนที่เหลือก็ตายหมด แน่นอนว่า ยังมีคนหนึ่งถูกเสี้ยเฉิงเสี้ยงปล่อยตัวไป เพียงแต่ ไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ไหม？

หวังว่าเรื่องทุกอย่างมันจะจบลงอย่างนี้

ทหารของเขา ถึงแม้จะต้องตาย ก็ต้องตายในสนามรบ มือเปื้อนเลือดของศัตรู แต่จะไม่ถูกพวกจิตใจต่ำช้าลอบทำร้ายอย่างนี้

ความอัดอั้นตันใจ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความโกรธ อกของเขาถูกสุมไปด้วยไฟ ไม่ช้าก็น่าจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ

หลีโม่นั่งอยู่ข้างๆกรงเหล็ก มองไปยังใบหน้าของนายทหารหนุ่ม