พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 213

ตอนที่ 213 ฝนตกกระหน่ำ

เข็มด้ามหนึ่งพุ่งตรงเข้าในกรงเหล็ก ปักเข้าไปกลางหัวของหวางหยู

หวางหยูท่าทางคลุ้มคลั่งเมื่อครู่ค่อยๆสงบลง ร่างเอนลงข้างหลัง ดวงตาค่อยๆปิดลง

คนที่ปาเข็มคือซือถูเย้น ในมือของเขามีตลับเหล็กหนึ่งใบ เป็นกลไกเปิดปิดของกล่องเข็มที่อาบยาพิษ แน่นอน ว่าสิ่งที่พุ่งออกไปไม่ใช่เข็มอาบยาพิษ แต่เป็นแค่เข็มยาสลบ

เขาสาวเท้ากว้างเดินเข้าไป ไปลากแขกของหลีโม่ “ไป ข้าจะส่งเจ้ากลับ”

หลีโม่อ้าปากกว้าง มองไปยังนัยน์ตาของเขานางเห็นความเจ็บปวดอยู่แวบหนึ่ง ก็สามารถเข้าใจได้ทันที เขาไม่อยากให้นางปะทะกับหวางหยู ทหารของเขา

หลีโม่ไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขาอย่างไร ได้แต่เงียบมาตลอดทาง

จนกระทั่งถึงจวนเสี้ยงแล้ว เขาถึงได้พูดขึ้นมา “เขตแดงอันกว้างใหญ่ไพรศาลของข้า ล้วนพึ่งนายทหารกองนี้ที่สละชีพและเลือดเนื้อเพื่อปกป้อง ประชาชนไพร่ฟ้าต่างได้อยู่อย่างสงบสุข พวกขุนนางที่ตำแหน่งสูงสุดพวกนั้นได้อยู่อย่างอำนาจคับฟ้า ต่างต้องพึ่งพวกเขา เราขอสาบาน ใครบังอามาใช้ชีวิตของนายทหารเหล่านี้เป็นอาวุธต่อสู้ ข้าจะไม่ปล่อยไว้แม้แต่คนเดียว”

หลีโม่มองเห็นดวงตาอันแข็งกร้าวของเขา เส้นเลือดบนหน้าผากโปดปูน เห็นได้ชัดว่าเขาอดทนมาจนขีดสุดแล้ว

หลีโม่ยื่นมือออกไป อยากดึงเขาเข้ามากอด แต่คิดว่าคงไม่เหมาะสม มือจึงหยุดค้างอากาศ แล้วค่อยๆชักมือกลับมา “ขอโทษด้วยนะ ข้าช่วยอะไรเจ้าไม่ได้เลย”

“เสี้ยหลีโม่ ข้าไม่มีปล่อยเสี้ยห้วยจุนเป็นแน่ เรื่องนี้ต้องมีเขาเป็นคนอยู่เบื้องหลังแน่ เป็นเขา”ซือถูเย้นมองหน้าของหลีโม่แล้วใช้สายตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง

หลีโม่พยักหน้า “อือ”

นางไม่รู้ว่าพูดอะไรได้บ้าง นางก็รู้ว่าซือถูเย้นไม่ได้พาลโกรธนางไปด้วย แต่ทุกคนรู้กันหมด เสี้ยหลีโม่คือลูกสาวของเสี้ยห้วยจุน จุดนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ขอเพียงเกิดอะไรขึ้นกับเสี้ยห้วยจุน ตระกูลเสี้ยก็ต้องโดนไปด้วย

ซือถูเย้นแค่เตือนเอาไว้ หากนางจะลงมือ ทางที่ดีคือให้เร็วที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้น นางที่เป็นลูกสาวของเสี้ยห้วยจุน ก็จะเป็นได้รับโทษไปด้วย

ซือถูเย้นมองไปที่นาง พลางพูด “หากเจ้าไม่สามารถไปจากจวนเสี้ยงได้ ทางที่ดีที่สุดคือการทำอะไรสักอย่างให้ผู้คนได้เห็น ว่าเจ้าไม่เป็นพวกเดียวกับจวนเสี้ยง เรื่องที่เกิดขึ้นกับจวนเสี้ยงนับจากนี้ หากมีคนยอมขอร้องอ้อนวอนเพื่อเจ้า ก็จะได้รู้ว่าควรทำอย่างไร”

หลีโม่เงียบไปสักพัก “ท่านอ๋องมองข้าสูงเกินไปแล้ว？”

“เหตุใดข้าต้องสู่ขอเจ้ากับแม่ของเจ้าด้วยเล่า？”ซือถูเย้นย้อนถามกลับ

หลีโม่เงยหน้าขึ้น “ความหมายของเจ้าคืออยากให้ข้าย้ายไปอยู่ด้านหลังสวนของเจ้า？” นางมีแผนอันนี้

“ใช่แล้ว อีกทั้ง สวนด้านหลังจะถูกแยกออกจากสวนด้านหน้า แล้วจัดการสร้างกำแพง ที่พักส่วนตัว”ซือถูเย้นพูดขึ้นอย่างเรียบๆ

“ที่พักส่วนตัว？”

“แม่ของเจ้าคือเชื้อพระวงศ์แห่งตันชิง นางสามารถไปแจ้งกระทรวงครัวเรือนได้ ว่าจะทำที่พักอาศัยส่วนตัว กระทรวงครัวเรือนจะนำอัฐให้นางเอง”

หลีโม่เข้าใจความตั้งใจของเขาแล้ว เพราะตอนนี้นางมีศักดิ์เป็นลูกสาวของตระกูลเสี้ย ยังไม่ได้แต่งออกไป จะออกไปข้างนอกก็ไม่เหมาะ แล้วทิ้งแม่ไว้คนเดียว มีตำแหน่งราชนิกุลแล้ว แม่สามารถมีที่พักอาศัยเล็กๆส่วนตัวของตนเองได้

อย่างนั้น นางไม่ได้ออกไปคนเดียว แต่ยังสามารถตัดขาดจากจวนเสี้ยงได้อีกด้วย

“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าไม่ได้จะสร้างบ้านไม้อะไรข้างสระนำหรอกนะ ข้าแค่อยากสร้างบ้านสำหรับข้ากับท่านแม่เท่านั้นเอง”หลีโม่พูด

“เรื่องนี้ต้องทำให้อึกทึกครึกโครมให้ได้ แต่เจ้าจำไว้อย่างหนึ่ง กระแสยิ่งแรงยิ่งดี ยิ่งมีคนรู้มากเท่าไหร่เจ้ากับจวนเสี้ยงก็จะตัดขาดกันง่ายขึ้น”ซือถูเย้นพูด

“ข้าเข้าใจ”หลีโม่คิดทบทวนอีกครั้ง “ข้าจะตัดไผ่ออกทั้งหมด แล้วจัดการที่ดินให้ว่างเปล่า อย่างน้อย สำหรับลำธารข้างๆจวนเสี้ยงหนึ่งเส้นหรือพวกภูเขาปลอมและสะพานข้ามลำธาร ข้าก็จะจัดการทิ้ง ไม่ให้ใครสามารถเข้ามายังตำหนักของเชื้อพระวงศ์แห่งตันชิงได้”

“อืม ประตูทางเข้าก็ให้เข้าทางด้านซ้าย อย่าเปิดผ่านทางสวนต้นไผ่ ด้านนั้นใกล้กับภูเขา ”