พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 223

ตอนที่ 223 ทำความคุ้นเคย

หลีโม่เอนกายลงนอน สองมือสอดเข้าหลังท้ายทอย ดวงตาสีดำขลับมองไปที่เขา “ซือถูเย้น อยู่ดีๆ ข้าก็นึกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไร?” ซือถูเย้นมองไปที่นาง ท่าทางที่เงียบขรึมของนางดูดีเป็นพิเศษ และไม่ได้สนใจที่นางเรียกชื่อของตน

“ทำไมอ๋องหลี่ซินถึงเลี้ยงสุนัข?”

ซือถูเย้นดึงนางให้ลุกขึ้นมา จับหน้านางเบาๆ “เจ้าอย่าเปลี่ยนเรื่อง พูดมา เมื่อกี้เจ้ายิ้มทำไม?”

หลีโม่ดึงมือของเขาออก อย่ามาทำทรงผมข้ายุ่งนะ วันนี้ข้าทำผมสวยหรือไม่?”

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง” ซื่อถูเย้นกล่าวอย่างเดือดดาล

“ไม่ได้เปลี่ยนเรื่องเสียหน่อย” หลีโม่ยื่นมือไปหวีผมให้เข้าทรง แล้วพูดกระซิบว่า “ข้ารู้สึกว่าครั้งนี้ข้าเสียเวลาตั้งใจแต่งตัว แม้แต่มองท่านก็ยังไม่มอง รู้สึกแย่จริงๆ”

“จะพูดไม่พูด เจ้าจะไม่พูดใช่หรือไม่?” ซือถูเย้นดึงนางเข้ามาอย่างรุนแรง มือหนึ่งคว้าคอเสื้อของนางเอาไว้แน่น อีกมือหนึ่งก็เชยคางของนางขึ้น แล้วพูดด้วยความโกรธ

หลีโม่กะพริบตาปริบๆ จ้องมองเขาตาไม่ขยับไปไหน จากนั้นก็เปลี่ยนเสียงเป็นเศร้าใจ “ท่านอ๋อง”

บรรยากาศเริ่มแปลกๆ ซือถูเย้นมองตาของนาง แล้วเคลื่อนลงไปที่ริมฝีปากสีแดง ชั่วขณะนั้นสมองก็เริ่มตอบสนอง “อะไร?”

“อีกมือของท่าน เลื่อนลงไปอีกหน่อยได้หรือไม่” หลีโม่เลียริมฝีปากพูด

ซือถูเย้นก้มหน้าลง ถึงได้รู้ว่าตัวว่าข้อมือของตัวเองสัมผัสหน้าอกที่นุ่มนิ่มของนางอยู่ จึงผลักนางออกทันที กล่าวอย่างเฉยชาว่า “จับไปแบบนี้คิดไม่ถึงว่าข้าจะไม่รู้สึกอะไร เหมือนผู้ชายไม่มีผิด เสี้ยหลีโม่ ตัวเจ้ามีไม่เยอะใช่หรือไม่?”

หลีโม่กระซิบเบาๆ ว่า “ข้ากำลังโต”

ซือถูเย้นชำเลืองมองนาง “หน้าไม่อายจริงๆ”

“ซือถูเย้น”

“เรียกท่านอ๋อง”

“ท่านอ๋องซือถูเย้น”

“เรียกท่านอ๋อง ไม่อนุญาตให้เรียกชื่อตรงๆ ของท่านอ๋องผู้ที่ได้รับความเคารพ”

หลีโม่เชิดคางขึ้น จ้องไปที่เขา “ดึกดื่นค่อนคืนไม่มีใคร ข้ามีข้อเสนออย่างหนึ่ง”

“ข้อเสนออะไร?” ซือถูเย้นมองนางด้วยความตื่นตัว

หลีโม่ขยับเข้าไปใกล้เขา “ไม่สู้พวกเราไปดื่มเหล้ากัน”

“ดื่มเหล้า?” ซือถูเย้นสีหน้าดูผ่อนคลายลง “เจ้าดื่มเหล้าเป็นด้วยงั้นหรือ?”

หลีโม่มองไปที่เขา แล้วพยักหน้าแรงๆ “ความสามารถในการดื่มเหล้าของข้าดีมากๆ”

สามารถทำให้เขาลืมความโศกเศร้าเมื่อครู่นี้ได้ ดีจริงๆ หวังว่าเขาจะมีท่าทางที่ผ่อนคลายเช่นนี้ไปตลอด เช่นนั้นนางจะอยู่เมาเป็นเพื่อนเขาทั้งคืนได้อย่างไรดีล่ะ?

“ไปดื่มที่ไหนดีล่ะ?” ซือถูเย้นถาม

“ก็ไปข้างลำธารสายเล็กที่ชานเมือง” ที่นั่นสามารถทำให้พวกเขาเมาอย่างไรก็ได้โดยไม่ต้องเกรงกลัวใคร

ซือถูเย้นดึงนางขึ้นมา “ลุกขึ้น ไปเปลี่ยนชุด”

หลีโม่รีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ด้านหลังฉากบังลมอย่างรวดเร็ว สวมรองเท้าลายปักคู่หนึ่ง ในมือถือโคมไฟและที่ขีดไฟไปด้วย จากนั้นก็แอบออกไปจากประตูพร้อมกับเขา

เขาขี่ม้ามา ไม่มีม้าตัวอื่นอีก ทั้งสองจึงต้องขี่ม้าไปด้วยกัน หลังจากซื้อเหล้าที่โรงเตี๊ยมในเมืองแล้ว ก็ขี่ม้าตรงออกนอกเมืองไปอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ออกจากเมืองมา ซือถูเย้นให้นางซุกหน้าเข้าไปซ่อนอยู่ในอก แสดงป้ายตำแหน่งให้กับทหารที่เฝ้าประตูเมือง เมื่อทหารเฝ้าประตูเมืองเห็นป้ายตำแหน่งเป็นอ๋องซื่อเจิ้ง ก็รีบเปิดประตูเมืองให้ผ่านไป

พอมาถึงลำธารเล็กแล้ว หลีโม่ก็จุดโคมไฟวางเอาไว้ข้างๆ จากนั้นก็ถือเหยือกเหล้ากันคนละเหยือก นั่งอยู่บนก้อนหินก้อนใหญ่

หลีโม่ดูดีใจมากอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าวันนี้จะไม่ใช่วันที่น่าดีใจอะไร แต่จิตใจของนางรู้สึกผ่อนคลายมากจริงๆ เพราะว่าหลังจากที่นางข้ามเวลามาในยุคโบราณนี่เป็นครั้งแรกที่ได้สนุกสนานอย่างเป็นทางการเช่นนี้