พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 224

ตอนที่ 224 หลบซ่อนตัว

หลังจากกลับไป หลีโม่ก็ยังคงนอนไม่หลับ นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง นิ้วมือแตะอยู่บนริมฝีปาก นางรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย คงจะเป็นเพราะดื่มเหล้ามากไป

ทรวงอกถูกความรู้สึกบางอย่างค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนเต็มเปี่ยม เป็นความสุขที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้

นางกำลังมีความรักงั้นหรือ? เฮ้อ น่าเบื่อจริงๆ เอาล่ะ นางแกล้งทำว่ารู้สึกดีจริงๆ

นางกอดผ้าห่มเอาไว้ ก็รู้สึกร้อน จึงเตะมันออก ปากก็พูดว่า “นอนหรือยัง?”

“ยัง” เสียงของซือถูเย้นดังมาจากอีกฝั่งของเตียงกุ้ยเฟย น้ำเสียงดูไม่ค่อยสบายใจเล็กน้อย

หลีโม่หันหน้าไป มองผ่านแสงสะท้อนที่มีอยู่เล็กน้อย จึงมองหน้าเขาได้ไม่ชัดเจนนัก เห็นเพียงเลือนรางเท่านั้น “ทำไมท่านยังไม่นอน?”

“ก็ข้าหนวกหูที่เจ้าพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ข้าจะหลับได้อย่างไร?” ซือถูเย้นถลึงตาใส่นาง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงนอนบนเตียงไม่ได้ ก่อนจะดื่มเหล้าเขาก็อยู่บนเตียงได้

หลีโม่ลุกขึ้นมา “ในเมื่อไม่มีใครนอนหลับ ไม่สู้พวกเรามาคุยกันจะดีกว่า”

ซือถูเย้นอยากจะถามนางแทบแย่ “เจ้านอนอยู่บนเตียงได้ ทำไมข้าถึงต้องนอนอยู่ตรงนี้?”

หลีโม่พูดว่า “ข้าไม่ได้ให้ท่านไปนอนตรงนั้นสักหน่อย ท่านไปนอนเองต่างหาก”

“เจ้าบอกว่าเจ้าอยากจะนอนบนเตียง เจ้าเลือกแล้ว ข้ายังจะสามารถโยนเจ้าลงมาอีกหรือ?”

หลีโม่กลอกตาไปมา “เตียงนี้ก็ใหญ่ขนาดนี้ ข้านอนไม่หมดหรอก ท่านเข้ามานอนก็ได้นะ”

ซือถูเย้นพลิกตัวขึ้นมา อุ้มผ้าห่มพร้อมถือรองเท้าและเดินเท้าเปล่าเข้ามา พูดว่า “พูดคำนี้แต่แรกก็จบไปแล้วกระมัง?”

“ตอนที่อยู่ชานเมือง พวกเราไม่ใช่นอนด้วยกันหรอกหรือ?” หลีโม่รับผ้าห่มในมือของเขามา แล้วย้ายตัวเองไปอีกฝั่ง และนอนลงไป

“ข้าคิดว่าหลังจากคืนนี้มันจะไม่เหมือนกันแล้ว” สตรีไม่ใช่ต้องสำรวมกว่านี้หรอกหรือ? ทำไมเขาถึงไม่เคยเจอสิ่งนั้นในตัวของนางเลยล่ะ?

หลีโม่พูดกระซิบว่า “หลังจากคืนนี้ไม่ใช่ควรจะสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิมหรือ?”

“ใครจะไปรู้กับเจ้า? คืนนี้เจ้าทำตัวเหมือนขโมยตอนที่อยู่ข้างลำธารเล็กๆ นั่น ข้านึกว่าเจ้าจะใจเย็นกว่านี้ จะได้ไม่ต้องทำอะไรผิดพลาด” ซือถูเย้นเอนศีรษะลงนอน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาแสดงความไม่พอใจออกมา

“ทำอะไรผิดพลาด? ข้าไม่เคยเป็นกังวลกับท่านเลย ท่านกลับมาระวังข้างั้นหรือ?” หลีโม่รู้สึกโกรธจนไฟสุมเต็มอก อีกทั้งนางก็ไม่ใช่คนที่ไม่เคยสัมผัสเพศตรงข้ามมาก่อน เขาต่างหาก ควรจะเป็นเขาที่ทำตัวเป็นกังวลถึงจะถูก

“จะเสียงดังทำไมกัน? ทำลายบรรยากาศเสียหมด” ซือถูเย้นกดศีรษะของนางเอาไว้บนหน้าอกของตัวเอง บังคับคอของนางเอาไว้ “นอนแบบนี้แหละ ห้ามคิดขยับไปไหน”

หัวของหลีโม่ถูกแขนของเขากดเอาไว้ไม่สามารถขยับได้ พูดด้วยความโกรธว่า “ก็ไม่รู้ว่าใครทำลายบรรยากาศกันแน่”

“ชู่...นอน นอนเงียบๆ” ซือถูเย้นหลับตา มือก็เปลี่ยนมากอดนาง หลีโม่นอนตัวขด ศีรษะก็หนุนไปที่แขนของเขา แม้จะถูกทำลายบรรยากาศไปส่วนหนึ่ง แต่ก็ยังรู้สึกว่ามันสวยงามมากอยู่ดี

ทั้งสองคนดื่มเหล้า ตอนนี้ก็กำลังนอนกอดกัน แต่ก็ไม่มีความรู้สึกขัดข้องใจอะไร ไม่นานก็นอนหลับไป

ตอนที่กลับมาก็ตกลงกันไว้แล้วว่า เขาจะออกไปก่อนฟ้าจะสาง เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกใครพบเจอ

แม้ว่าตอนนี้พระราชโองการจะลงมาแล้ว ทั้งสองคนสามารถไปมาหาสู่กันได้ แต่ก็ไม่สามารถนอนด้วยกันอย่างถูกหลักความถูกต้องได้

ก่อนที่หลีโม่จะหลับตาลงก็คิดว่า นอนสักพักก็ต้องตื่นขึ้นมา ถ้าไม่ตื่นล่ะก็ พรุ่งนี้เช้าจะแย่แน่นอน

แต่การหลับในครั้งนี้ ก็เลยเวลามาจนถึงฟ้าสว่างแล้ว

หลีโม่ถูกเสียงเท้าที่ด้านนอกประตูทำให้ตกใจตื่น นางจึงกระโดดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ปลุกซือถูเย้น “มีคนมา ท่านรีบลุกขึ้นเร็วเข้า”

ช่วงนี้ซือถูเย้นไม่เคยได้นอนหลับสนิท หรือจะบอกว่า ในคืนๆ หนึ่งเขาได้นอนประมาณสองชั่วยาม กว่าจะนอนให้หลับสบายๆ เช่นนี้ เขาจะยอมตื่นขึ้นมาได้อย่างไร? ม้วนผ้าห่มดึงนางกลับมา “อย่าเสียงดัง” แล้วนอนต่อ

เสียงของซือถูจิ้งดังออกมาจากนอกประตู “หลีโม่ยังไม่ตื่นหรือ? นี่จะเที่ยงแล้วนะ ไม่สบายหรือเปล่า?”

เที่ยงแล้วหรือ?