พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 225

ตอนที่ 225 ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

เฉินหลิ่วหลิ่วพูดอย่างกลุ้มใจว่า “ไม่มีอะไร เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ ขึ้นรถม้าไปค่อยพูด”

หลีโม่ได้แต่กอดเสื้อผ้าเดินไปยังด้านหลังฉากบังลมอย่างช้าๆ

ซือถูเย้นจ้องไปที่นางด้วยใบหน้าโมโห

หลีโม่ยกนิ้วขึ้นมาบนริมฝีปาก ใช้ภาษาพูดออกมาว่า “อย่าส่งเสียง”

สีหน้าซือถูเย้นเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดขึ้นมา แต่ก็เปลี่ยนกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว มองพิจารณานางแล้วดูเหมือนว่ากำลังรอนางเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่

หลีโม่เองก็ใจกว้าง แกะเสื้อนอกออก ซือถูเย้นมองเสื้อชั้นในของนางอย่างสนใจ หลีโม่ก็ถลึงตาใส่เขาหนึ่งที ไม่มีเสียงอะไร เพียงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น นางก็พูดเสียงเบาๆ ข้างหูของเขา “พวกเราไปกันหมดแล้วท่านค่อยออกไป อย่าให้ใครเห็นล่ะ”

พูดจบ นางก็ไม่ได้สนใจความโมโหของซือถูเย้น รีบออกไปทันที

“เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ” หลีโม่หยิบกล่องยาขึ้นมาแล้วกำลังจะไป

ซือถูจิ้งลุกขึ้นมา ดึงเฉินหลิ่วหลิ่วกำลังจะออกไป เสียง “ฮัดชิ้ว” ก็ดังออกมาจากด้านหลังฉากบังลม แม้ว่าจะพยายามใช้แรงปิดให้สนิท แต่เสียงนี้มันใกล้เกินไป ถ้าทุกคนแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก็คงเป็นไปไม่ได้

ซือถูจิ้งหันหน้ามาอย่างสงสัย “ใครอยู่หลังฉากบังลม?”

“บ่าวรับใช้คนหนึ่ง กำลังซักเสื้อผ้าอยู่เพคะ” หน้าของหลีโม่เขียวคล้ำไปหมดแล้ว อดทนอีกสักพักก็ไม่ได้หรืออย่างไร?

“ซักผ้าอยู่ในนี้งั้นหรือ?” ซือถูจิ้งรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เห็นซือถูเย้นกำลังนั่งยองๆ อย่างน่าสงสารอยู่บนพื้น ในมือยังถือรองเท้า ใส่หมวกก็ยังดูหละหลวม เสื้อก็ใส่ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย

“เจ้าเจ็ด?” ซือถูจิ้งพูดเสียงสูง ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

อ๋องซื่อเจิ้งผู้สง่างาม ทั้งฉลาดและมีอำนาจ กลับมีสภาพเหมือนเจ้าหนุ่มน้อยที่น่าสงสารแอบซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนของสตรีงั้นหรือ? รองเท้าก็ยังไม่สวม สภาพเช่นนี้หากเรียกคนนอกมาดู ชื่อเสียงในชาตินี้ก็คงถูกทำลายแล้ว

หลีโม่วางกล่องยาลงเสียงดังตึงตัง แล้วหันหน้าไปพูดอย่างจริงจังว่า “องค์หญิง หม่อมฉันอธิบายได้ เมื่อกี้พวกเราเพิ่งจะคุยเรื่องจริงจังกันเพคะ”

เฉินหลิ่วหลิ่วเปลี่ยนความห่อเหี่ยวใจเมื่อครู่นี้ กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “เรื่องจริงจัง? พวกเจ้าคุยเรื่องจริงจังกันในนี้ด้วยเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยแบบนี้งั้นหรือ? ข้าอยากจะฟังจริงๆ”

“เอ่อ...” หลีโม่มองซือถูเย้นด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ หวังให้เขาออกมาช่วยเหลือสถานการณ์ในครั้งนี้

แต่ซือถูจิ้งก็มองนางด้วยสายตายินดีปรีดาในความทุกข์ของนาง กำลังรอให้นางพูดคำว่า “เรื่องจริงจัง”

“เมื่อกี้เจ้ายังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ตรงนี้” ซือถูจิ้งพูดไปพร้อมกับมองไปที่นาง

ซือถูเย้นเดินออกมาอย่างไม่สนใจใคร หยิบเสื้อตัวนอกขึ้นมาใส่อย่างเรียบร้อย นั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง “เสี้ยหลีโม่ เข้ามาจัดทรงผมและมัดหมวกให้ข้าที”

หลีโม่เดินเข้าไปหยิบหวีขึ้นมา ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า “พูดช่วยสักสองประโยคก็ไม่ได้หรือ?”

“ข้าไม่อยากหลับหูหลับตาพูดอะไรมั่วๆ คิดมาตลอดว่าเจ้าเป็นคนที่กล้าทำก็กล้ารับ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะยอมปั้นเรื่องแก้ตัวที่ดูไม่มีคุณภาพ และไม่กล้าพูดความจริงเช่นนี้”

“ความจริง?” เฉินหลิ่วหลิ่วมองไปทางเตียงนอนที่มีสภาพยุ่งเหยิง จินตนาการไปถึงความบ้าคลั่งของเมื่อคืนนี้ว่าควรจะออกมาเป็นเช่นไร

นางรู้สึกอิจฉามาก

หลีโม่ดึงเส้นผมของเขา “ไม่มีความจริงอะไรทั้งนั้น เป็นเพราะท่านดื่มเหล้า แล้ววิ่งมาพาลใส่ข้าถึงที่นี่”

“พาลงั้นหรือ? หรือว่าเจ้าไม่ได้มีความสุขเลยว่างั้น?” ซือถูเย้นชำเลืองมองนาง

เฉินหลิ่วหลิ่วมองหลีโม่ด้วยความอิจฉา “นางจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน”

“หลิ่วหลิ่ว” หลีโม่จ้องไปที่นางอย่างโมโห “เจ้าคิดอะไรอยู่? ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ”

หลิ่วหลิ่วพูดว่า “ข้าคิดลึกไปแล้วล่ะ หรือว่ายังคลุ้มคลั่งยิ่งกว่านี้อีกงั้นหรือ?”

ซือถูจิ้งยิ้มแล้วดึงนางเดินออกไป “พอแล้ว เจ้าอิจฉาล่ะสิ พวกเขาได้รับพระราชทานการอภิเษกสมรสแล้ว เจ้ากับเซียวโธ่เป็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เฉินหลิ่วหลิ่วก็รู้สึกขับอกขับใจยิ่งนัก วันนั้นเซียวโธ่นัดนางให้ออกไป นางดีใจมาก ยาทั้งหมดก็เตรียมเอาไว้พร้อมแล้ว วางแผนเอาไว้ว่าหลังจากที่รินเหล้าให้เขา ทุกอย่างก็จะสายเกินแก้แล้ว ใครจะรู้ว่าเขาจะพาซูชิงไปด้วย อีกทั้งเพิ่งจะนั่งลงพูดคุยยังไม่ถึงสองประโยคก็บอกจะไปส้วม พอไปแล้ว ก็ไม่กลับมาอีกเลย

ซูชิงก็ยังไปหาเขาในส้วมอย่างโง่งม เจ้าเด็กผู้นี้จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกเซียวโธ่ขายไปแล้ว แค่คิดว่าเซียวโธ่มีเรื่องด่วนเลยจากไป

“เซียวโธ่คิดจะแนะนำซูชิงให้ข้า” เฉินหลิ่วหลิ่วพูดอย่างกลุ้มอกกลุ้มใจ

หลีโม่หัวเราะออกมา “เซียวโธ่น่ารักขนาดนี้เชียวหรือ?”

“ซูชิงดีก็ดีอยู่หรอก แต่ดูสาวไปหน่อย” เฉินหลิ่วหลิ่วเอามือขึ้นมารองแก้มแล้วพูด

ซือถือจิ้งพูดว่า “เซียวโธ่ก็ดี ซูชิงก็ดี แต่เจ้าก็แค่ขอให้ใครสักคนมาขอเจ้าแต่งงานก็เท่านั้น ข้าเชื่อว่าแม้คนนั้นจะเป็นซูชิง ท่านย่าของเจ้าก็จะดีใจเหมือนกัน”

“นั่นสินะ” เฉินหลิ่วหลิ่วรู้สึกว่าตัวเองจะต้องออกเรือนได้แล้ว ซูชิงก็ดี เซียวโธ่ก็ช่างเถอะ ยอมมาขอนางแต่งงานก็พอแล้ว

เพียงแต่ว่า ในใจกลับรู้สึกเป็นทุกข์อยู่บ้าง ความทุกข์อัดแน่นอยู่เต็มทรวงอก

เมื่อช่วยซือถูเย้นหวีผมเสร็จแล้ว เย็นเอ๋อร์ก็ยกน้ำชาเข้ามา เมื่อเห็นซือถูเย้นอยู่ “โอ้ ท่านอ๋องก็มาด้วยหรือ บ่าวถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”

ซือถูเย้นตอบรับก็ไม่ตอบ หมุนตัวแล้วเดินออกไปเลย

เย็นเอ๋อร์พูดอย่างตะลึงว่า “ท่านอ๋องเพิ่งจะมาก็ไปแล้วงั้นหรือ?”

หลีโม่ดูอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด มองตามเงาด้านหลังของซือถูเย้น เขาดูเหมือนคนที่ไม่ได้เป็นอะไร จริงๆ นางก็ไม่ต้องลำบากใจอะไร ความจริงแล้วเมื่อคืนก็มีความสุขดี หากเราได้รับประโยชน์ก็ต้องยอมขายความฉลาดของเรื่องอย่างนี้ถึงจะทำอะไรได้น้อยลง

เมื่อออกมาจากประตู หยางมามาก็กลับมาแล้ว เมื่อเห็นหลีโม่กำลังจะไปตำหนักอ๋องเหลียง นางจึงพูดว่า “คุณหนูใหญ่รอสักครู่เจ้าค่ะ บ่าวจะไปกับท่านด้วยเจ้าค่ะ”

เมื่อก่อนหยางมามาไม่เคยจะไปกับนาง ยิ่งไม่เคยขอเสนอจะไปด้วยตัวเองเช่นนี้ เมื่อออกจากวังมาคราวนี้ ก็อยากจะไปด้วย หลีโม่รู้ว่าจะต้องเป็นความสงสัยของฮองเฮาแน่นอน ทำให้นางรู้สึกกดดันแล้ว

ตอนที่เดินออกไป ก็พูดถึงซือจู๋กูกู

หยางมามาถอนหายใจเบาๆ “ซือจู๋กูกูตายอย่างน่าเวทนา ความจริงแล้วนางก็ถูกหลอกให้จงรักภักดี กุ้ยไท่เฟยอยากจะทำอะไร นางก็ตาบอดคอยสนับสนุน นางรักท่านอ๋องมาก ดูแลเหมือนลูกแท้ๆ ของตัวเอง”

“ซือจู๋กูกูตายอย่างไร?” ซือถูจิ้งถาม

หยางมามาพูดว่า “ได้ยินมาว่าถูกรับสั่งให้ถูกทำโทษโดยการสำลักน้ำจนตาย ก็ไม่รู้ว่าทำผิดเรื่องอะไรเพคะ”

“กุ้ยไท่เฟยเหมือนจะพึ่งพาและไว้ใจนางมาก เหตุใดถึงได้สั่งให้นางฆ่าตัวตายด้วยล่ะ?” เฉินหลิ่วหลิ่วถามอย่างไม่เข้าใจ

ซือถูจิ้งถามหลีโม่ว่า “เจ้ารู้เรื่องนี้ใช่หรือไม่?”

หลีโม่นึกถึงคำที่ซือถูเย้นพูดเมื่อคืน จึงพูดเบาๆ ว่า “ข้าไม่รู้ แต่ว่าเป็นการสั่งให้ฆ่าตัวตายจริงๆ”

เดาว่าซือถูเย้นก็ไม่อยากให้ใครรู้ ว่าซือจู๋กูกูปกป้องเขาจนถูกสั่งให้ฆ่าตัวตาย

ทั้งสี่คนเดินออกมา หยางมามานั่งอยู่ด้านหน้ารถม้า อีกสามคนก็นั่งอยู่ในรถม้า

“ได้ยินมาว่า ก่อนที่ซือจู๋กูกูจะตาย กุ้ยไท่เฟยได้เข้าวังไปหาฮองไทเฮา บอกว่าอยากจะให้เจ้าเจ็ดคิดว่าซือจู๋กูกูเป็นแม่บุญธรรม” ซือถูจิ้งเงยหน้าขึ้นไปมองหลีโม่ “ตอนนี้ซือจู๋กูกูตายแล้ว นางเองก็ไม่มีทายาท เจ้าเจ็ดเป็นลูกคนเดียวของนาง ตามระเบียบแล้ว เจ้าเจ็ดจะต้องไว้ทุกข์เพื่อนางหนึ่งปี”

เฉินหลิ่วหลิ่วมองหลีโม่ด้วยสายตายินดีกับความทุกข์ของนาง “เช่นนั้นก็หมายความว่า ในหนึ่งปีนี้ เจ้าก็ไม่สามารถออกเรือนไปกับท่านอ๋องได้สินะ? งั้นถ้าเจ้าท้องขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ?”

หลีโม่พูดอย่างอารมณ์ไม่ดีว่า “เก็บอารมณ์ที่ดูมีความสุขจนกวนโมโหนั่นกลับไปเลยนะ ข้าไม่ได้ท้อง ข้ากับเขายังบริสุทธิ์ เมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น? เจ้าช่างเสียเวลาเปล่าจริงๆ” เฉินหลิ่วหลิ่วมองนางด้วยสายตาเข้าใจ

ซือถูจิ้งหลุดขำออกมา “เอาล่ะ หลิ่วหลิ่ว ไม่มีใครที่มีเป้าหมายเหมือนกับเจ้าที่จะต้องใช้วิธีนอนกับบางคนถึงจะได้แต่งงานกับเขา เจ้าหยุดทำเช่นนี้ ดีหรือไม่?”

เฉินหลิ่วหลิ่วพูดอย่างโมโหว่า “จะหยุดได้อย่างไร? ข้าเบื่อจะตายอยู่แล้ว ข้าไม่ชอบซูชิง”

“ข้าว่าซูชิงเหมือนว่าจะชอบเจ้าอยู่นะ ข้าขอแนะนำเจ้านะ ถ้าเจ้าแกล้งไปมาหาสู่กับซูชิงก่อน แน่นอนว่า ซูชิงไม่ยอมแน่นอน เจ้าจะต้องให้ประโยชน์ล่อใจกับซูชิงก่อน” หลีโม่ขยับเข้าไปข้างๆ หูนาง พูดกระซิบเสียงเบาสองประโยค

เฉินหลิ่วหลิ่วฟังเสร็จ พยักหน้าอย่างตื่นเต้นว่า “เป็นวิธีที่ดีมาก”