พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 227

ตอนที่ 227 บ่าวรับใช้เป็นต้นเหตุ

ไท่กุ้ยเฟยยิ้มอย่างเย็นชา “นายหญิงแก่ ความหมายของท่านคือจะบอกว่าข้าไม่ได้บอกให้ฮองไทเฮารับสั่งลงมาใช่หรือไม่? ตอนนี้ฮองเฮาทรงมีพระราชเสาวนีย์ลงมาแล้ว ไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องเพิ่มพระราชเสาวนีย์ไปอีกหนึ่งฉบับแน่นอน”

นายหญิงแก่แสยะยิ้ม “ไท่กุ้ยเฟยเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น นี่ข้าก็ไม่ใช่ว่าร้อนใจอยู่หรอกหรือ? ก็ดูโล่เยว่โตขึ้นจนไม่ใช่เด็กๆ แล้ว แม้จะบอกว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงประกาศพระราชเสาวนีย์ลงมาแล้ว แต่ว่าฮองเฮาก็ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรออกมาเลย ไม่มีวิธีที่จะกำหนดเวลาอภิเษกสมรสให้แน่นอนได้ ได้แต่หมั้นหมายแต่ไม่มีวันอภิเษกสมรส เป็นเช่นนี้มันทำให้อดกลัวไม่เลยจริงๆ เพคะ”

กุ้ยไท่เฟยกล่าวว่า “ได้ ข้าจะรับปากเจ้า ข่าวที่จะแพร่กระจายออกไปในวันนั้น จะเป็นตอนที่ฮองไทเฮาประกาศราชโองการลงมา”

นายหญิงแก่พูดว่า “เพคะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หม่อมฉันจะรอข่าวจากกุ้ยไท่เฟยอย่างเงียบๆ เพคะ”

พูดจบ นางก็ลุกขึ้นถอนสายบัวขอตัวออกไป

เมื่อออกมาจากตึกจู้เสียน ชุ่ยยุ่นกูกูจึงพูดว่า “นายหญิงแก่เจ้าคะ ท่านว่าคำพูดของกุ้ยไท่เฟยน่าเชื่อถือหรือไม่เจ้าคะ?”

นายหญิงแก่ครุ่นคิดครู่ “จะน่าเชื่อถือหรือไม่ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องรีบดำเนินการ วันนี้ท่านเฉิงเสี้ยงไปไหน? ถ้าเขากลับมาให้มาแจ้งข้าทันที”

“เจ้าค่ะ” ชุ่ยยุ่นกูกูตอบ

นายหญิงแก่สั่งอีกว่า “จริงสิ บอกหลานหยู้กูกูว่าช่วงนี้ไม่ต้องการคนของลานเสี้ยจื้อ เพื่อไม่ให้เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”

ชุ่ยยุ่นกูกู ตะลึงงัน “เอ่อ...”

นายหญิงแก่หันไปมองนางทันที “ทำไม?”

ชุ่ยยุ่นกูกูพูดเสียงต่ำว่า “นายหญิงแก่เจ้าคะ วันนี้หลานหยู้อยากจะสั่งสอนคุณหนูใหญ่สักเล็กน้อย”

“สั่งสอนอะไร?” นายหญิงแก่โมโหมาก “ข้าเคยบอกแต่แรกแล้ว หากไม่มีคำสั่ง ใครก็อย่าไปแตะต้องลานเสี้ยจื้อ”

ชุ่ยยุ่นแก้ตัวแทนนางอย่างอดไม่ได้ “นายหญิงแก่อย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ หลานหยู้ก็แค่อยากช่วยท่านออกแรงสักหน่อยก็เท่านั้นนะเจ้าคะ”

“ทำให้เรื่องมันวุ่นวายแท้ๆ เลย” นายหญิงแก่เดินออกไปอย่างรวดเร็ว “พูดมา นางจะทำอะไร?”

“ก็ไม่ใช่ลงมือกับคุณหนูใหญ่ตรงๆ หรอกเจ้าค่ะ แต่เป็นการสั่งให้กุ้ยหยวนและเย็นเอ๋อร์ออกไป สั่งสอนไม่นานเจ้าค่ะ” ชุ่ยยุ่นก้าวตามไป “หลานหยู้ทำอะไรล้วนมีลำดับความสำคัญ นางตั้งใจสั่งให้คนออกไปก่อนจะลงมือ ทำเช่นนี้แม้คุณหนูใหญ่จะสงสัย ก็หาหลักฐานไม่เจอเจ้าค่ะ

นายหญิงแก่ยังคงโกรธมาก หลังจากขึ้นรถม้าไปแล้วก็เตือนชุ่ยยุ่นว่า “ต่อไปถ้าข้าไม่ได้สั่ง ใครก็ห้ามไปหาเรื่องลานเสี้ยจื้อ”

“เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว แล้วจะไปกำชับหลานหยู้เจ้าค่ะ” ชุ่ยยุ่นกูกูเช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก ความจริงนางเตือนหลานหยู้แล้ว แต่หลานหยู้กลับพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีรัก ในเมื่อเสี้ยหลีโม่ปกป้องบ่าวรับใช้ขนาดนี้ ปกป้องกุ้ยหยวนผู้นั้น ก็ทำให้นางเป็นทุกข์สักหน่อย

เพียงแต่ชุ่ยยุ่นรู้สึกว่าคุณหนูใหญ่จะไม่โกรธแทนบ่าวรับใช้ที่ถูกกระทำจริงๆ เพราะถึงอย่างไร หากไม่มีบ่าวรับใช้ก็สามารถเปลี่ยนได้ วันนั้นที่ช่วยกุ้ยหยวนเอาไว้ ก็แค่ต้องการแสดงคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ของนางต่อหน้าทุกคนเท่านั้น

ตอนที่หลีโม่กลับไปถึงจวน ก็ใกล้ค่ำแล้ว

เฉินหลิ่วหลิ่วยังไม่ได้กลับจวน นางไปจวนเฉิงเสี้ยงกับซือถูจิ้งและหลีโม่

หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “พวกท่านสองคนไม่มีธุระของตัวเองทำหรืออย่างไร ไปกับข้าตั้งนาน ไม่มีธุระอื่นทำแล้วใช่หรือไม่?”

ซือถูจิ้งยักไหล่ “ข้าไม่มีอะไรทำงั้นหรือ? เจ้าเจ็ดให้ข้ามาจับตาดูจวนเฉิงเสี้ยงสักหน่อยตอนข้าว่าง ข้าก็มีเวลาว่างมากจริงๆ ถ้าไม่มาจับตามองจวนเฉิงเสี้ยงสักหน่อย มันจะเป็นอย่างไร?”

หลิ่วหลิ่วพูดว่า “จวนเฉิงเสี้ยงออกจะดูคึกคักขนาดนี้ มักจะมีละครงิ้วฉากใหญ่เกิดขึ้นเสมอ น่าสนุดดีออก”

หลีโม่หลุดหัวเราะออกมา “เหมือนเจ้าอยากจะให้ข้าเกิดเรื่องจริงๆ เลยนะ ละครงิ้วฉากใหญ่ของจวนเฉิงเสี้ยงเกิดขึ้นทีไร ล้วนแต่มาอยู่รอบๆ ตัวข้า ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนี้เมื่อไหร่ ก็มักจะไม่ใช่เรื่องดีเมื่อนั้น”

“แต่เมื่อเรื่องร้ายทั้งหมดไปจบลง ก็ล้วนเปลี่ยนไปเป็นเรื่องดีทั้งนั้น เจ้าดูเจ้าสิ เดิมทีก็เป็นเพียงเด็กน่าสงสารคนหนึ่งที่ไม่มีใครรักไม่มีใครโปรดปราน เมื่อผ่านการฝึกฝนจากจวนเฉิงเสี้ยง ตอนนี้ก็กลายเป็นคนที่กลับเนื้อกลับตัว เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน”

หลีโม่พูดว่า “ดูเจ้าพูดมาอย่างนี้ ข้าต้องไปขอบคุณจวนเฉิงเสี้ยงหรือไม่?”