พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 228

ตอนที่ 228 ไม่เคารพผู้ใหญ่

เตาเหล่าต้าไม่เข้าใจเรื่องระเบียบกฎเกณฑ์ เขากำลังตะโกนเรียกอยู่ที่ลานของจวน “หลานหยู้กูกู คุณหนูใหญ่เชิญเจ้าไปพบ”

มีสาวใช้รีบวิ่งออกมา ถลึงตามองแล้วพูดด้วยความโมโหว่า “เจ้าเป็นบ่าวรับใช้เรือนไหนกัน? กล้ามาเอะอะเสียงดังเรียกคนในจวนของนายหญิงแก่เชียวหรือ? มีกี่หัวก็คงไม่พอให้เจ้าตัดหรอกกระมัง? รีบกลับไปเลยนะ อย่ามาทำให้ตื่นตระหนกรบกวนนายหญิงแก่”

เตาเหล่าต้ามองสาวใช้แล้วพูดว่า “ข้าเป็นคนของลานเสี้ยจื้อ คุณหนูใหญ่ให้ข้ามาเชิญหลานหยู้กูกูไปพบ”

เมื่อนายหญิงแก่และหลานหยู้กูกูที่อยู่ในเรือนได้ยินคำพูดของเตาเหล่าต้า นายหญิงแก่ก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังหลานหยู้กูกูด้วยสายตาเย็นชา “ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะสบายเกินไปในวันที่ข้าไม่พอใจ ในช่วงเวลาสำคัญนี้ เจ้าไปทำอะไรให้นางโมโห?”

ชุ่ยยุ่นก็พูดว่า “หลานหยู้ ข้าก็เตือนเจ้าแต่แรกแล้ว อย่าเพิ่งไปหาเรื่องทางนั้นชั่วคราว เจ้ากลับไม่ฟัง”

หลานหยู้กูกูพูดแก้ตัวขึ้นมาว่า “มันก็แค่บ่าวรับใช้คนหนึ่งไม่ใช่หรือเจ้าคะ? มันคุ้มค่าด้วยหรือที่ต้องตกใจเป็นกระต่ายตื่นตูมขนาดนั้น? นายหญิงแก่โปรดวางใจเถอะ นางก็แค่แกล้งทำไปอย่างนั้น ยังเอาผิดกับนายหญิงแก่จนทำให้ท่านลำบากใจเพื่อบ่าวสองคนนั้นไม่ได้เลย อีกอย่าง บ่าวก็ไม่ได้ฆ่ามัน แค่เรียกคนให้ไปหักขามันก็เท่านั้น อย่างน้อยเจ้าคนรับใช้นั่น ก็ถูกขังอยู่ในจุ้ยเย่วโหลว ข้าไม่ได้คิดจะขายนาง แค่จะขู่นางให้กลัวเท่านั้น”

นายหญิงแก่กล่าวอย่างเย็นชาว่า “จะไม่ทำให้ข้าลำบากงั้นหรือ? งั้นที่นางทำมันคืออะไร? ตอนนี้นางมาหาถึงหน้าประตูแล้ว เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองเถอะ”

นายหญิงแก่แค่โมโหหลานหยู้กูกูที่ทำอะไรโดยพลการ และก็ไม่เชื่อว่าแค่เพราะบ่าวรับใช้สองคน นางจะทำตัวได้ทีขี่แพะไล่เสียใหญ่โต แค่อยากจะแสดงอำนาจอะไรแบบนั้นก็เท่านั้นเอง

นางในตอนนี้มีอำนาจแล้ว อยากจะคุมอำนาจเช่นไร สติปัญญาอย่างนี้ นางจะไม่รู้เชียวหรือ? หลายคนที่เข้ามาที่นี่ในตอนแรก ก็คิดว่าสิ่งที่เรียกว่าคุมอำนาจมันเป็นแค่เรื่องที่แสดงออกมาบังหน้าเท่านั้น อำนาจที่แท้จริงก็คือสิ่งที่เก็บเอาไว้อยู่ภายใน เพียงแค่คนเห็นก็รู้สึกความกลัวแล้ว

หลานหยู้กูกูพูดว่า “นายหญิงแก่วางใจเถอะ ตรงนี้บ่าวพูดชัดเจนแล้ว ตอนนี้บ่าวดูแลควบคุมบ่าวในจวนเชียวนะ แม้แต่อำนาจจะใช้บ่าวในเรือนออกไปทำธุระให้ก็ไม่มีเลยหรือเจ้าคะ? บ่าวอยากจะเตือนคุณหนูใหญ่จริงๆ ว่าจวนเฉิงเสี้ยงในตอนนี้ไม่ใช่นางควบคุมดูแล แม้แต่คุณหนูรองก็ยังไม่กำเริบเสิบสานเหมือนกับนางเช่นนี้ ”

นายหญิงแก่ได้ยินคำพูดนี้ ก็เงยหน้าขึ้นไปมองนางทันที “คุณหนูรองสั่งให้เจ้าไปทำใช่หรือไม่?”

หลานหยู้กูกูพูดว่า “คุณหนูรองก็ไม่ชอบเจ้าค่ะ จึงร่วมมือกับบ่าวลงโทษนางเป็นการตักเตือนเท่านั้น นายหญิงแก่ระงับโทสะนะเจ้าคะ เรื่องนี้จะไม่โยงมาที่ท่านแน่นอน คุณหนูรองบอกแล้วว่า หากมีเรื่องอะไรนางจะรับผิดชอบเอง”

นายหญิงแก่ได้ยินที่นางพูดแล้วก็โกรธจนหน้าเขียว “พวกเจ้าร่วมมือกันได้อย่างดีมากเลยสินะ ทำเรื่องอะไรก็สามารถตัดสินใจกันเองได้แล้ว”

ในระหว่างที่พูด เตาเหล่าต้าก็พุ่งเข้ามา เขาเป็นคนหยาบคายคนหนึ่ง ไม่มีทางอยู่ทะเลาะกับสาวใช้ผู้นั้น เขาพุ่งตรงเข้าไปทันที

หลานหยู้กูกูด่าด้วยความโกรธเสียงดัง “เจ้าบังอาจนักนะ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าบุกเข้ามาถึงห้องของนายหญิงแก่เชียวหรือ? ไสหัวออกไปซะ”

เตาเหล่าต้าตรงเข้าไปแม้แต่พูดก็ไม่พูด ลากตัวหลานหยู้กูกูออกไปข้างนอก

ชุ่ยยุ่นกูกูที่เห็นเหตุการณ์ ก็ร้องตะโกนห้ามเอาไว้ แต่เตาเหล่าต้าเร็วมาก ไม่นานก็ลากหลานหยู้กูกูออกไปที่หน้าประตูของลานบ้านแล้ว

ชุ่ยยุ่นพูดกับนายหญิงแก่ที่ทำหน้านิ่งด้วยความตกใจว่า “คนของนายหญิงแก่นับวันยิ่งกำเริบเสิบสาน ดูเหมือนว่าที่คุณหนูรองกับหลานหยู้สั่งสอนนางในครั้งนี้ นับว่าสมควรแล้วเจ้าค่ะ”

นายหญิงแก่หยิบตะเกียบขึ้นมา คีบเนื้อแกะชิ้นเล็กเข้าไปในปาก ฟันของนางไม่ดีเท่าไหร่ จึงต้องกินเนื้อแกะที่ตุ๋นอย่างพิเศษ ทุกครั้งมักจะสั่งห้องครัวว่าให้ตุ๋นหลายๆ ชั่วโมง ตุ๋นจนเนื้อยุ่ยถึงจะใช้ได้

นางคิดว่าของทุกอย่างจะต้องมีความชำนาญที่เพียงพอถึงจะใช้ได้

ความชำนาญในการจัดการกับหลีโม่ ยังมีอยู่แค่เล็กน้อย ดังนั้นนางจึงอดกลั้นความโมโหนี้ลงไป

“นายหญิงแก่” เมื่อชุ่ยยุ่นเห็นนางไม่พูดอะไร ก็เรียกนางอีก มักจะรู้สึกว่านิสัยของนายหญิงแก่เป็นไปไม่ได้ที่จะนิ่งดูดายขนาดนี้ ถึงอย่างไรนางก็โปรดปรานหลานหยู้ที่สุด