พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 229

ตอนที่ 229 โล่เยว่มาช่วย

คำว่าไม่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่นี้เห็นได้ชัดว่าหมายถึงหลีโม่ แต่ว่าหลีโม่ไม่สนใจคำพูดอ้อมค้อมของนาง หันกลับไปยืนบนระเบียง สั่งเตาเหล่าต้าด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จับนางแขวนเอาไว้ ให้ขาทั้งสองข้างลอยอยู่เหนือพื้น นางพูดออกมาเมื่อไหร่ ก็ปล่อยนางลงมาเมื่อนั้น”

เรื่องมัดคนด้วยเชือก เป็นเรื่องถนัดที่สุดของเตาเหล่าต้าเลยล่ะ ก่อนจะเข้ามาอยู่ในเมืองหลวง เขาเคยทำอาชีพรับจ้างฆ่าหมูเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวันๆ

เขาใช้เชือกมัดสองมือของหลานหยู้เข้าด้วยกัน แล้วผูกให้เป็นปมยาว หลังจากนั้นก็ดึงนางขึ้นไปแขวนเอาไว้บนต้นฉัตร

หลานหยู้ตกใจจนร้องอุทานออกมาเสียงดัง ทั้งยังไม่ลืมข่มขู่หลีโม่ “คุณหนูใหญ่ หากนายหญิงแก่รู้ว่าเจ้าทำเช่นนี้กับข้า นางจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่นอน”

หลีโม่แค่ทำเป็นไม่ได้ยินเท่านั้น แล้วนั่งลงดื่มชากับซือถูจิ้งและเฉินหลิ่วหลิ่วอยู่ใต้ต้นไม้

อารมณ์ของทั้งสามไม่ดีเอามากๆ ซือถูจิ้งมีความหวังอยู่มากน้อยเท่าไหร่ตั้งแต่แรก คิดว่าพวกเขาทั้งสองคนไม่รู้ว่าไปที่ไหนกันแน่

แม้หลานหยู้ไม่ยอมรับว่าลงมือกับพวกเขา แต่ก็สามารถฟังออกจากสีหน้าท่าทางและคำพูดของนาง พวกเขาทั้งสองคนจะต้องถูกนางจับตัวไปแน่นอน

หลีโม่โมโหความประมาทของตัวเอง นางคิดมาโดยตลอด เย็นเอ๋อร์เดินมากับนางตลอดทาง พบเห็นแผนการร้ายมาก็มากมายขนาดนี้ นางควรจะเดินเข้ามาพร้อมกับนาง แต่นางลืมไปว่าเย็นเอ๋อร์เป็นเพียงแม่นางน้อยผู้หนึ่ง แม้นางจะไม่ได้มีใจจงรักภักดีอะไรขนาดนั้น แต่ก็โดนคนคิดร้ายได้ง่ายๆ

ส่วนกุ้ยหยวนหลังจากผ่านเคราะห์ร้ายการถูกปล้นมาแล้ว ก็หวาดกลัวมาก ระมัดระวังรอบด้าน ระวังตัวก็ระวังแล้ว แต่ก็มีแรงเพียงเล็กน้อย ทำอะไรไม่ได้

หลานหยู้ยังคงด่ากราดเพราะความโกรธ หลีโม่พูดอย่างเย็นชาว่า “เสี่ยวเตา ข้าให้แส้ของเจ้ากินข้าวแต่ไม่ทำงานให้ข้าอย่างนั้นหรือ? พอตอนนี้จะใช้งานกลับไม่เห็นขยับเลยสักนิด”

เตาเหล่าต้าก็กำลังรอประโยคนี้ของหลีโม่อยู่ เสียงแส้ที่ถูกชักออกมาดังผ่านไปอย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับหวดแส้ใส่หลานหยู้อย่างโหดเหี้ยม

หลานหยู้ร้องอย่างเจ็บปวด “นายหญิงแก่ช่วยข้าด้วย นางจะฆ่าข้าแล้ว”

“ร้องสิ ร้องให้ดังกว่านี้” เตาเหล่าต้าเฆี่ยนไปอีกหนึ่งที ครั้งนี้เฆี่ยนไปที่ใบหน้าของหลานหยู้ หลานหยู้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนไฟเผาที่แพร่กระจายไปทั่ว เจ็บปวดจนนางแทบจะเป็นลม

ตอนที่เตาเหล่าต้าลากตัวหลานหยู้ไป ก็มีบ่าวรับใช้นำเรื่องไปรายงานเสี้ยโล่เยว่แล้ว

เสี้ยโล่เยว่กำลังอยู่ที่เรือนเดี่ยวหลังสวน นับตั้งแต่ที่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยไปแล้ว นางก็ดีกับหลิงหลงฮูหยินขึ้นมา

เสี้ยโล่เยว่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องบ่าวรับใช้สองคนนั้น จึงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “เพื่อบ่าวรับใช้สองคนถึงขั้นต้องลงไม้ลงมือ ยังนึกอยู่ว่านางเห็นอกเห็นใจบ่าวรับใช้มากขนาดนี้จริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้

หลิงหลงฮูหยินขมวดคิ้วพูดว่า “เสี้ยหลีโม่ผู้นี้ลงมือได้โหดเหี้ยมยิ่งนัก กลัวแต่ว่าท้ายที่สุดแล้วหลานหยู้จะเปิดโปงเจ้าออกมา เจ้ายังจะไปช่วยหลานหยู้กลับมาอยู่หรือ”

เสี้ยโล่เยว่เบะปาก “ข้าไม่ได้สนใจนาง แม้จะสารภาพออกมาแล้วจะอย่างไร? ข้าแค่ให้นางเรียกบ่าวสองคนนั้นให้ออกไปซื้อของ เรื่องนอกเหนือจากนั้นก็ไม่ใช่ข้าที่วางแผน”

“เจ้านะเจ้า” หลิงหลงฮูหยินกล่าวตักเตือนว่า “ยังไงหลานหยู้เป็นคนของนายหญิงแก่ นางอาจจะไม่รู้เรื่องที่เจ้าสั่งให้ทำในวันนี้ หากเจ้านั่งดูเฉยๆ ไม่สนใจจะยื่นมือเข้าไปช่วย นายหญิงแก่จะมองเจ้าอย่างไร? ตอนนี้เจ้ายังไม่สามารถเป็นศัตรูกับนายหญิงแก่ได้ นางยังคอยสนับสนุนเจ้าอยู่”

เสี้ยโล่เยว่ได้ฟังประโยคนี้แล้ว ก็พลันใจคอเหี่ยวแห้งขึ้นมาทันที “ท่านแม่ ฝ่าบาทในตอนนี้ดูไม่แยแสข้าเลย กลัวแต่ว่าแม้แต่ฮองไทเฮามีราชโองการลงมา พระองค์ก็คงจะไม่อภิเษกกับข้า”

หลิงหลงฮูหยินจับหน้านางเบาๆ “เจ้าเด็กโง่ รอจนแผลเจ้าหายดีแล้ว พระราชโองการของฮองไทเฮาก็ต้องประกาศลงมา องค์รัชทายาทจะต้องอภิเษกกับเจ้าแน่นอน เขาเห็นความสำคัญในเส้นสายและอำนาจที่อยู่เบื้องหลังของพ่อเจ้า”

“ไม่ ไม่ใช่ต้องไม่ใช่เพียงเท่านี้ ฝ่าบาททรงรักข้า” เสี้ยหลีโม่กำหมัดแน่น พูดอย่างเดือดดาล

นางเกลียดที่สุดก็คือโดนคนหาว่าองค์รัชทายาทมาขอนางเพราะบิดา นางอยากให้คนคิดว่าองค์รัชทายาทรักนางถึงได้มาขอนางแต่งงาน

ที่นางถือสาเช่นนี้ ก็เพราะว่านางรู้ว่าองค์รัชทายาทจะต้องมาขอนางอภิเษกจริงๆ