พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 230

ตอนที่ 230 คำสารภาพ

เตาเหล่าต้าฟังคำพูดที่ยังคงยโสโอหังของนางเช่นเดิม ถือกริชมองไปที่หลีโม่ “คุณหนูใหญ่ ท่านสั่งมาเถอะ”

หลีโม่ที่นั่งนิ่งเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ ก็พูดว่า “เสี่ยวเตา เริ่มจากหน้าของนาง กรีดนางจนกว่านางจะพูดค่อยหยุด”

บ่าวรับใช้ต่างพากันมุมดูอยู่ด้านนอก เมื่อก่อนหลานหยู้อยู่ในจวนมีชื่อเสียงและความนิยมมากที่สุด ตั้งแต่พ่อบ้านเสี้ยฉวนถูกไฟคลอกตาย บ่าวรับใช้ในจวนทั้งหมดก็เป็นนางที่ดูแล

ถึงแม้ว่านางจะพูดยโสโอหัง ทำเรื่องอะไรก็ตัดสินใจคนเดียวทำคนเดียว แต่เพราะว่านางเป็นคนในเรือนของนายหญิงแก่ ใครก็ไม่กล้าล่วงเกินนาง มีความแค้นก็ไม่กล้าพูดสักคำ ตอนนี้เมื่อเห็นนางถูกทำร้ายจนมีบาดแผลไปทั้งตัว ใจลึกๆ ของทุกคนต่างก็กำลังโห่ร้องดีใจกันอยู่

วิธีการของหลานหยู้กับเสี้ยเฉิงนั้นต่างกัน เฉิงเสี้ยงก็ไม่ใช่คนที่ได้เรื่องอะไร แต่ว่าเขารู้เข้าใจการเมตตาต่อบ่าวรับใช้ ดังนั้นแม้บ่าวรับใช้จะรู้ว่าเขาเป็นคนใจร้าย แต่ก็ไม่ก็ไม่ได้พูดแค้นเคืองอะไรกับเขา

โชคร้ายของหลานหยู้ อันที่จริงแล้วก็เป็นเรื่องที่ทำให้คนชอบใจยิ่งนัก

แต่ว่า พอได้ยินคำสั่งของหลีโม่ ทุกคนต่างก็อดตะลึงไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่จะใจคอโหดเหี้ยมขนาดนี้ คนที่ดูถูกหลีโม่ก่อนหน้านี้ ก็ค่อยๆ พากันเป็นเปลี่ยนทัศนคติทันที

เตาเหล่าต้าถือกริชก้าวเข้าไป หัวเราะฮิๆ ขึ้นมาแล้วพูดว่า “หลานหยู้กูกูใช่หรือไม่? ขอล่วงเกินหน่อยนะขอรับ”

กริชในมือของเขาที่ถืออยู่ก็ร่วงลงมา แสงสะท้อนของกริชนั้นผ่านหน้าหลานหยู้ไปอย่างรวดเร็ว

หลานหยู้ยังไม่ทันได้สติกลับมา ก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนเย็นวาบแวบหนึ่ง ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดแสบๆ ร้อนๆ นางยื่นมือขึ้นมาจับครู่หนึ่ง เลือดก็ติดมือของนางมาด้วย

“เจ้าโหดเหี้ยมมาก เจ้าจะต้องได้รับกรรมตามสนอง” หลานหยู้ตะโกนด้วยความโกรธ จากนั้นก็หลบไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว คิดอยากจะให้เสี้ยโล่เยว่ปกป้องนาง

เสี้ยโล่เยว่คิดไม่ถึงว่าหลีโม่จะไม่ไว้หน้านางเลยแม้แต่น้อย กล้าทำเช่นนี้กับหลานหยู้ต่อหน้าของนาง นางก็โมโหขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “เสี้ยหลีโม่ เจ้าอย่ารังแกคนอื่นให้มันมากเกินไป เพื่อบ่าวรับใช้สองคนต้องทำให้วุ่นวายจนสะเทือนฟ้าสะเทือนดินขนาดนี้เชียวหรือ? ”

หลีโม่ไม่สนใจเสี้ยโล่เยว่เลยแม้แต่น้อย แต่ยังคงจ้องไปที่หลานหยู้ “จะพูดหรือไม่พูด?”

หลานหยู้หดตัวลง แต่ก็ยังปากแข็งเช่นเดิม “ข้าพูดแล้วว่าข้าไม่รู้เรื่อง ถ้าเจ้ามีความสามารถ ก็ไปตามหาเอาเองสิ วันนี้ที่เจ้าทำร้ายข้า นายหญิงแก่จะต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่นอน”

“จะทำร้ายหรือไม่ทำร้ายเจ้า นายหญิงแก่ของเรือนพวกเจ้าก็ไม่ปล่อยข้าอยู่แล้ว” หลีโม่ยกมือขึ้น บอกให้เตาเหล่าต้าลงมือต่อไป

เตาเหล่าต้าเดินเข้าไปหาหลานหยู้ ลากนางออกมา

เสี้ยโล่เยว่ใช้เท้าเตะออกไป ด่าออกมาอย่างเดือดดาลว่า “ไอ้สุนัขรับใช้ ต่อหน้าคุณหนูอย่างข้าก็กล้าบังอาจขนาดนี้เชียวหรือ? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่”

เตาเหล่าต้าเอี้ยวตัวหลบไป ปล่อยหลานหยู้แล้วจับแขนของเสี้ยโล่เยว่ลากออกไป โยนทิ้งไว้ด้านนอกลานบ้าน

เตาเหล่าต้าเป็นคนที่ไม่ได้สนใจชนชั้นอะไร เขารู้จักแค่เพียงคนที่ให้ข้าวเขากินคนนั้น ในเมื่อเสี้ยโล่เยว่ขัดขวางคำสั่งของหลีโม่ เขาก็ลงมือกับนางอย่างไม่เกรงใจ

เสี้ยโล่เยว่โกรธจนหน้าเขียว ในชีวิตนี้นางยังไม่เคยถูกบ่าวรับใช้คนใดจัดการกับนางเช่นนี้เลย นางก็ลุกขึ้นมาทันที ชี้พวกบ่าวรับใช้ ด่าด้วยความโกรธว่า “พวกเจ้าตาบอดกันหรืออย่างไร? แต่ละคนยืนมองข้าถูกรังแก ไปจับมันมา ข้าอยากจะดูนักว่าหัวของมันจะแข็งขนาดไหน”

พวกบ่าวรับใช้ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของเสี้ยโล่เยว่ ทำได้เพียงเข้าไปอย่างฝืนใจ หลีโม่กวาดตามองอย่างเย็นชา พูดเสียงจริงจังว่า “ถอยไป”

ใบหน้าที่เย็นชาของนาง ทำให้มีความน่าเกรงขาม บวกกับองค์หญิงใหญ่ก็อยู่ที่นี่ด้วย ในเวลานี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาเลยสักคน

เสี้ยโล่เยว่กระทืบเท้าเร่าๆ “ได้ เจ้ารอไปก่อน ข้าจะไปตามท่านย่ามา”

อีกด้านหนึ่ง เสี่ยวเตาก็กำลังใช้มีดกรีดบนใบหน้าของหลานหยู้ เลือดสีแดงสดไหลอาบแก้มลงมา น่ากลัวจนพูดไม่ออก

หลานหยู้กำลังร้องไห้โหยหวนเสียงดัง หลีโม่ก็พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “เสี่ยวเตา ตัดนิ้วของนาง”

หลานหยู้ตกใจจนตัวสั่น แม้ว่าคุณหนูรองจะไปตามนายหญิงแก่มาแล้ว แต่ว่า กว่านายหญิงแก่จะมา เกรงว่าชีวิตนางก็คงจะไม่มีแล้ว

“ข้าบอกแล้ว ข้าบอกแล้ว” ในที่สุดหลานหยู้ก็ยอมพูดแล้ว นางร้องไห้ไป ตะโกนพูดไป