พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 247

ตอนที่ 247 ให้นางออกจากเมืองหลวง

มุมตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองหลวง มีถนนเส้นหนึ่งเรียกว่าถนนร่ำรวย

ถนนร่ำรวยแค่ชื่อก็บ่งบอกความหมายแล้ว ก็คือสถานที่ที่คนมีฐานะร่ำรวยอาศัยอยู่ แน่นอนว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านเรือนของครอบครัวผู้ที่มีฐานะร่ำรวย แต่เป็นจวนที่แยกออกมาจากจวนหลัก

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยอยู่ที่นี่ก็มีจวนแยกมา หลังจากนางถูกพัก ก็พักอยู่ที่นี่ชั่วคราว

เกี้ยวสีเขียวมาหยุดตรงประตูจวนหลังนี้ ชายที่คลุมผ้าไว้ทั้งร่าง คลุมเสื้อผ้าไว้แน่น เดินก้มหัวเข้าไปในจวน

หน้าประตูมีหญิงม้ายอยู่มากมาย ดังนั้นกำแพงรั้วบ้านหลังนี้จึงสูงมาก คนนอกไม่อาจสอดรู้สอดเห็นได้

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรออยู่นานแล้ว เห็นเขาเดินเข้ามา ก็รีบร้อนต้อนรับ รีบช่วยถือผ้าคลุม “ลำบากท่านแล้ว ในวันที่อากาศร้อนเช่นนี้ก็ยังให้ท่านคลุมผ้าปิดบังหูตาคนอื่น”

ชายหนุ่มยกมือไปถูบนแก้มของนางอย่างเคย “ไม่เกะกะอะไรนิ เพื่อเจ้า อย่าพูดว่าร้อน ถึงร้อนจนตายข้าก็ยินดี”

ใบหน้าของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเริ่มแดงคล้ายคนเมา เขินอายไม่น้อย “คนโกหก”

“จะโกหกเจ้าทำไมกัน?”

“เฉิงเสี้ยงที่สง่าผ่าเผย หยอกล้อหลอกลวงหญิงสาวอยู่ที่นี่ ข้าไม่เชื่อท่านหรอก” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยยิ้มน่าเอ็นดู แล้วหมุนตัวเดินเข้าไป

คนที่มาก็คือเฉิงเสี้ยงเสี้ย ตั้งแต่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยมาพักที่นี่ หลังจากนั้นพวกเขาก็รวมตัวเป็นการส่วนตัวที่จวนนี้”

เขาเดินก้าวท้าวด้วยความรวดเร็วตามไป รวบเอวของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยอุ้มขึ้น หัวเราะออกมา “ไม่เชื่อข้าใช่หรือไม่? ดูว่าวันนี้ข้าจะจัดการกับเจ้าอย่างไร”

“อย่า ปล่อยข้าลง” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยร้องด้วยความตกใจ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มแสนหวาน

ประตูห้องถูกถีบออก แล้วรีบปิดลงทันทีอย่างรวดเร็ว หญิงรับใช้นอกประตูยืนอยู่ไกล แต่ก็ยังได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นในห้องลอยมา เป็นเสียงที่ทำให้คนได้ยินหูและใบหน้าแดง

นานมาก กว่าเสียงในห้องจะเงียบลง

“เมื่อไหร่กันที่พวกเราจะไม่ต้องแอบๆซ่อนๆกันแบบนี้อีก” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกอดผ้าห่มไว้แน่น นำศีรษะไปพิงกลางอกของเฉิงเสี้ยงเสี้ย ออดอ้อนเขา

เฉิงเสี้ยงเสี้ยยกมือขึ้นลูบผมสลวยของนาง “ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว”

เขาช้อนหน้านางขึ้น ถาม “เจ้าพูดกับท่านโก๋กงแล้วหรือยัง?”

“พูดแล้ว ท่านปู่จะเสนอตอนว่าราชกิจตอนเช้าในครั้งหน้า วางใจเถอะ เสี้ยหลีโม่จะต้องไปเขตโรคระบาดแน่นอน” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยพูดอย่างเยือกเย็น

“อย่างนั้นก็ดีแล้ว แค่เพียงนางตาย ข้าก็สามารถแต่งเจ้าเข้าบ้านได้อย่างเหมาะสม” เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูดอย่างเย็นชา

“ท่านจะทำตามที่พูดจริงๆใช่หรือไม่?” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยมองหน้าเขา ในหัวใจว่างเปล่าเป็นยิ่งนัก

“แน่นอน” เฉิงเสี้ยงเสี้ยกดลงไปบนริมฝีปากนางเล็กน้อย แววตามีความหลงใหล “ขอเจ้าแต่งงาน เป็นสิ่งที่ข้าฝันและต้องการ เรื่องอับอายภายในบ้านข้าก็ล้วนบอกเจ้าหมดแล้ว แค่เพียงเสี้ยหลีโม่ตาย ข้าก็ไม่มีทายาทอีก รอเจ้าแต่งงานเข้ามาคลอดลูกชายอ้วนๆให้ข้าหลายๆคน ต่อไปก็รับสืบทอดกิจการของจวนเฉิงเสี้ยง”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยพูดอย่างเขิลอาย “หน้าไม่อาย”

“ไม่คลอดลูกให้ใช่หรือไม่?” เฉิงเสี้ยงเสี้ยงหัวเราะเจ้าเล่ห์ “งั้นข้าจะหาสตรีอื่นมาคลอดลูกให้ข้าแล้วกัน?”

“ท่านกล้าหรือ?” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรีบลุกขึ้นทันที “ถ้าท่านกล้าหาสตรีอื่นมาคลอดลูกให้ท่าน ข้าก็จะฆ่านาง”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยกุมมือนางทั้งสองข้าง เพ่งมองนาง “เด็กโง่ แค่เจ้าคนเดียวก็พอแล้ว”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยได้ยินประโยคนี้ก็พูดด้วยความซาบซึ้ง “ถ้าท่านดีกับข้า จะให้ข้าทำอะไรเพื่อท่านข้าก็ยอม”

เฉิงเสี้ยงเสี้ยพูด “เด็กโง่เอ๋ย ข้าจะยอมให้เจ้าทุ่มเทเพื่อข้าได้อย่างไร? ครั้งนี้เป็นเพราะไม่มีทางเลือกถึงให้เจ้ากับท่านโก๋กงเป็นคนพูด รอเรื่องราวทั้งหมดสงบ เรื่องเดียวที่เจ้าต้องทำเพียงแค่แต่งตัวให้สวย รอข้าไปขอเจ้าแต่งงาน อีกทั้งครั้งนี้ไม่ใช่เป็นแค่ภรรยาธรรมดาหรืออนุ แต่เป็นภรรยาที่ถูกต้องของจวนเฉิงเสี้ยงของข้า”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยซบอยู่ที่หน้าอกเขา ไม่พูดอันใดอีก