พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 262

ตอนที่ 262 คนขยี้ประเด็นร้อน

หลีโม่ยังคิดจะสอบถามต่อ แต่เห็นได้ชัดว่าซือถูเย้นไม่อยากจะสนทนาหัวข้อนี้ต่อแล้ว เขาค่อนข้างจะเป็นกังวลกับอีกปัญหาหนึ่ง “หลายวันมานี้เจ้าศึกษาเจออะไรกันแน่? เจ้ามั่นใจหรือไม่? ”

หลีโม่พูดว่า “มีเบาะแสขึ้นมาบ้างแล้ว ข้าออกมาหาของบางอย่าง”

“หาอะไร? ” ซือถูเย้นเอ่ยถาม

หลีโม่อธิบายออกมาว่า “ท่านยังจำจิ่นเฉิงที่เมื่อก่อนเคยถูกกัดได้หรือไม่? แต่เขากลับไม่มีอาการป่วยใดๆ ดูจากที่เขาพูดมา ก่อนที่เขาจะกลับไปถึงนอกเมือง ก็หยิบสมุนไพรสุ่มสี่สุ่มห้ามาทา ในที่สุดมันก็กลายเป็นพิษ ยังจำได้หรือไม่? ”

“ยังจำได้ แต่พวกเราก็ไม่แน่ใจว่าเขาใช่ถูกผู้ที่ป่วยเป็นผีดิบนั้นกัดจริงหรือไม่” ซือถูเย้นกล่าว

หลีโม่พูดว่า “ควรจะเป็นเช่นนั้น ครั้งนี้เขาถูกกัดแล้ว แต่ร่างกายของเขากลับมีภูมิต้านทาน จึงทำให้ไม่มีอาการป่วยเกิดขึ้น องครักษ์จินและพี่หวางที่ถูกกัดพร้อมกับเขา ก็เริ่มป่วยขึ้นมาแล้ว”

“จิ่นเฉิงไม่ป่วยงั้นหรือ? ” ซือถูเย้นตะลึงงัน หลายวันมานี้เขาไม่ไปหาหลีโม่เลย ส่วนสำคัญก็เพราะไม่อยากเจอจิ่นเฉิงที่โรคกำลังกำเริบ

“ใช่เพคะ การเต้นของหัวใจและชีพจรของเขาเป็นปกติมากเพคะ”

“แปลกประหลาดขนาดนี้เชียวหรือ? ” ซือถูเย้นไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก “วันนั้นพวกเราต่างก็เห็นว่าเขาเองก็ถูกหวางหยูกัดเหมือนกัน เหตุใดเขากลับไม่มีอาการป่วยอะไรล่ะ? ”

“นี่ไม่น่าแปลกใจเลยเพคะ มีบางโรคที่หลังจากเคยเป็นมาครั้งหนึ่งแล้ว ก็จะมีภูมิคุ้มกันไปตลอดชีวิต”

“ดังนั้น สิ่งที่พวกเราต้องออกไปหาในตอนนี้ก็คือสมุนไพรที่จิ่นเฉิงเคยใช้ในวันนั้นใช่หรือไม่? เช่นนั้นเหตุใดถึงไม่พาจิ่นเฉิงออกมาด้วยเล่า? มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเคยใช้สมุนไพรอะไรไปบ้าง”

“จิ่นเฉิงออกไปก่อนแล้วล่ะ” หลีโม่กล่าว

วันนี้จิ่นเฉิงออกจากเมืองไปตั้งแต่เช้าแล้ว เขากลับไปที่เนินเขาเล็กๆ แห่งนั้น อันที่จริงเขาก็ลืมไปแล้วว่าสมุนไพรอะไรที่เขาเก็บไปบ้าง ถึงอย่างไรตอนนั้นก็ต้องไปหาหมอให้เร็วที่สุด จึงหยิบสมุนไพรที่หามาได้เล็กน้อย นำมากดบนแผลเพื่อห้ามเลือดเอาไว้ หลังจากนั้นกระทั่งเกิดอาการของโรคที่หัวใจจะเต้นเร็วกว่าปกติและเวียนหัว เขาก็ยิ่งหลงลืมไปมากกว่าเดิม

แต่มีจุดหนึ่งที่สามารถยืนยันได้แน่นอน นั่นก็คือเขาโดนพิษ

ตอนที่หลีโม่กับซือถูเย้นไปถึงนั้น จิ่นเฉิงก็เก็บสมุนไพรมากองไว้ข้างถนนจำนวนมาก มีแต่สมุนไพรที่เขาคลับคล้ายคลับคลาเท่านั้น ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะใช่หรือไม่

เมื่อเห็นหลีโม่กับซือถูเย้นมาถึง เขาลุกขึ้นมาพูดว่า “ท่านอ๋องก็มาด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ? ”

“อืม” ซือถูเย้นมองไปที่จิ่นเฉิง เห็นเขาไม่มีลักษณะของคนป่วยจริงๆ ถึงค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง

หลีโม่มองครู่หนึ่ง ก็พูดว่า “สมุนไพรพวกนี้ไม่มีพิษทั้งนั้นเลย”

จิ่นเฉิงท้อใจเล็กน้อย “จริงหรือขอรับ? ข้าเก็บมาเกือบจะทุกชนิดของที่นี่มาแล้วนะ”

หลีโม่กล่าวว่า “ลองไปหาดูอีกเถอะ”

ทั้งสามคนเห็นเนินเขาเล็กตลอดข้างทาง จิ่นเฉิงเองก็บอกไม่ถูกว่าตนเก็บยาอยู่ที่ไหนกันแน่ ดังนั้นพื้นที่ในการหาก็ต้องเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย

แต่ถ้าเป็นอย่างที่จิ่นเฉิงพูดมาจริง เขาเก็บมาเกือบจะทุกชนิดของที่นี่มาแล้ว หลีโม่กับซือถูเย้นหาอย่างไร ก็หาไม่เจอชนิดอื่น

อีกทั้งที่นี่ก็ไม่มีสมุนไพรที่มีพิษ นอกจากต้นกระดาดที่อยู่เนินเขา

แต่จิ่นเฉิงก็บอกว่าไม่เคยใช้ต้นกระดาดนี้เลย เพราะเขารู้ว่ามันมีพิษ

นี่มันน่าแปลกใจเกินไปแล้ว หรือว่าสมุนไพรพิษชนิดนี้จะมีเพียงต้นเดียว และบังเอิญถูกจิ่นเฉิงเก็บไปทาที่บาดแผลหรือไม่?

“เป็นไปได้หรือไม่ว่าสมุนไพรหลายชนิดนำมาผสมกันจะทำให้เกิดพิษ? ” ซือถูเย้นเอ่ยถามข้อสงสัยออกมา

“มีความเป็นไปได้เพคะ” หลีโม่มองดูอย่างละเอียดครู่หนึ่ง สมุนไพรเหล่านี้ค่อนข้างธรรมดา หญ้าคา, อีหรุดและผักกาดน้ำเป็นต้น สามารถนำมาทำเป็นยาได้ แต่ในตัวของพืชเหล่านี้ไม่มีพิษอะไร

แต่การเสนอข้อคิดเห็นของซือถูเย้นนั้นมีประโยชน์มาก มีสมุนไพรยาบางชนิดที่เกิดปะปนอยู่ด้วยกัน ไม่น่าว่าอาจจะทำให้เกิดพิษได้