พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 268

ตอนที่ 268 ร่างกายของเขาไม่สบาย

ซือถูเย้นยิ้มแย้มขึ้นมา “ใช่ เขาเก็บความลับไม่อยู่กับคนขอตัวเอง”

หลีโม่ดึงเขาให้นั่งลง “อาการปวดหัวกำเริบอีกแล้วหรือ? ”

“ช่วงนี้กำเริบอยู่บ่อยๆ ” เขากลับไม่ได้ปฏิเสธ

“จัดการหรือไม่? ” หลีโม่นั่งอยู่ข้างๆ เขา จับมือเขาขึ้นมาแล้วเริ่มจับชีพจร นี่เป็นเพียงการตรวจชีพจรทั่วไป

เท่านั้น ทาแต่งที่ดีควรจะฝังเข็ม

แต่คิ้วของนางกับขมวดขึ้นอย่างช้าๆ

“ไม่ถือว่าจัดการยากเท่าไหร่ ตอนนี้ได้โยกย้ายกองทหารจากเมืองจิ้งโจวมาแล้ว ไม่ถึงวันคงจะมาถึง” ซือถูเย้นกล่าว

“ต้องใช้เวลากี่วัน? ” หลีโม่ยังไม่ปล่อยมือของเขา แต่ใจของนางกลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ประมาณสิบวันกว่าๆ กระมัง”

หลีโม่จับอีกมือหนึ่งของเขาขึ้นมา และทำการจับชีพจรต่อ ครั้งนี้กลับเต้นค่อนข้างเร็ว จากนั้นก็หยิบกระเป๋าเข็ม

ออกมา เอ่ยถามว่า “ช่วงนี้นอกจากปวดหัวแล้ว ยังมีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายอีกหรือไม่? ”

“โรคนอนไม่หลับ ข้านอนไม่หลับเลย นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว อาการปวดหัวคงจะเกิดจากพักผ่อนไม่พอ”

หลีโม่ส่งเสียง “อืม” ออกมา “แน่นหน้าอกหรือไม่? บางครั้งรู้สึกหายใจยากบ้างหรือไม่? ”

“เป็นบางครั้ง”

หลีโม่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นางเริ่มเลือกจุกฝังเข็มให้กับเขา

หลังจากฝังเข็มเสร็จแล้ว อาการป่วยของซือถูเย้นก็รู้สึกเบาลงอย่างเห็นได้ชัด เขายิ้มแล้วพูดกับหลีโม่ว่า “บางครั้งข้าก็รู้สึกว่า การแต่งชายาที่เป็นหมอผู้หนึ่งเข้าบ้านนั้นเป็นเรื่องที่ไม่เลวเลย”

หลังจากหลีโม่ฝังเข็มเสร็จแล้วก็นั่งลง “ข้าเจอโหรวเอ๋อร์ในพื้นที่โรคระบาดด้วย”

“ซูชิงบอกข้าแล้วล่ะ นางมีความสนใจต่อวิชาแพทย์เป็นอย่างมาก”

“นางชอบซูชิง ท่านรู้หรือไม่? ” หลีโม่เอ่ยถาม

ซือถูเย้นกล่าวออกมาอย่างไม่เห็นด้วย “นั่นเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น คนที่นางชอบเปลี่ยนไปไม่หยุด ไม่มีทางเกินครึ่งปีได้”

“เป็นไปไม่ได้กระมัง? ” หลีโม่เอ่ยถามอย่างสงสัย เจ้าเมืองโหรวเอ๋อร์พูดกับนางว่า นางชอบซูชิงมานานแล้ว

เพียงแต่ว่า ชอบซูชิงแล้วเหตุใดถึงได้แต่งงานกับชายอื่นในภายหลัง? หรือว่าหลังจากที่แต่งงานแล้วถึงได้พบว่า

ตนชอบซูชิงก็เลยหย่าร้างงั้นหรือ?

“มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้บ้าง? เมื่อก่อนนางยังเคยบอกว่าชอบข้าอยู่เลย”

หลีโม่ถามอย่างไม่สนใจว่า “เช่นนั้นท่านเคยชอบนางหรือไม่? ”

“จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า? ”

“ซูชองบอกข้าว่า อ๋องหนานไหวชอบนาง เป็นเรื่องจริงหรือ? ”

“เขาชอบโหรวเอ๋อร์ เพราะโหรวเอ๋อร์ชอบข้า ไม่ใช่ความชอบที่บริสุทธิ์อะไร” ซือถูเย้นกล่าวอย่างเรียบเฉย เมื่อพูดถึงน้องชาย เขามักจะไม่พูดว่าคำรักหรือเกลียดออกมา อารมณ์ความรู้สึกในส่วนนี้ จะแสดงออกมาทางสายตา แม้แต่หลีโม่รู้สึกได้อย่างชัดเจน

ไม่ชอบเขา แต่กลับรักเขา เหมือนกับจิตใจที่เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง

หลีโม่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างเงียบๆ “ช่วงนี้อาหารการกินของท่านเป็นปกติหรือไม่? รู้สึกอยากจะอาเจียนหรือเปล่า”

“ไม่มี” ซือถูเย้นเงยหน้ามองนาง เอ่ยถามอย่างสงสัย “เจ้ารู้สึกว่าชีพจรของข้ามันไม่ผิดปกติใช่หรือไม่? ”

“ไม่มีอะไรหรอก เพียงกังวลว่าท่านจะยุ่งแต่กับงานจนไม่ดูแลตัวเอง ไม่มีเรื่องอะไรหรอกเพคะ” หลีโม่พูดปลอบใจพร้อมรอยยิ้ม

“ช่วงนี้จริงๆ ก็ยุ่งมาก เรื่องจุกจิกรัดตัวไปหมด จริงสิ เจ้าให้คนไปตรวจสอบเรื่องคนหาย เจออะไรหรือไม่? ”