พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 273

ตอนที่ 273 ไม่พบตัวเสี้ยหลีโม่

แม่ทัพหลี่หยิบไหเหล้าออกมา ส่งให้หลีโม่ “ดื่มสักหน่อยสิ”

หลีโม่รับเอามาดื่มสามอึกใหญ่ สุราไหลเข้าผ่านลำคอ ตรงดิ่งลงสู่กระเพาะ กระเพาะปะทะกับความร้อนวูบครู่หนึ่ง ความร้อนแล่นไปทั่วร่างกาย

หลีโม่ส่งเหล้าให้แม่ทัพหลี่ก่อนจะพูดขึ้น” เมื่อนานมาแล้วจื่นเฉิงเคยถูกกัดอยู่หนหนึ่ง แต่ตอนนั้นเขาอยู่นอกเขตเมืองใช้ยาสมุนไพรมาบดเคี้ยวและนำมาทาไว้บนบาดแผล การถูกกัดครั้งนี้ไม่แสดงอาการใดออกมา พวกข้าคิดไปว่าคงไม่ใช่ผู้ติดเชื้อที่กัดเขา แต่หลายวันต่อมาก่อนที่ข้าจะเข้าไปในเขตแพร่ระบาด เขาก็ถูกกัดอีกครา และยังมีอีกสามคนที่ถูกกักเช่นเดียวกันกับเขา ในสถานการณ์คราวนั้น คล้ายกับเหตุการณ์ในคืนนี้ ผู้ถูกกัดคนหนึ่งเป็นคนในครอบครัว คนหนึ่งเป็นทหารอารักขา และอีกคนหนึ่งก็คือจื่นเฉิง ในจำนวนสองคนอยู่ในภายใต้การฝังเข็มและพีซวงของข้าจนถึงบัดนี้ ยับยั้งอาการได้อยู่ชั่วขณะ และจื่นเฉิงไม่มีอาการป่วยใดเลยแม้แต่น้อย”

โหรวเหยาเพิ่งเข้าใจแล้วว่าเหตุใดยามค่ำนี้นางจึงห้ามไม่ให้ลู๋ซื่อเข้าไปพบหลี่เอ้อ

นางกล่าวด้วยความสำนึกผิด” โปรดอภัยให้ข้า ข้าไม่ควรคัดค้านการตัดสินใจของเจ้า”

แม่ทัพหลี่ถามขึ้น” ถ้าเช่นนั้น หลังจากเจ้าใช้พีซวงเป็นยารักษาแล้ว มีเพียงจื่นเฉิงที่อารดีขึ้นหรือ? ”

หลีโม่กล่าวตอบ” ในส่วนของยาข้ายังต้องตรวจสอบดูอีกสักหน่อย ตามที่ข้าได้รักษามา พีซวงใช้ได้ดีทีเดียว หากแต่กลับไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้”

นางลุกขึ้นยืน "เอาเถอะ ไม่ต้องพูดสิ่งใดแล้ว ข้าทำยาเสร็จแล้ว เป็นยาพิษ ถึงแม้ว่าจะใช้การอะไรไม่ได้มาก แต่รีบนำมาให้พวกเขาดื่มเสียเถอะ"

ผีดิบกับโรคพิษสุนัขบ้ามีวิธีรักษาเหมือนกัน นั่นคือจะมีอาการกลัวน้ำหลังจากรักษาด้วยวิชาฝังเข็ม แม้ว่าลักษณะอาการนี้จะบรรเทาลงได้ แต่จะต้องป้อนน้ำและยากอยู่มาก

ทุกคนกำลังวุ่นวาย ยาแต่ละชามถูกนำเข้ามา สี่คนที่เพิ่งถูกกัดไปยังไม่แสดงอาการใดออกมา ราวกับคนปกติทั่วไปสามารถดื่มยาได้ด้วยตัวเอง แต่คนอื่นๆ ก็ต้องเท

เพราะอาจต้องป้อนยาและซุป ดังนั้นตั้งแต่หลีโม่เข้ามา วิหารก็ไม่มีใครผ่านเข้าไปอีก

แต่ทุกคนทราบดี นี่เป็นเพียงการระงับอาการเอาไว้ชั่วคราวเท่านั้น

ตามที่ได้จดบันทึกลงไปก่อนหน้านั้น ปกติอาการจะแสดงออกมาภายในสองสามวัน ดังนั้นในวันที่สองที่พวกเขาถูกกัด แม่ทัพหลี่จึงมัดพวกเขาเอาไว้

จนกระทั่งวันที่สาม พวกเขาไม่แสดงอาการใดออกมาเช่นเดิม แม้แต่ดวงตาก็ไม่เปลี่ยนเป็นสีแดง รอยแผลที่ถูกกัดเริ่มตกสะเก็ด

ไม่เคยพบเห็นอาการเช่นนี้มาก่อน พี่หวางและองครักษ์ผู้นั้นแม้ไม่ได้คลุ้มคลั่งอยากกัดผู้ใด แต่นัยน์ตา,นัยนาเป็นสีแดง รอยแผลเป็นหนองอยู่ตลอดไม่ตกเป็นสะเก็ด

” นี่มันเรื่องอันใด? พวกเขาถูกกัดชัดๆ แต่รอยแผลกลับตกเป็นสะเก็ด มิหนำซ้ำยังไม่แสดงอาการใดออกมา “เจ้าเมืองโหรวเหยาถามหลีโม่ด้วยความประหลาดใจ

หลีโม่ค้นดูสมุดบันทึกอยู่ตลอด สามวันมานี้อาการของพวกเขาถูกเขียนลงไปทั้งหมด และนางยังสังเกตดูอยู่ตลอด ไม่มีอาการปรากฏออกมาอย่างชัดเจน

ในหัวของหลีโม่ก็พลันจุดประกายขึ้นมาได้วูบหนึ่ง” ·พวกเจ้าดูอยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะออกจากที่นี่ไปสองวัน”

“เจ้าจะไปไหน? ” เจ้าเมืองโหรวเหยาถามออกไป

” ไปพิสูจน์บางเรื่องเสียหน่อย “หลีโม่หยิบกล่องยาขึ้นมาแล้วเดินออกไป

” แต่วันนี้เจ้าต้องกลับมา วันพรุ่งนี้องค์รัชทายาทจะส่งคนมาตรวจดู หากเจ้าไม่อยู่เกรงจะไม่ค่อยเหมาะกระมัง? “แม่ทัพหลี่กล่าวออกไปตามหลังนาง

หลีโม่ไม่ได้กลับมา องค์รัชทายาทส่งคนมาตรวจสอบ ไม่พบเสี่ยหลีโม่อยู่ที่นี่

องค์รัชทายาทไม่ได้อยากมาเท่าใดนัก แต่เหลียงไถ้ฝู้และฮองเฮากำชับว่าเขาต้องมาให้ได้ ที่แห่งนี้เป็นเขตแพร่ระบาด เป็นเมืองศูนย์กลางที่บัดนี้ต้องเฝ้าระวังเป็นที่สุด ถ้าองค์รัชทายาทไม่ออกมาดูแลความแร้นแค้นและผู้ป่วยที่นี่โดยไม่มีท่าทีว่ากลัวผู้ที่ติดเชื้อแม้แต่น้อย ก็จะสร้างชื่อเสียงอันดีงามกับประชาชนไว้ได้

หลังจากองค์รัชทายาทกลับไป ได้บอกกับเหลียงไถ้ฝู้ไว้ว่าเสี้ยหลีโม่ไม่อยู่ที่เขตแพร่ระบาด

เหลียงไถ้ฝู้ลดสายตาลง” อาจจะกลับตระกูลเฉินไปแล้วกระมัง”

“ข้าไม่ทราบ แต่กลับไม่อยู่” องค์รัชทายาทกล่าวอย่างขุ่นเคือง” หมู่บ้านหมู่บ้านสือโถวสกปรกสิ้นดี ข้าอยากกลับไปชำระล้างตัวได้โดยไว อาภรณ์ข้าเลอะเทอะหมดแล้ว”

เมื่อเหลียงไถ้ฝู้เห็นท่าทีเช่นนั้นขององค์รัชทายาท ผายมือเป็นพัลวัน” ไปเถอะขอรับ ไปเถอะขอรับ”