พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 272

ตอนที่ 272 วิกฤตแห่งความเชื่อถือ

โหรวเหยาปิดปากเงียบ ดูลู๋ซื่อและทหารสามนายถูกกัด คนสี่คนถูกกัดโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา พวกเขาไม่มีหนทางใดจะรับมือได้ ทำได้เพียงมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านสายตา ความจริงที่ยากจะรับได้

ลู๋ซื่อหลบออกมาอย่างหวาดกลัว นางร้องไห้ไม่หยุด นางถูกกัดที่คอ เลือดยังไหลออกมาไม่หยุดจนกระทั่งตอนนี้ นางไม่ระแวงระวังต่อสิ่งใดสักนิด ซ้ำยังอยากคลานเข้าไปสัมผัสตัวหลี่เอ้อ

หลีโม่ลุกขึ้นมาพูดกับโหรวเหยา “อย่ามัวอึ้งอยู่เลย ไปเตรียมน้ำสะอาดล้างพิษบาดแผลเสียเถอะ”

โหรวเหยามองหลีโม่ด้วยสายตาอันว่างเปล่า กล่าวถ้อยคำแสนหดหู่ออกไป “มีประโยชน์อันใดหรือ? พวกเราต่างรู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์”

คำกล่าวนี้ของเจ้าเมืองโหรวเหยา ทำให้ทหารสามนายที่ถูกกัดทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้น มองรอยแผลของตนด้วยสายตาอันโศกเศร้า

หลีโม่จ้องมองเพียงครู่เดียว แล้วจึงตอบกลับ “โหรวเหยา รีบพาคนที่เจ้าพามาไปตระเตรียมน้ำล้างพิษเสีย ทุกคนสามารถมีชีวิตรอดได้”

“ทันใดนั้นหมออาสาวัยเยาว์คนหนึ่งวูบลงนั่งบนพื้น กอดเข่าแล้วเริ่มร้องไห้ “ไม่ ไม่มีประโยชน์อันใด พวกเรามาที่นี่ก็หลายวันแล้ว เห็นคนตายลงอยู่ทุกวัน ข้าเสียใจเหลือเกิน”

สิ่งเหล่านี้เป็นความโกรธเคืองต่อความไร้กำลังสู้ของตน ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกสลดต่อชีวิตที่ต้องตายลง หมอเหล่านี้ตั้งใจเข้ามาในเขตแพร่ระบาด ทั้งยังเอาชีวิตของตนแขวนไว้กับความเป็นความตาย มีแต่ใจที่เมตตาและเสียสละ

แต่พวกเขากำลังอ่อนแอลง

เมื่อหมออาสาร้องไห้ออกมาเช่นนี้ หมอคนอื่นๆ ก็เริ่มทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดหวังไร้หนทาง

โหรวเหยาก็เริ่มร้องไห้เช่นกัน “หลีโม่ ข้าขอโทษ ข้าไม่ควรให้นางเข้าไป คราแรกนางบอกกับข้าว่าเพียงเข้าไปดูแค่ชั่วครู่ แต่เมื่อนางได้พบลูก นางกลับขอร้องให้นางได้เขาไปกอดลูกเพียงสักนิด หลี่เอ้อไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เมื่อมารดาเรียกหาเขาอยู่สองครั้งก็เกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นมาทันใด ดึงรั้งจนเชือกหลุดกระโจนเข้ามาทำร้ายผู้คน”

แม่ทัพหลี่สีหน้าเจ็บปวดด้วยความสำนึกผิด เขาไม่ใดกล่าวสิ่งใดออกมา เพียงแค่ยืนขึ้นไม่พูดไม่จาราวกับรูปปั้น

เมื่อหลีโม่เห็นทุกคนลุกยืนแทบไม่ไหว อดที่จะกล่าวออกไปอย่างฉุนเฉียวไม่ได้” ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโทษกันว่าเป็นความผิดของผู้ใด หากแม้แต่พวกเจ้ายังยอมแพ้ พวกเขายังจะเหลือความหวังใดได้อีก โหรวเหยา เจ้ารีบนำคนของเจ้าไปเตรียมน้ำล้างพิษเสีย จำเป็นต้องล้างทำความสะอาดบาดแผลให้สะอาดอยู่มาก”

ความฉุนเฉียวของหลีโม่ยังคงปะทุอยู่ โหรวเหยาดึงหมอคนอื่นๆ ให้ลุกออกไปทันที หลังจากนั้นกลับเข้ามาพร้อมน้ำล้างพิษให้หลีโม่โดยเฉพาะ

นางเปิดกล่องยา แต่เดิมมียาพิษพีซวงอยู่ก่อนแล้ว แม้นางจะรู้ดีว่ายาพีซวงฤทธิ์ยาไม่แรงนัก แต่หวังว่ามันจะทุเลาอาการลงได้เพียงสักนิด สามารถระงับอาการไว้ได้สักหน่อย เพียงแค่เล็กน้อยก็สามารถชะลออาการของโรคเอาไว้ได้

หลังจากล้างบาดแผลจนสะอาด โหรวเหยาเห็นว่าหลีโม่กำลังปรุงยา จึงเข้าไปร่วมดู ทันใดนั้นก็ต้องตกใจ” เจ้า……เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งนี้คืออะไร”

หลีโม่ตอบกลับทันใด "ข้ารู้! "

“เจ้าจะวางยาพิษพวกเขาหรือ? ” เจ้าเมืองโหรวเหยากดเสียงต่ำลงแต่ความโกรธกำลังปะทุขึ้น

หลีโม่ไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมา “เจ้าควรสนใจเพียงเรื่องทำความสะอาดบาดแผลเท่านั้น เรื่องปรุงยาเจ้าไม่ควรเข้ามายุ่มย่าม”

เจ้าเมืองโหรวเหยาดึงนางให้ลุกขึ้นลากออกไป แม่ทัพหลี่เห็นท่าทีเช่นนั้นจึงตามออกไป

“เกิดอะไรขึ้น? ” แม่ทัพหลี่ถาม

เจ้าเมืองโหรวเหยาตอบกลับไปด้วยอารมณ์โกรธ “คาดไม่ถึงว่านางจะใส่ยาพิษลงไป”

แม่ทัพหลี่ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง” จริงหรือไม่”

หลีโม่รู้สึกเหนื่อยล้า ควรบอกกับซือถูเย้นไว้ในคราแรกสักหน่อยว่า นางรับผิดชอบหน้าที่ในตำแหน่งนี้ได้ดี

นางตอบด้วยท่าทางจริงจัง” ไม่ผิดหรอก ข้าใส่พีซวงลงไป ข้ามีประสบการณ์การรักษามาก่อน พีซวงสามารถยับยั้งอาการของโรคได้”

” เหลวไหล พีซวงคือยาพิษ “แม่ทัพหลี่ตอบกลับด้วยอารมณ์โทสะ

โหรวเหยา เจ้าเคยร่ำเรียนตำราการรักษาโรคทางยามาก่อน ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่รู้วิธีการใช้พีซวงให้เป็นสรรพคุณทางยาหรอกนะ? ” หลีโม่นวดขมับ ระงับอารมณ์โกรธแล้วจึงตอบกลับไป