พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 283

ตอนที่ 283 เฉิงเสี้ยงไร้ผู้สืบสกุล

นอกประตู มีคนของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเฝ้าอยู่ ส่วนคนของเฉิงเสี้ยงนั้น รออยู่ด้านนอกพื้นที่ เมื่อประตูใหญ่ปิดลง เสียงก็ไม่สามารถเล็ดลอดออกไปได้

ลูกน้องสองคนนั้นก็เคยมาที่นี่กับเฉิงเสี้ยงบ่อยๆ รู้ดีว่าเวลาชั่วยามกว่าๆ ถึงจะกลับ ดังนั้นทั้งสองคนก็เลยหาร้านน้ำนั่งเล่นฆ่าเวลาไปก่อนค่อยกลับไปรอเฉิงเสี้ยง

เสียงร้องทรมาน แทรกทะลุอากาศออกมา

แต่ว่า เสียงร้องนั้น เป็นเสียงร้องเสียงหลง ทำให้คนคิดว่าเป็นการฆ่าหมู

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเปิดประตูห้อง ในมือถือมีดพกที่เต็มไปด้วยเลือด นางสีหน้านิ่งๆ “ช่วยด้วย เฉิงเสี้ยงหกล้ม ล้มใส่มีดพกพอดีแทงเข้ากล่องดวงใจ รีบไปตามหมอมา”

สาวใช้ชะโงกหน้าเข้าไปดู เห็นเฉิงเสี้ยงนอนดิ้นอยู่ที่พื้น สองมือกุมเป้าอยู่ เลือดไหลนองเต็มพื้น นางโค้งตัวคำนับ “ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเดินกลับไป เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดๆ มีดพก แล้วนั่งยองๆ ลงที่พื้น แล้วมองไปที่เฉิงเสี้ยงที่กำลังดิ้นทุรนทุราย “เจ็บมากมั้ย? ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงอยากจะเอิ้อมมือไปบีบคอนาง ความเจ็บปวดทำให้เข้าเริ่มมีแรงขึ้นมา แต่ก็ไม่สารมารถจะบีบคอนางได้ สายตาของเขาแค้นดั่งไฟเผา พูดเป็นคำๆ ออกมาว่า “ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย ข้าขอสาบาน จะให้ตระกูลซีเหมินของพวกเจ้า สิ้นลูกสิ้นหลาน”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยหัวเราะ “ตระกูลซีเหมินจะสิ้นลูกสิ้นหลานไหมนั้น ข้าไม่รู้ แต่เสี้ยห้วยจุน เจ้าน่ะ สิ้นลูกสิ้นหลานแน่ๆ เสี้ยหลีโม่เป็นลูกสาวเจ้า แต่เจ้าก็เอานางไว้ไม่ได้ ถ้านางตายไป ตระกูลเจ้าก็จบสิ้น”

“เจ้านี่มันชั่วนัก ！” เสี้ยเฉิงเสี้ยงกัดฟันพูด

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยพูดน้ำเสียงเย็นๆ ว่า “เจ้าไม่ควรมาหาเรื่องข้า ข้าไม่ใช่หลี่ซ่วยหยุ่น ที่จะยอมให้เจ้าทำร้ายมาเป็นสิบๆ ปี แล้วก็ยอมอดทนอยู่อย่างนั้น ใครทำกับข้าไว้ ข้าก็จะเอาคืน เมื่อเจ้าเดินออกจากประตูนี้ไป ก็ไปป่าวประกาศให้คนอื่นเข้ารับรู้ได้เลยว่า ข้าเป็นคนตัดเจ้าโลกของเจ้า ถ้าเจ้ากล้าพูดอะนะ ”

นางโยนมีดพกทิ้ง แล้วก็ไม่มองเขาอีก แล้วปิดประตูออกไป

นางเดินไปข้างๆ ห้อง สีหน้านิ่งๆ พูดว่า “ข้าได้แก้แค้นแล้ว ขอบคุณที่ท่านอ๋องวางแผนให้”

ในห้องนั้นมีคนหันออกมาทางกำแพงห้อง ที่ผนังมีรูอยู่รูหนึ่ง สามารถเห็นห้องข้างๆ ได้ทั้งหมด เขาหันมา ที่แท้ก็คือ ซือถูเย้น

เขามองซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย แสยะยิ้มขึ้น “วันนี้ข้าอารมณ์ดี เจ้าสามารถเรียกร้องอะไรก็ได้”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยนิ่งไปครู่หนึ่ง “ข้าขอให้ท่านอ๋องให้ข้าออกจากเมืองหลวงได้อย่างปลอดภัย ”

“ได้ ！” ซือถูเย้นรีบก้าวเดินออกไป “ข้าได้จัดเตรียมให้เจ้าออกจากเมืองหลวงแล้ว ดูเหมือนว่าฮูหยินจะมีเงินมากพอที่จะให้เจ้าใช้ทั้งชีวิต”

มีอะไรที่จะสะใจยิ่งกว่าที่จะทำให้เสี้ยงห้วยจุนสิ้นลูกสิ้นหลานเล่า? เขาอยากจะฆ่าลุกสาวตัวเองมาโดยตลอด ก็ถือว่าสงเคราะห์เขาไป หลังจากนี้ก็มีลูกไม่ได้แล้ว เสี้ยหลีโม่คือเลือดเนื้อเชื้อไขคนเดียวของเขา แต่ว่า เขากลับจะฆ่านาง เพราะว่าถ้าไม่ทำเช่นนั้น นางก็จะฆ่าเขาแทน

ซือถูเย้นออกไปทางด้านหลัง ขึ้นรถม้าออกไป ในรถม้านั้นมีคนรอเขาอยู่

“เจ้าไม่เห็นจะต้องไปดูด้วยตาตัวเองเลยนี่ ” เซียวเซียวพูดเบาๆ

“ฉากนั้น ควรจะให้หลีโม่เป็นคนเห็นมัน นางมาดูไม่ได้ ข้าก็เลยดูแทนนาง ” ซือถูเย้น กล่าว

เซียวเซียวมองไปที่เขา “เจ้ามีใจให้นาง? ไม่กลัวมีอะไรผูกมัดหรือ? หลังจากนี้ก็จะมีคนคอยบังคับควบคุมนะ”

ซือถูเย้นเอนหลังพิง “ข้าไม่มีความทะเยอทะยานอะไร แล้วก็ไม่อยากจะเป็นใหญ่อะไร จะกลัวทำมึนมาควบคุม ถ้ามัวแต่กลัวนู่นกลัวนี่ ไม่กล้าหวังอะไร นั่นแหละคือการอ่อนแอ”

“อย่าพูดซี้ซั้ว ข้าไม่เหมือนกับเจ้า ” เซียวเซียวหันหน้าหนี

“เจ้าและฮูหยินเจ้า ไม่เจอกันหลายปี ทำไมไม่หย่าร้างกันไป? ” ซือถูเย้นถาม

“ไม่จำเป็นนี่！” น้ำเสียงเซียวเซียวมีความกลัดกลุ้ม เหมือนกับขาดอากาศขายใจไป เขาหายใจไม่ทั่วท้อง

“ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องที่เกิดกับเจ้าและฮูหยินเจ้าเลย แต่รู้ว่าตอนแรกเจ้ารักซือถูจิ้ง รักจะเป็นจะตาย สุดท้ายตอนที่จะได้นางมา เจ้ากลับทิ้งโอกาสไป ”