พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 300

ตอนที่ 300 ในที่สุดก็ได้อภิเษก

หลังจากที่ซือถูเย่กับเสี้ยหลีโม่เข้าไปอาบน้ำออกมาแล้ว ทุกคนเห็นเจ้าสาวก็คือเสี้ยหลีโม่ ต่างก็ตะลึงกันไปหมด

มีคำวิจารณ์คาดเดาต่างๆ นาๆ ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคืองานอภิเษกจะยังคงดำเนินต่อไปไหม?

หากยังดำเนินต่อ แล้วชุดแต่งงานล่ะจะไปเอาที่ไหนมา?

ท่ามกลางผู้คน มีเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนดังขึ้น “เมื่อก่อนคุณหนูใหญ่กับอ๋องเหลียงเคยแต่งงานกันหนึ่งครั้งไม่ใช่หรือ? ชุดแต่งงานนั้นยังอยู่ไหม? ”

ทุกคนหันไปมอง คนที่พูดขึ้นก็คือเฉินหลิ่วหลิ่ว

นางเห็นผู้คนมากมายหันมามองนาง นึกว่าตัวเองพูดอะไรผิด รีบโบกไม้โบกมือ “ข้าแค่เสนอความคิดเห็น จะไม่พิจารณาก็ได้”

ไทฮองไทเฮาตรัสสั่งขึ้นว่า “เอาตามนี้แหละ”

แต่แล้วก็ยังมีอีกปัญหาหนึ่ง ชุดเจ้าบ่าวของอ๋องเหลียงยังดีอยู่ แต่ชุดเจ้าสาวของหลีโม่นั้นขาดแหว่งเป็นร้อยๆ รู

ชุดเจ้าสาวนี้ ทำให้ภาพอันอนาถผุดขึ้นมาให้เห็นอีกครั้ง หลีโม่คิดไม่ถึงว่า ไปๆ มาๆ ยังจะได้ใส่ชุดเจ้าสาวชุดนี้อภิเษก

นางไม่ค่อยเต็มใจ

ไทฮองไทเฮาได้ยินคำปฏิเสธของนาง จึงเรียกนางไปพบ “หากเจ้าไม่อยากใส่ชุดเจ้าสาวชุดนี้ งั้นก็เลื่อนวันออกไป ข้าจะสั่งให้คนเย็บชุดเจ้าสาวให้เจ้าใหม่ สักสามเดือนห้าเดือนก็น่าจะแล้วเสร็จ”

หลีโม่ได้ฟังดังนั้น ก็เอาชุดเจ้าสาวร้อยรูนั้นมาอุ้มไว้ พูดขึ้นอย่างว่าง่ายว่า “ทำชุดเจ้าสาวตัวใหม่ต้องสูญเงินทองไม่น้อย สิ้นเปลืองเช่นนี้ต่อไปอาจมีคนเอาไปพูดได้ ในเมื่อมีที่เสร็จแล้ว ให้นักปักเย็บรีบช่วยซ่อม อย่าให้โชว์เนื้อหนังก็พอ”

“ขาดแหว่งขนาดนี้ ยังไงก็ต้องโชว์แหละ” อาซื่อกูกูพูดขึ้นอย่างใจดี

หลีโม่อดกลั้นความโกรธ แล้วพูดขึ้นว่า “โชว์นิดโชว์หน่อยไม่เป็นไร”

หากต้องรออีกสามเดือนห้าเดือน นางยอมเปลือยร่างเข้าพิธีอภิเษกดีกว่า บ้าที่สุด งานอภิเษกนี้ช่างน่าน้อยใจยิ่งนัก

อาซื่อส่ายหัว พูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “เสี้ยหลีโม่ เจ้าช่างเป็นคนมีเหตุผลรู้กาลเทศะยิ่งนัก”

หลีโม่กลืนความอดกลั้นเข้าไปอีกหนึ่งอึก พูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า “ประหยัดมัถยัสถ์ ควรเริ่มจากพวกเราก่อน”

นางกลับมาแล้วถึงรู้สถานะของคนทั้งสอง จะไม่ชื่นชมนับถือไม่ได้ แต่ในใจนางเกลียดมาก ยังดีมีแค้นต้องชำระ สิบปีก็ยังไม่สาย

นางไม่รีบร้อน

ตอนที่นางหันไป ได้ยินอาซื่อพูดกับไทฮองไทเฮาว่า “นางกลัวตัวเองจะไม่มีคนเอาขนาดไหนเนี้ย? ”

ยัง กลืนความอดกลั้นเข้าไปอีกหนึ่งอึก ความแค้นนี้ ร้อยปีค่อยชำระก็ไม่สาย เจ้าแก่ขนาดนั้น ยังไงก็ตายก่อนข้าแน่นอน

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในงานอภิเษกถูกเล่าขานออกไป อ๋องเหลียง อ๋องอันชิน ซือถูจิ้ง และยังมีนายอำเภอตันชิงที่ก่อนหน้านี้ไม่มา ต่างก็มาร่วมงาน

ซือถูจิ้งมองเห็นเซี่ยวเซี่ยว ก็มองหาเงาร่างของอีกคนอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่หาไม่เจอ ก็เลยโล่งอกไปที

อ๋องเหลียงที่ยืนอยู่ข้างๆ นางพูดขึ้นว่า “เจ้าวางใจเถอะ เขาไม่เคยพานางออกมา”

ซือถูจิ้งหันหน้าไป ทำเป็นไม่ได้ยิน

ตามหลักแล้ว หลีโม่ต้องกลับไปจวนเฉิงเสี้ยงก่อน เริ่มแต่งออกมาจากจวนเฉิงเสี้ยง

แต่ไทฮองไทเฮาเห็นว่าไม่จำเป็นต้องวุ่นวายขนาดนั้น หาห้องว่างห้องหนึ่งให้หลีโม่ได้แต่งตัวอยู่ในจวนอ๋อง แล้วให้เจ้าบ่าวไปรับเจ้าสาวที่ห้องนี้ก็พอ

ผู้ดูแลภายในจวนไปถามไทฮองไทเฮาว่า “ฤกษ์งามยามดีได้ผ่านไปแล้ว จะต้องหาฤกษ์ใหม่ไหม? ”

ไทฮองไทเฮาตรัสตอบว่า “ไม่จำเป็น ขอให้เป็นเรื่องดี เวลาใดก็ล้วนเป็นฤกษ์ดี”

ในห้องแต่งตัวเจ้าสาว

เหลียงซื่อ หูฮวยซี ซือถูจิ้ง โหรวเหยา หลี่ชุ่ยหยุ่น อาหมัน หลิ่วหลิ่ว พวกผู้หญิงทั้งหลายต่างอัดอยู่รวมกันในห้องแต่งตัวเจ้าสาว ต่างก็ถามไถ่หลีโม่ว่าช่วงที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับนางบ้าง

หลีโม่พูดคร่าวๆ ทุกคนต่างตกตะลึง “ที่แท้ก็เป็นไทฮองไทเฮาที่ช่วยเจ้าไว้? ”