พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 317

ตอนที่ 317 ความหมายของฮองเฮา

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮองเฮามีคำสั่งให้หลีโม่เข้าวัง

หลีโม่มาพระตำหนักจิ่งหนิงอีกครั้ง ท่าทางที่ฮองเฮามีต่อนางไม่เหมือนเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง นางสั่งให้ทุกคนออกไปก่อน เหลือเพียงหลีโม่ไว้เพื่อคุยกันเป็นการส่วนตัว

“วันนี้ไม่มีคนอื่น พวกเรามาพูดคุยกันแบบพี่สะใภ้และน้องสะใภ้ดีกว่า” ฮองเฮาเอื้อมมือไปจับมือของนาง และพูดอย่างสนิทสนม

หลีโม่คิดในใจว่าหรืออ๋องเหลียงจะเข้ามาพูดกับนางแล้ว? แต่คงไม่เร็วขนาดนี้กระมัง? เมื่อวานนางอยู่ตำหนักอ๋องเหลียงจนดึกถึงได้ออกมา อ๋องเหลียงก็ยังไม่คิดจะเข้าวังอย่างชัดเจน

“ฮองเฮา ท่าน…” หลีโม่มองนางด้วยความสงสัย

“ข้ารู้หมดแล้ว เจ้ารักษาโรคลับของฮ่าวเอ๋อจนหายดีแล้ว เห็นได้ชัดว่าเมื่อก่อนข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ” สีหน้าของฮองเฮาดูมีความสุขมาก

หลีโม่ยิ้มบาง “อ๋องเหลียงบอกฮองเฮาแล้วหรือเพคะ?”

“ในตำหนักอ๋องเหลียงย่อมมีคนของข้าคอยดูอยู่ เจ้าเด็กคนนี้ไม่มีทางพูดออกมาหรอก เมื่อวานก็ไล่สนมทั้งหมดออกไปจากตำหนัก แม้แต่ซุนเฟยก็ล้วนลงนามหย่าร้างทั้งหมดแล้ว ข้ารู้ เขามีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว นี่ทำให้ข้าโล่งอกยิ่งนัก และข้าก็สามารถวางหินก้อนที่ติดอยู่ในใจของข้าได้แล้ว”

หากสิ่งนี้เหมือนกับความรักของมารดา เมื่อหลีโม่ได้ยิน กลับรู้สึกไม่น่าฟังยิ่งนัก ในตำหนักอ๋องเหลียงมีคนของนางอยู่งั้นหรือ? ลูกที่ตนให้กำเนิด คิดไม่ถึงว่าจะคนไปสอดแนม อ้างคำว่าความรักของมารดา ช่างทำให้คนรู้สึกรังเกียจยิ่งนัก

ฮองเฮาตบหลังมือของนางเบาๆ “ที่ข้าเรียกเจ้าให้เข้าวังมาในครั้งนี้ นอกจากจะขอบใจเจ้าแล้ว ยังมีเรื่องอยากจะถามเจ้าอีก ขาของเขาสามารถรักษาได้หรือไม่? หากรักษาได้ต้องรักษาเช่นไร?”

หลีโม่กล่าวว่า “เมื่อวานหม่อมฉันได้ตรวจดูแล้ว กระดูกของเขาไม่ตรง หากจะต้องรักษาให้หาย ก็ต้องผ่าตัดใหม่อีกครั้ง ขั้นตอนก็จะเจ็บปวดมาก”

ใบหน้าของฮองเฮาเผยความรู้สึกเวทนาขึ้นมา “เจ็บปวดมากงั้นหรือ? เช่นนั้นเขาอาจจะทนไม่ได้ หากไม่รักษา เขาก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่หรือไม่? เพียงแค่ขาไม่สะดวกเท่านั้น”

หลีโม่พูดว่า “หม่อมฉันเคยบอกขั้นตอนการรักษาให้เขาฟังแล้วเพคะ และบอกความเจ็บปวดทรมานในขั้นตอนนั้นให้เขารับทราบแล้ว เขาบอกหม่อมฉันว่าเขาทนได้เพคะ”

ฮองเฮาถอนหายใจ “เขาสามารถกระตือรือร้นได้เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเชื่อใจเจ้ามาก เมื่อก่อนไม่ว่าหมอหลวงจะรักษาอะไรให้เขาก็ไม่รับ”

“เขาแค่อยากเป็นเหมือนคนธรรมดา!” หลีโม่กล่าว

ฮองเฮามองไปที่นาง พลันถามนางขึ้นมาว่า “เมื่อเทียบเขากับองค์รัชทายาท เจ้าคิดว่าใครจะชนะ?”

หลีโม่ตกใจเล็กน้อย คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร? สืบสวนนางงั้นหรือ? อยากรู้สิ่งที่เหล่าชีคิดจากปากของนางใช่หรือไม่?

ใบหน้าของหลีโม่นิ่งสงบ “จะสามารถเปรียบเทียบกันได้อย่างไรเพคะ? องค์รัชทายาทก็มีจุดเด่นขององค์รัชทายาท อ๋องเหลียงก็มีจุดเด่นของอ๋องเหลียง”

“เช่นนั้น อ๋องซื่อเจิ้งเคยพูดกับเจ้าหรือไม่ว่าอ๋องเหลียงจะชนะองค์รัชทายาท?” ฮองเฮาเอ่ยถามออกมาตรงๆ

หลีโม่ส่ายหน้า “อ๋องซื่อเจิ้งไม่เคยพูดเรื่องนี้กับหม่อมฉันเลยเพคะ”

ฮองเฮายิ้มบาง “ตอนนี้เจ้ากับข้าเป็นพี่สะใภ้น้องสะใภ้กันแล้ว ล้วนเป็นคนของราชวงศ์ มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ก็ได้ ข้าเองก็รู้ว่าที่ผ่านมาข้าก็ทำเกินไปกับเจ้าไปบ้าง หากมีอะไรที่ไม่สบายใจ เจ้าก็อย่าใส่ใจเลยนะ”

หลีโม่สับสนเล็กน้อย นางไม่เข้าใจว่าทำไมฮองเฮาถึงพูดเช่นนี้

“หม่อมฉันไม่มีอะไรไม่สบายใจเพคะ ฮองเฮาคิดมากเกินไปแล้วเพคะ” หลีโม่พูดอย่างไม่ประจบประแจง