พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 316

ตอนที่ 316 ขาที่บาดเจ็บ

หลังจากผ่านไปสองวัน หลีโม่จึงมาที่ตำหนักอ๋องเหลียง และพบว่าพระสนมในตำหนักต่างแบกห่อผ่าเรียงแถวกันออกมา แม้แต่รองพระสนมเฟยก็ยังถูกไล่ออกไป

ทว่าสีหน้าของทุกคนล้วนเบิกบานใจยิ่ง ไม่มีสีหน้าแห่งความเสียใจเลยแม้แต่น้อย

หลีโม่แปลกใจไม่น้อย จึงรีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และได้เห็นอ๋องเหลียงนั่งอยู่ในห้อง กำลังดีดลูกคิดไม่หยุด ส่ายหน้าไปพลาง ก็ถอนหายใจไปด้วย

“เหตุใดถึงไปกันหมดเลยเล่า? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลีโม่เอ่ยถาม

อ๋องเหลียงเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ “ข้าขาดทุนอย่างหนัก”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” หลีถามนั่งลงพร้อมกับวางกล่องยาลงบนโต๊ะ จากนั้นจึงมองไปที่สมุดบัญชีของเขา บนนั้นมีตัวเลขเยอะแยะมากมาย นั่นคือรายจ่ายทั้งหมด

“ไล่ออก” อ๋องเหลียงสูดลมหายใจอย่างเย็นชาราวกับคนปวดฟัน “เหล่านางสนมคนละห้าพันตำลึงรองสนมเฟยหนึ่งหมื่นตำหนึ่ง ข้าไล่ออกไปหมดแล้ว”

หลีโม่พลันหลุดหัวเราะออกมา มิน่าพวกนั้นถึงได้ดูดีใจกันนัก ที่แท้ก็ได้รับเงินก้อนใหญ่นี่เอง

หลังจากหลีโม่รู้จักกับอ๋องเหลียงเป็นอย่างดีแล้ว ก็ได้รู้ว่านางสนมเหล่านี้และซุนเฟยมาจากครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยมากนัก ซุนเฟยเป็นเพียงครอบครัวขายหยกเล็กๆ นางถูกพ่อและพี่ชายขายให้เข้ามาในวัง หลังจากเข้ามาอยู่ในตำหนัก ก็มีนางกำนัลหลายคนที่ตายโหงมากมาย และไม่ว่าจะอย่างไรอ๋องเหลียงก็ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวพวกนาง ให้เงินแล้วไล่ออกจากตำหนัก พวกนางย่อมดีใจไม่น้อย

“ทำไมต้องไล่ออกไปด้วย?” หลีโม่แปลกใจอยู่บ้าง ตอนนี้เขาหายดีแล้ว ตามหลักแล้วเขาควรจะมีความสุขกับวันที่เขาได้สูญเสียไปสิ แต่ตอนนี้เขากลับไล่คนพวกนั้นออกไป

อ๋องเหลียงปิดสมุดบัญชีลง จากนั้นมองไปที่นางอย่างจริงจัง “ทั้งที่เจ้ารู้อยู่แล้วยังมาแกล้งถามข้า หลายวันมานี้เจ้าไม่ใช่รักษาโรคลมบ้าหมูให้ข้า ไม่ใช่รักษาโรคอย่างว่าให้กับข้าหรือ?”

หลีโม่เห็นเขาเหมือนไม่ได้โมโหแต่อย่างใด จึงกล่าวยอมรับไป “ใช่”

อ๋องเหลียงเลื่อมใสในวิชาแพทย์ของนางมาก “เจ้าทำได้อย่างไรกัน? แค่ฝังเข็ม แม้แต่ตรวจเจ้าก็ไม่ได้ตรวจ”

“นี่นับว่าเป็นเรื่องบังเอิญ เมื่อก่อนตอนที่ข้าทำการรักษาพวกผีดิบ ก็เคยฝังเข็มให้ซูชิงกับหวางหยู ซูชิงบอกว่าหลังจากที่ข้าฝังเข็มให้เขา เขาก็มีปฏิกิริยาผิดปกติ”

อ๋องเหลียงพลันรู้สึกตกใจ “แค่นี้เองหรือ?”

ในตอนแรกเขานึกว่ามันเป็นวิชาแพทย์อันสูงส่งลึกล้ำ ทว่าคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ

“แค่นี้!” หลีโม่ยิ้มแย้มขึ้นมา ความบังเอิญในครั้งนี้ ทำให้นางเข้าใจความจริงบางอย่าง หนังสือเทคนิคทางเข็มทองคำที่เวินยี่เขียนเล่มนี้ มันได้ผลอย่างมหัศจรรย์ และมันคุ้มค่ากับการที่นางใช้ใจไปศึกษา

สายตาของอ๋องเหลียงเป็นประกาย “เช่นนั้น เจ้าสามารถบังเอิญรักษาขาของข้าให้หายดีได้หรือไม่?”

หลีโม่มองไปทางเขา กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ขาของท่าน ข้ามั่นใจ ขอแค่ท่านเชื่อใจข้า”

อ๋องเหลียงพลันถอนหายใจออกมา “เจ้ารักษาโรคลับของข้าให้หายดี ยังมีอะไรที่จะทำให้ข้าไม่เชื่อ?”

หลีโม่กะพริบตาปริบๆ “ขอบพระทัยเพคะ ข้าคิดว่าท่านจะโกรธเสียอีก”

“โกรธ?” อ๋องเหลียงฝืนยิ้มออกมา “ที่ข้าโกรธ เป็นเพียงการปิดบังความน้อยเนื้อต่ำใจของข้าเท่านั้น ข้าได้พบหมอที่ไม่มีฝีมือมากมาย จนไม่มีความหวังจะทำสิ่งใดทั้งสิ้นมานานแล้ว ทว่าเจ้ากลับให้ความหวังนี้กับข้า ทำให้ข้ารู้สึกว่าตัวข้าสามารถใช้ชีวิตเหมือนคนปกติได้ เป็นเหมือนคนธรรมดา มันคือความใฝ่ฝันของข้ามาโดยตลอด”

หลีโม่น้ำตาคลอเบ้า เขาเข้าใจอ๋องเหลียง เข้าใจความฝันที่ขมขื่นนั่น นางเอื้อมมือไปจับมือของเขาอย่างอดไม่ได้ “ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”

อ๋องเหลียงมองมือของนาง และกุมมือของนางกลับ มองนางด้วยสายตาที่อบอุ่น “ตอนนี้เจ้าไม่เสียใจที่ไม่แต่งงานกับข้าใช่หรือไม่? คิดว่าข้าโดดเด่นกว่าท่านลุงหรือไม่? ตอนนี้หากเสียใจก็คงไม่ทันแล้ว”

หลีโม่ตะลึงงัน เก็บมือกลับมาทันที ทว่ากลับเห็นอ๋องเหลียงหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ท่านกำลังล้อเล่นข้าอยู่ใช่หรือไม่?” หลีโม่กล่าวด้วยความโมโห

อ๋องเหลียงเบิกบานใจยิ่ง “ท่าทางเมื่อครู่นี้ของเจ้ามันน่าขำยิ่งนัก”

หลีโม่มองเขาด้วยความโมโห “เช่นนั้นท่านหัวเราะพอหรือยัง? หากหัวเราะพอแล้ว ก็ถอดกางเกงออก ข้าจะตรวจดูผลสำเร็จการรักษาของข้า”

เสียงหัวเราพลันหยุดลงทันที!

ตรวจก็คือตรวจ ทว่ากลับเป็นการตรวจอาการบาดเจ็บของขาต่างหาก

ขาข้างซ้ายข้างขวาของอ๋องเหลียงต่างก็บาดเจ็บ ทว่าขาขวาจะเจ็บมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด เพราะหลังจากกระดูกหักได้รับการจัดการที่ไม่ดีเท่าไหร่ จึงทำให้กระดูกไม่ตรง และไม่มีทางจะประคองร่างกายได้ตามปกติ อีกทั้งดูจากสภาพแล้ว คงจะเป็นที่เส้นประสาทกดทับ นี่ก็หมายความว่า เขาต้องอดทนกับความเจ็บปวดมหาศาลมาเป็นเวลานาน