พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 326

ตอนที่ 326 ฮูหยินแม่ทัพใหญ่

หานชิงชิว ฮูหยินของท่านแม่ทัพใหญ่ เซียวเซียว เคยเป็นนางกำนัลคนสนิทขององค์หญิงใหญ่ ก่อนหน้าเคยได้รับการโปรดปราน

ต่อมา เซียวเซียวไปขอพระราชทานนางให้มาแต่งกับเซียวเซียว

ตอนนั้นเซียวเซียวสามารถสู่ขอองค์หญิงใหญ่ได้ ทำชุดแต่งงานไว้แต่แรกแล้วส่งให้องค์หญิง ตอนที่ไทเฮาประกาศพระราชทานงานแต่ง เซียวเซียวถึงกับไปขอชุดแต่งงานคืนจากองค์หญิง

คนในจวนองค์หญิงยังจำเหตุการณ์นั้นได้ ตอนนั้นเป็นช่วงต้นฤดูหนาว ใบไม้บนพื้นถูกลมพัดจนหมุนเป็นวง ตอนนั้นองค์หญิงยืนอยู่ที่ปากทางตำหนักอู่ลู่เก๋อ กอดชุดแต่งงานไว้ เซียวเซียวจูงมือหาชิงชิวเดินเข้าไป หยิบชุดแต่งงานในมือนาง พูดขอบคุณเบาๆ แล้วจูงมือชิงชิวเดินจากไป

ตอนนั้น องค์หญิงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ยืนนิ่งเป็นหิน ให้ลมพัดผ่านใบหน้าไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ไม่มีใครรู้ว่าในใจนางนั้นผ่านอะไรมาบ้าง สุดท้ายแล้ว หลังจากนั้น นางก็เปลี่ยนเป็นคนละคน

หานชิงชิวเป็นนางกำนัลขององค์หญิง นางได้แต่งงาน แต่งจากจวนองค์หญิง

เที่ยงวันนั้น ขบวนแห่งานแต่งดังครื้นเครง หานชิงชิวใส่ชุดแต่งงานที่ควรจะเป็นขององค์หญิง แล้วก็เดินขึ้นเกี้ยวอย่างมีความสุข

องค์หญิงก็ยังยืนอยู่ที่เดิม สีหน้าไร้อารมณ์ แต่สายตานี่สุดแสนเศร้า

ชั่วพริบตา ก็ผ่านไปหลายปี

ในปีนั้น องค์หญิงเพิ่งอายุ16 ในปีนี้ องค์หญิง 28 แล้ว

ทางหลีโม่กำลังปวดหัวกับเรื่องของอ๋องเหลียง ช่วงนี้ก็ไปหาอ๋องเหลียง แต่อ๋องเหลียงก็ไม่สนที่นางพูด นางก็เลยมาหาซือถูจิ้งที่ตำหนักองค์หญิง

ฉินจือหลิ่งคนข้างกายขององค์หญิงเรียกนางเข้าพบ ซือถูจิ้งนั่งอยู่หน้าประตูอู่ลู่เก๋อ นางหลับตาลง เหมือนกำลังหลับ

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางก็ลืมตาขึ้น สายตากำลังงัวเงีย เหมือนยังไม่ตื่น

“มาแล้วหรือ” นางลุกขึ้นนั่ง แล้วเอามือมาจัดกระโปรง อากาศก็เริ่มเย็นลงแล้ว

“ทำไมมานั่งที่นี่? อากาศเย็นแล้ว รีบเข้าไปเถอะ ” หลีโม่บอก

“ไม่เป็นไร ข้างนอกอากาศดี ได้เห็นใบไม้ปลิวลงมาทีละใบ ก็น่าสนุกดี ” ซือถูจิ้งกล่าว

“ว่างทำอะไรแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน? ” หลีโม่มองสีหน้าของนาง “อารมณ์ไม่ดีหรือ?”

ซือถูจิ้งรีบดึงสติมา “เปล่า แค่อากาศมันเย็น ก็เริ่มอ่อนเพลีย ไม่อยากจะขยับร่างกาย”

“เจ้ายังไม่แก่ถึงขนาดนั้นหรอก”

“แต่ใจมันแก่ไปแล้ว” ซือถูจิ้งกล่าว แล้วก็ยิ้มขึ้นมา มองหลีโม่ จ้องมองนาง “ไหนข้าดูหน่อยซิ แต่งงานให้กับคนที่รักมาก ไม่เหมือนเดิมจริงๆด้วย ผิวพรรณผุดผ่องขึ้น ”

“บ้าสิ！” หลีโม่ตีมือนาง “เอาข้ามาล้อเล่นใช่มั้ย?”

ซือถูจิ้งจ้องมองนาง “หลีโม่ มีความสุขมั้ย? ที่แต่งให้กับคนที่รัก ได้เห็นเขาทุกวัน ได้กินข้าวเป็นเพื่อกันทุกวัน นอนด้วยกัน เดินจูงมือกัน ได้บ่นที่เสื้อผ้าเขาไม่เรียบร้อย ได้เย็บรองเท้าที่เขาชอบ มีความสุขไหม?”

หลีโม่ก็เจ็บหัวใจเล็กๆ เงยหน้าขึ้น เห็นสายตาที่เสียใจของนาง

“ซือถูจิ้ง.......” หลีโม่ก็พูดไม่ถูก วันที่กลับมาเยี่ยมบ้าน นางบอกว่าไม่รักแล้ว แต่จะไม่รักแล้วจริงๆหรือ? นางกำลังหรอกใคร? กลัวว่าจะหลอกตัวเองไม่ได้

ซือถูจิ้งก็หัวเราะขึ้น “ยัยทึ่ม！”

หลีโม่จับมือนางไว้ “บอกข้าได้มั้ย ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น?”

ซือถูจิ้งน้ำตาคลอ “มันผ่านไปแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้ากับเขาก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว”

หลีโม่เห็นสีหน้าที่พยายามยิ้มของนาง ก็ปวดใจ ถ้าไม่รักมาก คงไม่ใจสลายเช่นนี้

“ฉินจือ ไปเอาขนมมาให้พระชายาหน่อยไป ” ซือถูจิ้งสั่ง

“เพคะ” ฉินจือน้อมรับคำสั่ง