พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 327

ตอนที่ 327 ศัตรูหัวใจ

หานชิงชิวมองขนมที่ฉินจือยกมา ก็พูดว่า “ฉินจือ ข้าต้องการชาดอกเก๊กฮวยผสมเม็ดเก๋ากี้ ถ้ามีน้ำผึ้งก็ใส่มาหน่อย”

ฉินจือพูดเสียงต่ำ “รอสักครู่ จะรีบไปเอามาให้”

หลีโม่สังเกตหานซื่อ ตอนที่นางเดินเข้ามาก็มีความรู้สึกทำตัวเป็นคนสูงศักดิ์ ทั้งตอนที่มองฉินจือ ทำเหมือนมองฉินจือต่ำต้อย

ทำไมถึงมีนิสัยแย่เช่นนี้? ทำให้หลีโม่ต้องมองนางใหม่ นึกว่าคนที่เซียวเซียวแต่งด้วยถึงแม้จะเป็นนางกำนัลแต่ก็ควรมีข้อดีบ้าง

แต่ว่า ได้ยินว่านางคนนี้เป็นหุ้นส่วนกับจุ้ยเยว่โหลว แสดงว่านาง...........

ฉินจือเอาของมาเสริฟ แล้วก็ออกไปรินน้ำชา

หานชิงชิวมองหลีโม่ แล้วอมยิ้ม “ได้ยินชื่อเสียงพระชายามานาน แต่ไม่เคยได้พบ ช่างน่าเสียดาย โชคดีที่วันนี้ได้มีโอกาสได้พบ นับว่าเป็นวาสนา”

หลี่โม่ได้ยินคำพูดนั้นก็จะอ้วก บวกกับสีหน้าที่นิ่งไปสนใจโลกของนางด้วยแล้ว ก็อดใจที่อยากจะตบสักฉาดไม่ได้

“เมืองหลวงก็มีแค่นี้ ยังไงก็ได้พบกัน “หลีโม่พูดเบาๆ”

ชิงชิวบอกว่า “ใช่ ช้าเร็วก็ได้พบกัน ท่านแม่ทัพใหญ่ของข้าคบค้าสมาคมกับอ่านอ๋อง จริงๆแล้วพวกเราติดต่อกันบ่อย”

หานชิงชิวพูดไป ก็มองซือถูจิ้งไป ซือถูจิ้งถือถ้วยชาไว้ อย่างนิ่งๆ

หลีโม่หัวเราะแปลกๆออกมา “เรื่องของผู้ชายเขา ข้าไม่เคยไปก้าวก่าย”

อยากจะทำตัวสนิทด้วยหรือ? ไม่จำเป็นหรอก

หานชิงชิวทำตัวไม่ถูก นางอยากจะทำตัวสนิทกับหลีโม่จริงๆ เพราะรู้ว่าเซียวเซียวชอบไปจวนอ๋อง และเซียวเซียวก็ชื่นชมหลีโม่ นางคิดว่า ถ้าสามารถเป็นเพื่อนกับหลีโม่ได้ เซียวเซียวก็จะมองนางใหม่

แต่หลีโม่ไม่เห็นแก่หน้านางแม้แต่น้อย เลยตอกกลับไปตรงๆ

ฉินจือยกชาเข้ามา แล้ววางลงบนโต๊ะแรงๆ “อะ ชาเก็กฮวยเก๋ากี้ ไม่มีน้ำผึ้ง องค์หญิงไม่ชอบน้ำผึ้ง ในตำหนักเลยไม่มี ฮูหยินก็ดื่มๆไปเถิด”

หานชิงชิวมองฉินจือ แล้วพูดนิ่งๆ “หลายปีมานี้ฉินจือไม่เปลี่ยนเลยนะ พูดจากระแทกแดกดันเหมือนเดิม ก็มีแต่องค์หญิงที่อดทนเจ้าได้ ถ้าเป็นคนอื่น คงไล่ออกไปตั้งนานแล้ว”

ฉินจือโกรธจนหน้าเขียว “เจ้า........”

ซือถูจิ้งเงยหน้ามองหานชิงชิว “เจ้ามาวันนี้ มีเรื่องไร?”

หานชิงชิวมองซือถูจิ้ง แล้วค่อยๆยิ้มขึ้น “ข้าคิดว่าไม่ได้เจอองค์หญิงนานแล้ว เลยมาเยี่ยมเยือน”

“ของฝากล่ะ?” ซือถูจิ้งพูดหน้านิ่งๆ

หานซื่อชะงัก “ของฝากหรือ?”

“ใช่นะสิ ของฝาก เจ้าเป็นถึงฮูหยินแม่ทัพ หรือว่าไม่รู้ระเบียบแบบนี้? ไปเยี่ยมหาที่จวนคนอื่น เจ้าไปมือเปล่าหรือ? ” ซือถูจิ้งขึ้นเสียงสูง “ดูเหมือนว่า คงจะมีแต่จวนท่านแม่ทัพที่ให้ฮูหยินที่ไม่รู้มารยาทเช่นเจ้าอยู่ได้ ถ้าเป็นคนสูงศักดิ์อื่นๆคงเฉดหัวเจ้าทิ้งไปละ”

ความจริงซือถูจิ้งไม่ค่อยหาเรื่อง หานชิงชิวมาหาเรื่องนางก็ไม่สน ถือว่านางกล้า แต่ถ้ามาขยี้ซ้ำแบบนี้ ฉินจือก็ถือว่าเป็นพี่น้องนาง แต่มาวันนี้ กลับลืมกำพืดตนเอง

หลีโม่สะใจเบาๆ ดุเหมือนว่า ซือถูจิ้งใจเด็ดจริงๆ

หานซื่อหัวเราะคิกคัก “ต้องขอโทษจริงๆ เดิมทีเตรียมของฝากไว้แล้ว แต่ตอนออกมาคนรับใช้ลืมเอาออกมา”

เมื่อพูดจบ นางก็หันไปต่อว่าคนรับใช้ “ไม่ได้เรื่อง มีสมองหรือเปล่า? ไม่รู้จักจำ เสียมารยาทต่อองค์หญิงเลยเห็นไหม ? บอกเจ้าแล้วว่าอย่าลืมของฝาก องค์หญิงไม่เหมือนคนสูงส่งทั่วไป ท่านซีเรียสเรื่องนี้ คอยดูกลับไปจะลงโทษเจ้า”

การพูดแดกดันนี้ ดูเป็นการกระทำโง่ๆ แต่มีพลังเสแสร้งอย่างมาก

หลีโม่สงสัย หานชิงชิวคนนี้ ไปเอาความกล้ามาโอหังใส่ต่อหน้าองค์หญิง? หรือว่านางคิดว่าตอนนี้ตนเองเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่ องค์หญิงก็เลยต้องไว้หน้านาง?