พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 343

ตอนที่ 343 นำตัวเซียวเซียวไป

ราวๆเที่ยงคืน รถม้าคันหนึ่งหยุดลงที่ด้านนอกของจวนองค์หญิง

หูฮวนซีกับชายผู้หนึ่งที่สวมใส่ผ้าคลุมยาวนำผู้เฒ่าคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดสีเทา เข้ามา ด้านหลังผู้เฒ่ายังมีเสี่ยวพ่างฟันหลอมาด้วยคนหนึ่ง

ทั้งสามก้าวตรงเข้าไปในห้องนอนหลักของจวนองค์หญิง หลีโม่เงยหน้าเพ่งพินิจมอง เพียงรู้สึกว่าชายที่สวมชุดคลุมยาวนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างมาก คิดขึ้นมาได้ว่าก่อนนางจะแต่งงาน เคยถูกคนผู้หนึ่งพามายังด้านนอกเมือง ยังติดอยู่ในหล่มโคลม บางคนไม่ใช้กิ่งไม้เสียดแทงศีรษะของนางไม่หยุดหย่อย

คนชุดดำผู้นั้นก็คือชายสวมชุดคลุมยาวที่อยู่ตรงหน้า นางมั่นใจ เชื่อในดวงตาคู่นี้

ทั้งหมดล้วนถอยออก ไม่ใช่เพราะชายชุดคลุม แต่เป็นเพราะผู้เฒ่าผู้นี้

ในปากของเขาคาบบุหรี่เอาไว้ เดินตรงมายังร่างของเซียวเซียว จ้องมองดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปมองหลีโม่ “กลวิธีเข็มทองคำ”

หลีโม่ขานรับออกไป “ใช่แล้ว”

ผู้เฒ่าคีบบุหรี่ออก ส่งให้เสี่ยวพ่าง “เสี่ยวพ่าง นำเข็มทองคำทองฉันออกมา”

เสี่ยวพ่างหยิบถุงเข็มออกมาจากย่ามด้านหลัง ส่งให้ผู้เฒ่า

ทุกคนล้วนมองไปที่เขา มองเขาหยิบเข็มทองคำออกมาจากถุงเล่มหนึ่ง เข็มทองคำเล่มนี้มีขนาดยาวมาก ยาวกว่านิ้วมือเสียอีก สีสันดูแปลกตา สีทองอ่อนผ่านความเย็นจัด ตรงปลายไม่ตรงดิ่งเป็นตะขอเล็กๆ

ทั้งหมดล้วนไม่รู้ว่าเหตุใดเข็มเล่มนี้จึงมีลักษณ์แปลกตาเช่นนี้ นอกจากหลีโม่ นางเคยเห็นเข็มทองคำเล่มนี้มาก่อน กลวิธีทางเข็มทองหน้าสุดท้ายเขียนเอาไว้ว่า มีเข็มชนิดหนึ่ง นำเข็มถักร้อยปักเป็นเข็ม ผู้ลงปักเข็มถักร้อยได้ นับว่าปรมาจารย์กลวิธีเข็มทองคำ

หลีโม่หัวใจเต้นระรัว เขาคือผู้คิดค้นกลวิธีทางเข็มทองคำหรือ

ไม่ เวินยี่เป็นหญิง ไม่ใช่เพศชาย

นางมองไปที่หูฮวนซี นางเห็นว่าซือถูเย้นเรียกหูฮวนซีไปตามผู้เฒ่าผู้นี้มา ไม่แน่ว่าหูฮวนซีกับเขาอาจมีความสัมพันธ์กัน

ผู้เฒ่าผู้นี้เป็นใครกัน

ผู้เฒ่าเริ่มลงเข็ม หลีโม่ไม่กล้าแม้แต่จะกระพริบตา จ้องไปที่การวางมือบนมือของเขา หลีโม่คิดว่าตนชำนาญด้านการฝังเข็มมาก แต่ผู้เฒ่าชำนาญกว่ามาก ยอดเยี่ยมจนแทบไม่มีที่ติ เขาไม่ต้องคลำหาจุดฝังเลย เพียงฝังลงไปตรงๆ การเคลื่อนไหวรวดเร็ว จนไม่มีผู้ใดทันสังเกตได้

หลังจากฝังเข็มลงไป ผู้เฒ่าก็ปล่อยเข็ม และกล่าวกับซือถูเย้นว่า “จัดการให้คนนำตัวเขาไป”

ซือถูเย้นกล่าวตอบ “เขาอาการเป็นอย่างไร”

ผู้เฒ่าตอบ อันตรายมาก จะช่วยชีวิตไว้ได้หรือไม่ มิอาจรู้ได้ แต่มีผู้ผนึกเส้นชีพจรเขาแล้ว เมื่อผนึกเส้นชีพจรและช่วยได้ทันเวลา มีโอกาสร้อยละสิบที่เขาจะกลับมามีชีวิต

สิบในร้อย

ทุกคนร้องออกมาด้วยความตกตะลึง โอกาสเพียงสิบในร้อยแตกต่างจากโทษประหารอย่างไร

“ส่งไปที่ใด” หลีโม่ถามออกไป มีโอกาสสิบในร้อยความจริงก็นับว่าดี เพราะนางดูแล้วความเป็นจริงแทบไม่มีหนทางกลับมามีชีวิตต่อได้

ผู้เฒ่ามองนาง มองอยู่สักพัก “โดยหาน”

ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความตะลึงงันอีกครา โดยหานไม่ใช่สถานที่ที่ไทฮองไทเฮาอาศัยอยู่หรือ เขามีความสัมพันธ์อันใดกับไทฮองไทเฮา

หลีโม่ส่ายหน้าปฏิเสธ “จากที่แห่งนี้ไปโดยหานระยะทางไกลโข เกรงว่าเขาจะทนแรงกระแทกจากการเดินทางระยะไกลไม่ไหว”

“หากอยู่ที่นี่ มีเพียงเส้นทางแห่งความตาย ไปโดยหานยังมีโอกาสรอด พวกเจ้าว่าอย่างไร” ผู้เฒ่าพบชีวิตความแตกต่างระหว่างความเป็นความตายจนคุ้นชิน ดังนั้นเขาจึงพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

เรื่องนี้ คนในเหตุการณ์ล้วนไม่สามารถทำได้ จะเป็นต้องถามเหาเย๋จึงจะจัดการได้

ในสายตาของซือถูจิ้งเห็นเซียวโธ่เพิ่งจะวิ่งออกไป

ก่อนที่เหาเย๋จะมา ซือถูเย้นถามผู้เฒ่าว่า “ท่านโปรดดูองค์หญิง นางถูกพิษ”

ผู้เฒ่าไม่แม้แต่จะมอง “ไม่จะเป็นต้องดูแล้ว นางโดนยาพิษ ข้าไม่สามารถถอนได้”

สีหน้าหลีโม่ซีดลง หากไม่สามารถช่วยชีวิตซือถูจิ้งได้ แล้วช่วยชีวิตเซียวเซียวกลับมาได้ เขาอาจไม่สามารถมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้

ผู้เฒ่ามองดูสีหน้าของหลีโม่ พิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา หันกลับไปสั่งเสี่ยวพ่าง “อาสุ่ยอ่านตำราพิษจบแล้วหรือยัง”

เสี่ยวพ่างตอบ “อ่านจบสักพักแล้วขอรับ วันนี้เขาลงมือฝึกฝนแล้ว”