พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 344

ตอนที่ 344 เซียวโธ่เป็นปรปักษ์กับองค์รัชทายาท

หมุยเฟยพาองค์ชายสามมาเช่นกัน องค์ชายสามรู้เรื่องรู้ราวบ้างแล้ว ปกติชอบเข้าหาท่านอา บัดนี้เห็นท่านอาเกือบจะจากโลกนี้ไป ทำเอาเขาร้องไห้งอแง กุมมือของซือถูจิ้งแล้วพร่ำเอาแต่เรียกชื่อ

หลีโม่ถอยออกมาเงียบๆ ยากจะรับกับเหตุการณ์ในห้องได้ นางแทบไม่ออก

หูฮวนซีอยู่ด้านนอกเห็นนางเดินออกมาจึงเดินเข้าไปนั่งที่ระเบียงตรงหน้ากับนาง ”เรื่องเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผู้ใดก็มิอาจคาดคิด อย่าเสียใจไปเลย“

นางพูดเช่นนี้แต่รอบดวงตาของนางกลับแดงก่ำ ซือถูจิ้งเป็นเพื่อนที่ดีของนางเช่นกัน ช่วงเวลานี้เหลือเพื่อนที่ดีอยู่ไม่มากมายนัก

”ผู้เฒ่าผู้นั้นคือใครกัน ทำไมซือถูเย้นจึงให้เจ้าไปตามหา“ หลีโม่ดึงสติกลับมาแล้วถามออกไป

”อ๋องอานหราน คนของแคว้นเหลียงเขา ที่มาของเขานั้นลี้ลับนัก ผู้ที่รู้ที่มาที่ไปของเขามีเพียงอ๋องเย่ และผู้ที่รู้ว่าอ๋องเย่อยู่ที่ใด ก็มีไม่มาก และข้ารู้“ หุฮวนซีไม่ได้ปิดบัง

”อ๋องเย่ อ๋องเย่คือใคร“ หลีโม่ถามด้วยความสงสัยใครรู้

“นี่แม้แต่ท่านอาเขยของเจ้าก็ไม่รู้จักหรือ”

“ท่านอาเขย เขาเป็นน้องของซือถูเย้นใช่หรือไม่” หลีโม่สงสัย

”ถูกต้องแล้ว แต่เขาถูกฮ่องเต้องค์ก่อนเนรเทศออกไป เขานิสัยเลวทราม ดังนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนจึงให้ตำแหน่งอ๋องเย่แกเขาแล้วเนรเทศไป เขาทำเองจนตนพินาศเอง เขามักไม่ไปมาหาสู่กับใคร นอกจากสามีเจ้า“

มิน่าล่ะ เห็นอ๋องหลีชินและอ๋องอานชินไม่รู้สึกสงสัยแต่อย่างใด และทุกคนล้วนไม่สงสัยเขา

”เขาเป็นองค์ชายลำดับที่เท่าใด” หลีโม่ถามออกไปซื่อๆ

“เก้า องค์ชายเก้า”

หลีโม่เงยหน้าลำดับความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฮ่องเต้มีบุตรสิบกว่าคน ซือถูเย้นลำดับที่เจ็ด อ๋องหนานหวนลำดับที่แปด อ๋องเย่ผู้นี้ลำดับที่เก้า เกรงว่าจะจำชื่อได้ไม่หมด จำได้เพียงลำดับเท่านั้น

“วิชาการแพทย์ของผู้เฒ่าอ๋องผู้นี้อยู่ลำดับสูงมากใช่หรือไม่” หลีโม่อยากทำความรู้จักกับผู้เฒ่าอย่างมาก เพราะเขาสามารถวิชาเข็มทองคำ

มีเพียงองค์ชายเก้า ท้ายที่สุดเขาจะพานางเข้าไปในโคนตม

ใครเป็นผู้ชี้นำอยู่เบื้องหลัง เมื่อสักครู่หูฮวนซีบอกว่าเขามักติดต่อกับองค์ชายเจ็ด

อ่า แต่ในตอนนี้ไม่มีจิตใจจะคิดถึงเรื่องนี้

“ “เขาเป็นผู้ถ่ายทอดวิชาของเวินยี่ที่สมฐานะมีชื่อเสียงเรียงนาม และเป็นผู้ถ่ายทอดวิชากลวิธีเข็มทองคำ หากอยากร่ำเรียนกับท่าน สามารถให้อ๋องเย่ฝากเจ้าได้”

หลีโม่หัวใจเต้นระส่ำ “ท่านจะรับข้ารึ”

“เขารู้จักไปมาหาสู่กับอ๋องเย่มาหลายปี หากอ๋องเย่กล่าวไป เขาล้วนรับฟัง” หูฮวนซีพูดขึ้นเรียบๆ

หลีโม่ถอนหายใจ “แต่ว่า เขาไม่มีหนทางช่วยชีวิตซือถูจิ้ง”

หูฮวนซีไม่กล่าวคำใด รอบดวงตารื้นแดงขึ้น

หลีโม้พบนางเห็นนางอยู่ตรงนี้อยู่นาน จึงกล่าวว่า “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เจ้ามีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก มีข่าวอะไรข้าจะบอกเจ้า”

“ ไม่ล่ะ” เห็นได้ชัดว่าหูฮวนซีว้าวุ่นใจ “ข้าจะรออยู่ที่นี่สักพัก หากกลับไปข้าก็ไม่ยังกังวลใจอยู่ ซือถูจิ้ง...ก่อนนั้นที่ข้ารู้จัก ในที่แห่งนี้นางเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของข้า ข้าไม่ควรจากนางไปไหน” นางสะอื้นขึ้นมา จึงไม่เอื่อนเอ่ยสิ่งใดต่อ

ทั้งสองประคับประคองซึ่งกันและกัน ล้วนเจ็บปวดใจจนไม่อาจบรรยายได้

เขาทั้งสองอยู่กันมาข้ามวันข้ามปียาวนาน เคยโลเลไร้ทางช่วย เคยเจ็บปวดสิ้นหวัง เคยถูกหยามเหยียดจนถึงหัวใจ ซือถูจิ้งเป็นผู้ช่วยเหลือพวกเขามา แต่หญิงสาวจิตใจดีเช่นนี้ กลับเหยียบอยู่บนเส้นเป็นเส้นตาย

“ข้าไม่เชื่อในพระเป็นเจ้า!” หูฮวนซีมองไปที่นางทันใด

หลีโม่เงียบไปครู่หนึ่ง “ข้าไม่เชื่อเช่นกัน”

ทั้งสองลุกขึ้นมาพร้อมกัน คุกเข่าลงบนพื้น

ตำหนักขององค์หญิงไม่เคยคึกคักเท่าวันนี้ ราชวงศ์ ขุนนางในวัง สตรีชั้นสูง เดินทางมาเป็นขบวน