พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 35

ตอนที่ 35 สถานการณ์เริ่มดีขึ้น

ความลุ่มลึกของหลีโม่ ทำให้หมอหลวงที่อยู่ในสถานการณ์เองต่างก็ตึงเครียดขึ้นมา เมื่อครู่เห็นนางฝังเข็ม ล้วนชะงักลมหายใจ ถึงแม้ไม่เชื่อว่านางเป็นลูกหลานของชูเซี่ย แต่ทักษะการลงเข็มของนาง ล้วนดีกว่าพวกเขาแต่ละคนใดๆ ทั้งสิ้น

ซือถูเย้นเดินเข้ามา ยื่นมือไปบีบหัวไหล่ของนาง พลางเอ่ย “ทำไปเถิด เกิดเรื่องอันใดขึ้น มีข้าเป็นคนรับ”

ในทรวงของหลีมีเครียดขนัดเล็กน้อย นางรู้ว่าอ๋องซื่อเจิ้งสามารถพูดประโยคนี้ออกมาได้ ก็มีความเชื่อมั่นและสนับสนุนนางเต็มกำลังเรียบร้อยแล้ว

หากว่าวันนี้ไม่มีเขาหนุนอยู่ เกรงว่าตนเองจะถูกขับไล่ออกจากวังหรือไม่ก็ส่งไปที่ห้องสอบตั้งนานแล้ว

นางหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่ง บีบเข็มแท่งยาว และเลือกจุดฝังเบาๆ อันที่จริงทักษะแม่นยำในการเลือกจุดนั้นนางมี ทั้งยังคุ้นชินนัก แต่ว่า เพื่อความแน่ใจไร้ข้อผิดพลาด นางยังต้องเลือกอีกหน่อย

“มีความเจ็บปวดอยู่บ้าง รัชทายาทโปรดอดกลั้น” หลีโม่เอ่ยกำชับเสียงแผ่ว

อ๋องเหลียงหายใจรวยรินแล้ว จำต้องใช้เรี่ยวแรงอย่างมากจึงสามารถสูดลมหายใจเข้าได้ ดวงตาค่อนข้างแข็งทื่อ หากตั้งใจมอง ก็จะเห็นว่ารูม่านตาขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อย

หลีโม่รู้ว่าออกซิเจนในอากาศไม่เพียงพอสำหรับเขา หากปราศจากออกซิเจน อาการหายใจของเขาก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

หากนับจากตรงนี้ก็ค่อนข้างดีแล้ว มิฉะนั้นเขาเองก็ไม่อาจแข็งขืนได้นานขนาดนี้

อ๋องเหลียงไร้หนทางปั้นคำเปล่งออกมา สูดลมหายใจเฮือกใจ แต่ว่าหายใจเข้าไปยังไม่มาก ความสามารถของปอดได้รับการทำร้ายเรียบร้อยแล้ว

เขามองหลีโม่ มอบแววตาให้กำลังใจแก่นาง

เข็มยาวฝังลงไป หลีโม่ขยับกำไลสะกดจิต หมุนรอบสี่ทิศของเข็ม หมุนวนอย่างไม่หยุดหย่อน เริ่มจะปล่อยพลังงาน เริ่มอ่อนนุ่มลง แต่ว่าอย่างค่อยเป็นค่อยไป ความรู้สึกของไฟฟ้าสถิตเพิ่มทวี แม้แต่ตัวนางเองยังสัมผัสได้

จุดฝังเข็มเริ่มบวมขึ้นมา หลีโม่ให้ซือถูเย้นเข้ามาช่วย บีบรอบทั้งสี่ด้านของจุดฝังเข็ม นิ้วมือของซือถูเย้นกดลง ปลายนิ้วมีความรู้สึกถึงความด้านชา เขาสนองหลีโม่แวบหนึ่ง แต่ไม่ส่งเสียง

หลีโม่สูดหายใจลึก กล่าวกับซือถูเย้น “ท่านอ๋อง ข้าจะถอนเข็มแล้ว ขณะเดียวกันที่ข้าถอนเข็ม ท่านใช้แรงบีบรอบด้าน มีแรงเท่าไรใช้ให้หมด”

กำไลสะกดจิตได้นำเอาของเหลวสะสมภายในปอดกองรวมกับยังใต้เข็มแล้ว ขอเพียงถอนเข็มขึ้น ใช้แรงกดบีบ ของเหลวสะสมก็จะพุ่งกระเซ็นออกมา

“ได้!” ซือถูเย้นพยักหน้า “กำลังภายในได้หรือไม่”

หลีโม่พยักหน้า “ได้ ดีที่สุดคือใช้กำลังภายใน”

“เริ่มเลยเถิด” ซือถูเย้นกล่าว

ไท่จื่อจ้องอยู่ด้านข้าง ก็เสมือนว่าชมอุปรากรจีนขบขัน ท่าทางเหยียดหยามเต็มทน

หมอหลวงเองก็เฝ้าอยู่โดยรอบ หย้วนพ่านยืนตรงอยู่หลังกายของหลีโม่ จ้องมองอย่างแน่นิ่ง เขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าหลีโม่กว้านขายยาอะไร

สองนิ้วของหลีโม่บีบเข็ม ก่อนกล่าว “ดึง!”

เข็มถูกดึงด้วยความรวดเร็ว ซือถูเย้นทำตามคำสั่งของนาง ใช้กำลังภายในบีบกด เห็นเพียงแต่ฟองสองอันผุดออกมาจากปากเข็มอันเล็กๆ

หลีโม่ผลักแรงดันบริเวณสี่ทิศปากเข็มโดยใช้ความเร็วจากกำไลสะกดจิตอีกครั้ง ฟองผุดออกมาอย่างต่อเนื่อง ติดต่อกันห้าหกอัน จากนั้นก็ปราศจากการเคลื่อนไหวแล้ว

“หยุดได้!” หลีโม่ดึงมือของซือถูเย้นขึ้น จากนั้นก็ฝังเข็มเข้าที่โหกกลางทรวงอีกครั้งด้วยความว่องไว และฝังเข็มจากเยื้อหุ้มหัวใจแปดแท่งอีกครั้ง

แช่มช้า เห็นเพียงว่าการหายใจของอ๋องเหลียงไม่ได้เร็วนัก เริ่มจะผ่อนคลายและมีสัญญาณเล็กน้อย

เข็มที่เยื้อหุ้มหัวใจนั้นเสียบอยู่นานมาก แทบจะราวๆ ครึ่งชั่วยาม จากนั้น หลีโม่ก็ดึงเข็มขึ้น มุมปากของอ๋องเหลียงค่อยๆ มีเลือดไหลออกมา

“สวรรค์ รัชทายาทกระอักเลือดแล้ว” หมอหลวงท่านหนึ่งร้องอย่างตกใจออกมา

หลีโม่ดึงเข็มขึ้นมาเก็บ ปรนลมหายใจหนึ่งเฮือก กล่าวกับซือถูเย้น “ท่านอ๋อง ผ่อนคลายลงแล้วชั่วคราว แต่ว่าการระบายยังไม่ถึงที่สุด วันพรุ่งวันมะรืนยังต้องทำต่อไป”