พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 34

ตอนที่ 34 การผ่าตัดระบายของเหลว

หลีโม่ไม่อาจเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน นางเบิกตากว้างจ้องมองอ๋องเหลียง นี่เขาวิงวอนเพื่อนาง? จะเป็นไปได้อย่างไรเล่า

อ๋องเหลียงเป็นคนอย่างไรกัน ข่าวลือด้านนอก เขาเป็นคนเย่อหยิ่งและเห็นแก่ตัว ไม่สนใจความเป็นตายของบุคคลทั่วไป ขอเพียงคนของตนเองเบิกบาน โดยเฉพาะกับผู้หญิง สนมน้อยใหญ่ในจวนของเขา ส่วนใหญ่เข้าไปอย่างสง่า ออกมาอย่างตาขวาง

ความตื่นตระหนกของนาง ซือถูเย้นมองเห็นแล้ว เรียวปากก็ผุดรอยยิ้มเสียดสีเย็นชาขึ้นมา

ฮองเฮาร้องไห้ฟุบลงบนแท่นบรรทม เสียงร่ำไห้ของพระนางโทมนัส เคลือบแฝงความสิ้นหวังอย่างแรงกล้า

หลีโม่นึกถึงตอนที่เข้าวังพบนางเป็นครั้งแรก นางนั่งประทับอยู่ในฐานตรงกลาง สง่าศักดิ์ เลอค่าไม่ธรรมดา ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่กล้าหือ

แต่ว่า นางในบัดนี้ เป็นเพียงมารดาผู้น่าสงสารที่กำลังจะสูญเสียบุตรชายไป

ภายใต้หล้า มีเพียงบทบาทเดียวเท่านั้นที่เหมือนกัน นั่นก็คือมารดา

ภายใต้การบอกแนะของซือถูเย้น หยางมามาพยุงฮองเฮาเข้าไปพักผ่อนในตำหนัก

คนของแผนกหมอหลวงจรลาไปครึ่งหนึ่ง ผลัดเวรกัน แต่ว่าหย้วนพ่านยังคงเฝ้าอยู่ตำแหน่งเดิม

“เสี้ยหลีโม่ มานี่” ซือถูเย้นพลันเปล่งเสียงตะโกนขึ้น

หลีโม่เงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในดวงตาเงียบขรึมดำสนิทของเขา หลีโม่ยันกายขึ้น เดินมายังเบื้องหน้าของซือถูเย้น “ท่านอ๋อง มีบัญชาอันใด”

ซือถูเย้นเหลือบตาขึ้น ก่อนกล่าว “ตอนนี้ฝังเข็มได้หรือยัง”

หลีโม่นิ่งงัน “ฝังเข็ม?”

“เจ้าบอกว่า การฝังเข็มคลายเลือด ช่วยบรรเทาอาการไม่สบายของเขาได้” ซือถูเย้นกล่าวแผ่วเบา

ท่าทีหลีโม่ปรีติ “ท่านอ๋องอนุญาต?”

“ตอนนี้เป็นต้นไป ทำการรักษาใดๆ เจ้าเป็นหัวหน้าก็พอ หมอหลวงจนถึงหย้วนพ่าน จะต้องให้ความร่วมมือกับเจ้าอย่างเต็มที่” ตอนที่เอ่ยคำนั้น มองสำรวจใบหน้าของหย้วนพ่านอย่างเย็นเยียบ

ในทรวงของหย้วนพ่านกระตุกวูบ ก้มหน้างุดไม่กล้ามองเขา

หลีโม่ปรนลมหายใจเฮือกหนึ่ง แม้นว่าเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้มีสิ่งกีดขวางมากมายขนาดนั้น นางไม่ต้องตะเกียกตะกายเลยสักนิด

อย่างมากก็แค่ตาย!

หลีโม่ในตอนนี้ ได้ลืมเลือนเรื่องราวนอกวังไปหมดสิ้นเรียบร้อยแล้ว ลืมเลือนความตั้งใจแรกที่นางเข้าวังมารักษาอ๋องเหลียง นางแค่อยากให้ตัวเองมีชีวิตต่อไปอย่างได้ดิบได้ดี ทว่า ปัจจุบันนี้นางเปลี่ยนกลับไปเป็นหมอผู้เชี่ยวชาญสมัยใหม่คนนั้นแล้ว สิ่งที่นางต้องทำคือสละทุกอย่างเพื่อให้คนไข้ของนางมีชีวิตอยู่ต่อไป

นางหมุนกายมองทางหย้วนพ่านพลางกล่าว “ไต้เท้า ข้าจะฝังเข็ม หวังว่าท่านจะช่วยเหลือข้า”

หย้วนพ่านท่าทีมืดเทา ก่อนกล่าว “ขอคุณหนูโปรดบัญชา”

หลีโม่หยิบกล่องเข็มออกมา และพูด “มีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในปอด ข้าจะเอาสิ่งแปลกปลอมออกมาก่อน ให้การหายใจของรัชทายาทอ๋องเหลียงราบรื่นขึ้น”

“ขอรับ!” หย้วนพ่านช้อยตาขึ้น และกลอกวนลง เอาสิ่งแปลกปลอมออก? แม้นง่ายดายเพียงนั้น ท่านอ๋องก็คงไม่อันตรายขนาดนี้ เสี้ยหลีโม่หนอ ความบ้าบิ่นไร้รู้ของเจ้า จะทำร้ายเจ้าเองในท้ายที่สุด

หลีโม่เพิ่งจะเรียนแพทย์จบออกมา ตอนที่ยังไม่ทันได้เข้าร่วมกลุ่มงานลับเฉพาะ เคยได้เป็นหมออาสาชายแดนเป็นระยะเวลานานหนึ่งปี เหตุผลที่นางไปเป็นหมออาสาชายแดน ก็เพราะรู้ว่านั่นเป็นสถานที่การแพทย์ด้อยพัฒนา ชีวิตคนด้อยค่าอย่างมาก คลอดบุตรหนึ่งคนหรือเป็นไส้ติ่งอักเสบล้วนก็คร่าชีวิตคนได้ บางครั้ง ติดเชื้อไข้สูง ก็สามารถทำให้คนตายจากไปต่อหน้าต่อตา

ตอนนี้ นางเพียงต้องทำว่าตนเองกลับไปเป็นหมออาสาชายแดน ในมือยังไม่ได้มือยามากมายให้ได้ใช้นัก สิ่งเดียวที่สามารถพึ่งพาได้ ก็คือทักษะการฝังเข็มและแพทย์แผนจีน

ก่อนจะฝังเข็ม นางมายังห้องยาก่อน รับยาจีนจากห้องจ่ายยา ล้วนเป็นยาจีนที่ต้านการอักเสบและต้านแบคทีเรียเป็นหลัก นางยังเปลี่ยนนิสัยการดื่มยาจีนวันละครั้งสองครั้ง เพิ่มจำนวนครั้งเป็นสี่ครั้งต่อวัน ร่วมกับการฝังเข็มระบายของเหลวของนาง

หย้วนพ่านมองห้องยา ทอดถอนใจเบาๆ “คุณหนูใหญ่คิดว่าห้องๆ นี้ได้การหรือ”

ห้องๆ นี้ล้วนไม่ได้มุ่งเป้าต่อโรคลมชัก หรือแม้กระทั่ง ไม่ใช่ยาที่สำหรับปอดเลย

“ใช่แล้ว” หลีโม่ไม่ได้อธิบายมากความ “ทำตามในสิ่งที่ข้าบอก เร็วเข้า”

หย้วนพ่านไม่มีทางเลือก มองยังซือถูเย้น หน้าของซือถูเย้นไร้การแสดงออก “มองข้าทำอันใด ข้าไม่ใช่หมอ ไปเสียสิ!”