พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 364

ตอนที่ 364 สินสอดเยอะมาก

เมื่อเขาพูดประโยคนี้ออกจากปาก เสียงภายในห้องดังขึ้นก้องเต็มสองหู “ยินยอม”

ไม่ว่าจะเป็นสิบสองพี่น้องตระกูลเฉินหรือบ่าวใช้ในจวน ล้วนตะโกนสองคำนี้ออกมา ทำให้เห็นว่า เรื่องการแต่งงานของเฉินหลิ่วหลิ่วช่างเป็นปัญหาใหญ่โตมาก

เซียวโธ่กลืนเลือดร้อนในลำคอลงไป ในหัวสมองเหมือนวิงเวียนไปชั่วขณะ เขาเสียใจแล้ว เสียใจแล้วจริงๆ ความวู่วามทำร้ายคนไปทั้งชีวิต

หลิ่วหลิ่วโดนหามออกมา เท้านางบาดเจ็บยังไม่หาย สาวใช้ในจวนก็ไม่บอกว่าเรื่องอะไร ตรงไปลากนางจากบนเตียงแล้วยกออกมา

หลิ่วหลิ่วนึกว่าเกิดอะไรขึ้นใหญ่โต เมื่อมาถึงห้องโถง สิบสองพี่น้องตระกูลเฉินรีบเก็บอาวุธ มองเห็นภาพนี้ นางจึงเข้าใจผิด นึกว่าพวกพี่ชายจับเซียวโธ่มาบังคับให้สู่ขอนาง

“ปล่อยเขา” เฉินหลิ่วหลิ่วตะโกนเสียงดัง

พี่น้องตระกูลเฉินรีบถอยห่าง เฉินเหล่าไท่จูนยิ้มแล้วพูดว่า “หลิ่วหลิ่ว เซียวโธ่มาสู่ขอเจ้า”

หลิ่วหลิ่วมองดูเซียวโธ่ เซียวโธ่พยายามหลบสายตา แม้แต่มองยังไม่กล้ามองหลิ่วหลิ่ว

หลิ่วหลิ่วรู้ดีแก่ใจ อดกลั้นน้ำตาไว้แล้วพูดว่า “เซียวโธ่ เจ้าไปเถอะ” นางอยากแต่งงานกับเขามาก แต่ใช้กำลังบังคับจะช่วยให้ได้อะไรขึ้นมา? สิ่งที่เขาไม่ยินยอม ตอนนี้นางจะไม่ทำแล้ว ถึงแม้เมื่อก่อนนางก็เคยคิดที่จะใช้กำลังบีบบังคับ

เซียวโธ่อึ่ง หมายความว่ายัง? นางไม่ยินยอมอย่างนั้นหรือ?

“หลิ่วหลิ่ว เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เซียวโธ่มาเพื่อสู่ขอเจ้านะ” เฉินหลงพูดอย่างไม่อยากเชื่อ

“ข้าไม่แต่ง ปล่อยเขาไป” หลิ่วหลิ่วมองไปรอบๆอย่างโกรธเคือง โกรธจนแทบกระอักเป็นเลือด ดูแล้วคงเป็นเพราะก่อนหน้านี้นางปฏิเสธไม่ยอมแต่งกับคุณชายตระกูลฟู่ที่จู๋หมู่พูดถึง ดังนั้นจึงออกอุบายไปบังคับเซียวโธ่แน่

“หลิ่วหลิ่ว เซียวโธ่มาเองจริงๆ” เฉินหู่เน้นเสียงเข้ม

หลิ่วหลิ่วมองดูเฉินเหล่าไท่จูน ความดื้อรั้นในหลายวันนี้ในที่สุดก็อ่อนลง “จู๋หมู่ ข้ารับปากเรื่องงานแต่งงานกับคุณชายตระกูลฟู่ ปล่อยเขาไปเถอะ”

“ทำไม?” เซียวโธ่กระโดดขึ้นมาถาม กระโจนไปตรงหน้าเฉินหลิ่วหลิ่ว พูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าเคยพูดมาตลอดว่าจะแต่งงานกับข้า ทำไมตอนนี้ข้ามาสู่ขอแล้ว เจ้ายังจะไปแต่งกับคุณชายตระกูลฟู่? ที่ผ่านเข้าแกล้งข้าเล่นหรือ? เฉินหลิ่วหลิ่ว เจ้า.....เจ้าหลอกลวงความรู้สึกของข้า”

เขาลืมความเสียใจเมื่อกี้ไปแล้ว ได้ยินเฉินหลิ่วหลิ่วบอกว่าจะแต่งงานกับคุณชายตระกูลฟู่ หัวสมองของเขาก็โตขึ้นมาทันที

หลิ่วหลิ่วเบิกตาโต มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้าบอกว่าเจ้ามาทาบทามสู่ขอ? ไม่ใช่พวกเขาบังคับเจ้ามา?”

เซียวโธ่พูดขึ้นเยือกเย็นว่า “อาศัยพวกเขา จะบังคับข้ามาได้หรือ?”

พี่น้องตระกูลเฉินทั้งสิบสองคนส่งเสียงไอขึ้นมาพร้อมกัน บ่งบอกว่าคำพูดนี้แรงไปไม่เห็นด้วย

แววตาแหลมคมของหลิ่วหลิ่วกวาดมองไป คุณชายทั้งสิบสองรีบก้มหน้าก้มตา เฉินหลงพูดขึ้นอย่างเจตนาดีว่า “ใช่ พวกเราก็ไม่มีปัญญาบังคับเขามาได้? วรยุทธ์เขาล้ำเลิศ หนึ่งคนสู้ได้ร้อยได้ หากเขาไม่ยินยอมพวกเราจะบังคับเขาได้ยังไง?”

เฉินหลิ่วหลิ่วไล่ทุกคนออกไปให้หมด นางบอกว่าจะถามเซียวโธ่ด้วยตัวเอง ไม่ให้ใครมารบกวน

ก่อนที่พี่น้องตระกูลเฉินจะโดนไล่ออกไป ล้วนกลั้นกำหมัดไว้แน่น ใช้สายตาอันดุดันเลือกใส่เซียวโธ่

“จู๋หมู่ ท่านก็เชิญออกไป” เฉินหลิ่วหลิ่วเห็นเหล่าไท่จูนยังนั่งนิ่งดังภูเขาไท่ จึงพูดขึ้น

เฉินไท่จูนอ๋าขึ้นมาคำหนึ่ง “จู๋หมู่ก็ต้องออกไปหรือ?”

“ท่านดุที่สุด มีท่านอยู่ที่นี่ เซียวโธ่ไม่พูดความจริง”

เฉินไท่จูนจำต้องลุกขึ้นมา ตบบ่าเซียวโธ่เบาๆ แล้วพูดอย่างเป็นมิตรว่า “เซียวโธ่ พูดคำพูดของเจ้าเมื่อกี้ออกมาให้หลิ่วหลิ่วฟัง เจ้าถามต่อหน้านาง ตรงๆดี ข้าชอบคนตรงไปตรงมา”

พูดจบ แล้วก็ออกไป

หลิ่วหลิ่วกระโดดไปปิดประตู หัวสิบสามหัวแนบชิดขอบประตูกันขึ้นมาทันที