พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 368

ตอนที่ 368 ถามอี้เฟย

นางไม่สามารถตอนรับซ่งรุ่ยหยางในห้องบรรทม จึงต้องค่อยๆเดินออกมา ทำให้ต้องได้ยินเสียงเส้นหวายฟาดลงบนตัวอ๋องเหลียง ในใจนางเจ็บปวดมาก แต่ก็ต้องอดทนไว้

“ซ่งรุ่ยหยางแห่งต้าเหลียงคาราวะฮองเฮาเหนียงเหนียงแห่งต้าโจว” ซ่งรุ่ยหยางก้าวขึ้นมายกมือประสานทำความเคารพ

“องค์ชายรัชทายาทเชิญลุกขึ้น รีบขึ้นมานั่งก่อน” ฮองเฮายิ้มแย้ม พยายามมองข้ามเสียงที่ดังมาจากข้างนอก

ลูกสารเลวคนนั้นช่างแข็งกร้าวจริงๆ โดนโบยถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมร้องสักคำ

ซ่งรุ่ยหยางชำเลืองดูด้านนอก “ไม่รู้ว่าท่านอ๋องเหลียงกระทำอะไรผิดใหญ่หลวงหรือ?”

ดูสถานการณ์เมื่อกี้ น่าจะโดนโบยไปแล้วหลายสิบที ถึงตอนนี้ยังไม่หยุด แสดงว่าน่าจะเป็นโทษหนัก

ฮองเฮายิ้มอย่างขมขื่น “ดื้อ”

ซ่งรุ่ยหยางเป็นคนที่รู้จักกาลเทศะ ก็ไม่ถามต่อ เพียงสั่งขุนนางทูตว่า “ท่านทูต เอาของที่ข้าเตรียมมาถวายฮองเฮาขึ้นถวาย”

ส่วนฮองไทเฮาได้ยินต้าจินบอกว่าฮองเฮาสั่งโบยอ๋องเหลียง ก็รีบพาคนมา

แต่ตอนที่มาถึง ห้าสิบทีก็ได้โบยสิ้นสุดแล้ว หลายทีสุดท้ายอ๋องเหลียงทนจนไม่ไหว ในที่สุดก็สลบไป

ตอนนี้องครักษ์เข้าไปรายงาน ฮองไทเฮาก็มาถึง

ฮองไทเฮามองเห็นหลานสุดที่รักเนื้อเลือดไหลนอนคว่ำอยู่บนม้านั่งสำหรับลงโทษในสวน หัวใจแทบแตกสลาย พูดอย่างโกรธเคืองว่า “แต่ละคนยังยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบไปตามหมอมา อุ้มเข้าไป”

ภายในพระตำหนัก ฮองเฮาได้ยินเสียงฮองไทเฮา และเสียงขันทีจึงเดินออกมา

ฮองไทเฮาเห็นฮองเฮา ก็ไม่สนว่าซ่งรุ่ยหยางจะอยู่ด้วยหรือไม่ ด่าทอว่า “เจ้าเป็นแม่ยังไง ทำไมใจร้ายได้ถึงเพียงนี้? เขายังเป็นลูกชายของเจ้าอยู่ไหม? เขาทำอะไรผิดหนักหนาหรือ ถึงต้องโบยเขาจนใกล้ตายแบบนี้? ยังใช้เส้นหวาย นี่เจ้าจะเอาชีวิตเขาเลยหรือ ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาต้องทนทุกข์ทรมานยังไม่พออีกหรือ? ยังต้องให้แม่อย่างเจ้าบีบบังคับให้เขาตายอีกหรือ?”

ฮองเฮาหน้าเสีย แม่ยายคนนี้จริงๆเลย ไม่รู้จักกาลเทศะ องค์ชายรัชทายาทแคว้นเหลียงกับขุนนางทูตต่างก็ยังอยู่ที่นี่ นางยังจะมาชี้หน้าด่าฮองเฮา ใครได้เห็น จะไม่เอาไปพูดหัวเราะเยาะหรือ?

ซ่งรุ่ยหยางเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว ก็รีบลุกขึ้นแล้วขอตัวกลับไป ฮองเฮาก็ไม่สามารถรั้งไว้ได้ พยายามฉีกยิ้ม “ข้ายังหวังอยากที่จะคุยกับองค์ชายสักหน่อย อยากรู้สภาพดินฟ้าอากาศของต้าเหลียง ช่างน่าเสียดายจริงๆ”

ซ่งรุ่ยหยางพูดว่า “คราวหน้าก็ยังมีโอกาส ขอตัวก่อนครับ” พูดเสร็จ พาขุนนางทูตแล้วรีบกลับไปกัน

ออกมาถึงนอกพระตำหนักจิ้งหนิง ท่านทูตกงซูนเย่นครุ่นคิดแล้วพูดขึ้นว่า “เชื้อพระวงศ์แห่งต้าโจวนี้ช่างมีความหมายจริงๆ เกิดเรื่องกับอ๋องเหลียงเช่นนี้ องค์ชายต้องหมั่นไปมาหาสู่กับองค์ชายรัชทายาทถึงจะถูก”

ซ่งรุ่ยหยางพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “หุบปากของเจ้าซะ”

กงซูนเย่นยังอยากพูดอีก ซ่งรุ่ยหยางพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “ออกจากวังไปตำหนักองค์หญิง เรื่องนี้ไม่รู้ว่าอ๋องซื่อเจิ้งรู้เรื่องหรือยัง รีบไปบอกก่อน อย่าให้อ๋องเหลียงตายเลย คนคนนี้น่าเสียดายมาก”

กงซูนเย่นพูดขึ้นว่า “ยังไงอ๋องซื่อเจิ้งก็ไม่ใช่ผู้สืบทอดบัลลังก์คนต่อไปของต้าโจว อำนาจที่มีเป็นเพียงชั่วคราว ข้าคิดว่า องค์ชายไม่สมควรสนิทสนมกับเขา ไม่มีผลประโยชน์อะไรกับองค์ชายเลย”