พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 374

ตอนที่ 374 หนีสิรออะไร

ครั้งก่อนอดีตฮ่องเต้เคยตรัสว่า ซ่งรุ่ยหยางจะเป็นฮ่องเต้ที่ดี แต่ไม่อาจจะเป็นนักการเมืองที่ดี และมีจิตใจไม่ทะเยอะทะยาน ดังนั้น ให้ซือถูจิ้งแต่งกับซ่งรุ่ยหยาง เชื่อสัมพันธ์สองดินแดน ให้ทั้งสองทำการค้าและสามัคคีกัน

ซ่งรุ่ยหยางทำการใดล้วนคิดถึงราษฎร ช่วงที่มาอยู่แคว้นต้าเหลียง เขาทำความรู้จักกับปัญญาชนมากมาย มารับฟังหลักการปกครองประเทศ

คนที่ซื่อตรงเช่นนี้ ไม่ค่อยมีเล่ห์เหลี่ยม ดังนั้นเขาก็เลยมักมีความเห็นแตกต่างจากขุนนาง ทำให้กงซุนเยี่ยนที่เคยเป็นคนเรียนมาด้วยกันกับองค์รัชทายาท ติดตามเขามาตลอด

แต่ว่า กงซุนเยี่ยนวางแผนเก่ง และมีลางสังหรณ์ เขาคิดว่าตำแหน่งของซ่งรุ่ยหยางไม่มั่นคง ก็เลยแนะนำ ให้เขาหาพรรคพวกเยอะๆ และทำความรู้จักกับคนแคว้นต่างๆ

ก่อนมาที่นี่ กงซุนเยี่ยมย้ำหนักหนาว่าให้ตีสนิทกับองค์รัชทายาทซือถูเย่และเหลียงไท่ฝู้ไว้ เพราะปัจจุบันฮ่องเต้แคว้นต้าโจวป่วยหนัก ซือถูเย้นก็สำเร็จราชการแทน ถ้าฮ่องเต้สวรรคตเมื่อใด รัชทายาทครองบัลลังก์ ไท่ฝู้จะกลายเป็นผู้อุปถัมภ์ราชบัลลังก์ มีอำนาจมาก ก็จะมีประโยชน์ต่อบัลลังก์ของตนเช่นกัน

กงซุนเยี่ยนไม่เห็นด้วยที่ซ่งรุ่ยหยางคบหากับซือถูเย้นและอ๋องเหลียง ก็เพราะว่าสถานการณ์ตอนนี้แบ่งเป็นสองฝ่าย พวกนั้นเป็นศัตรู ถ้าสนิทกับซือถูเย้นและอ๋องเหลียง ก็จะทำให้ออกห่างจากซือถูเย่และไท่ฝู้ มันไม่คุ้ม

ดังนั้น ตอนที่ซ่งรุ่ยหยางออกความเห็นจะไปสอดแนมอ๋องเหลียงนั้น เขาไม่เห็นด้วย เลยเตือนว่า “ฝ่าบาท อ๋องเหลียงมีโทษติดตัว ทั้งยังเคยทำร้ายองค์รัชทายาท ถ้าท่านจะเยี่ยมเกรงว่าจะไม่เหมาะ”

ซ่งรุ่ยหยางไม่สนคำกงซุนเยี่ยน กล่าวว่า “ไม่มีอะไรน่าคิดมาก ข้าชื่นชมซือถูเฮ่า อนาคตก็เป็นเพื่อนกันได้ เขาบาดเจ็บ ข้าไปเยี่ยมเยียนดูอาการ ไม่น่ามีอะไรเสียหาย”

พูดจบเขาก็ออกเดินทาง

กงซุนเยี่ยนเห็นว่าเตือนแล้วไม่ฟัง ก็ส่ายหัว แล้วตามออกไป

ฝ่ายหงฮัวไปรายงานฮองเฮา ฮองเฮาทราบข่าวว่าหนักหนาเช่นนั้น ก็ทำตัวไม่ถูก “เป็นไปได้อย่างไร? เขาฝึกฝนร่างกายมาตลอด โบยแค่ 60 ครั้งเอง ทำไมถึงเจ็บเพียงนี้?”

หงฮัวพูด “พระชายาโกรธมาก นางโยนบ่าวออกมา ดูสถานการณ์แล้วน่าจะหนักจริงๆ”

ฮองเฮาส่ายหัว “ไม่น่าจะเจ็บถึงเพียงนั้น ข้าถามหมอหลวงแล้ว หมอหลวงบอกอย่างมากก็เสียขาทั้งสองข้าง”

“ก็น่าแปลก ตอนที่อยู่ในวัง ก็ยังมีสติดี ถ้าหนักหนาจริง ไทเฮาคงไม่ส่งเขากลับออกไป”

ฮองเฮาครุ่นคิด “ไม่ได้การ ข้าต้องออกไปดูเอง ข้าไม่ไว้ใจเสี้ยหลีโม่ นางอาจจะทำให้อ๋องเหลียงเจ็บหนักเพิ่มขึ้นก็ได้?”

หงฮัวกล่าว “ไม่น่าจะใช่ ท่านอ๋องก็อยู่ที่นั่น ท่านอ๋องคงไม่ยอมให้นางทำเช่นนั้น”

“เจ้าเชื่อนิสัยของซือถูเย้นด้วยหรือ? ที่เขาทำดีกับเฮ่าเอ๋อร์ก็แค่การแสดง ” ฮองเฮาพูดเสียงเย็น

“เอ่อ จุดนี้บ่าวก็ไม่ทราบ ถ้าฮองเฮาจะออกวัง บ่าวจะไปเตรียมการไว้ ” หงฮัวพูด

ฮองเฮาตรัส “รีบไป ในเมื่อเชิญเสี้ยหลีโม่เข้าวังไม่ได้ ข้าก็จะออกวังไปพบนางเอง”

เวลาผ่านไป อ๋องเหลียงอาการดีขึ้น ไข้ลดลง อย่างน้อย ก็ควบคุมอาการได้

หลีโม่กำลังคิดตำรับยา เพิ่มตัวยา ซานชี ไป๋เย่า ถึงแม้จะมีผลทำลายระบบภูมิคุ้มกัน แต่ก็ต้องรีบหยุดเชื้อไว้ก่อน

ต้องรีบลดอาการอักเสบ แผลขนาดใหญ่ไม่สามารถพันแผลได้ ได้แต่เอามาปิดเอาไว้ ล้างแผลทุกวัน ดังนั้น หลังจากไข้ลด นางก็เริ่มลงมือล้างแผล

หลีโม่ให้อี้เอ๋อร์และคนอื่นออกไปก่อน แต่อี้เอ๋อร์ยืนกรานจะช่วยเหลือ หลีโม่ก็ขัดนางไม่ได้ ก็ยอมให้นางอยู่ ส่วนคนอื่นต้องออกไป

หลิวเยว่จูงซ่อเย่นมานอกทางเดิน เบื่อนิดๆ

อ๋องหลี่ชินสนใจหมาป่าของนางมาก ก็เลยคุยด้วย

“เลี้ยงด้วยเนื้อสดหรือเนื้อสุก?” อ๋องหลี่ชินถาม

“เลี้ยงด้วยมังสะวิรัต！” นางพูดไปด้วยจับลูกประคำในมือไปด้วย

“อย่างนั้นหรือ?” อ๋องหลี่ชินตกใจมาก “แต่มันเป็นหมาป่านะ กินเจหรือ?”

“ข้าเลี้ยงเจ แต่ว่ามันชอบขโมยเนื้อกิน ” หลิวเยว่เอียงตัวถาม “ท่านชอบมันหรือ?”

“ข้าเลี้ยงสุนัขไว้ ชื่อต้าจีน ตัวใหญ่กว่านี้” อ๋องหลี่ชินคุยโว “แต่ว่า ข้าก็ชอบหมาป่า”