พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 376

ตอนที่ 376 ข้าขอโทษเจ้าด้วย

ซ่งรุ่ยหยางไม่พูดจา ก็ลากนางออกไป ซื่อเย่นตกใจ ก็จะกระโจนใส่เขา

“ซื่อเย่น！” อี้เอ๋อร์ตะโกนดุ ซื่อเย่นก็รู้ความนอนลง อี้เอ๋อร์รู้สึกว่าแม่ตนกับท่านอาคนนี้แปลกๆ ก็เลยให้พวกเขาไปคุยกัน นางคิดว่า เรื่องราวต่างๆต้องมาทำความเข้าใจเรื่องที่เข้าใจผิดกัน ทุกอย่างก็จบ

ทั้งสองคนเข้าไปยังห้องรับรอง ซ่งรุ่ยหยางปิดประตูเสียงดังปั้ง

อ๋องหลี่ชินเห็นพวกเข้าไป ก็ลากซือถูเย้นและหลีโม่เข้ามา “หลิวเยว่บอกว่าให้ข้ายอมรับว่าเป็นพ่อ เดี๋ยวนางจะเขาละมั่งโลหิตมาให้คืนนี้ พวกเจ้าอย่าทำเสียเรื่อง ต้องพูดให้เป็นเสียงเดียวกันว่าอี้เอ๋อร์เป็นลูกข้า”

พูดจบ เขาก็หันไปมองอี้เอ๋อร์แล้วยิ้มแหย เขาคิดว่ารอยยิ้มตนเองจะมีเมตตา แต่กลับทำให้อี้เอ๋อร์ตกใจจนร้องไห้

หลีโม่และซือถูเย้นจ้องหน้ากัน หลีโม่หมดอาลัยตายอยาก ทำไมเรื่องราวถึงตลกเช่นนี้? เมื่อก่อนเห็นเขาเป็นคนเคร่งขรึมเจ้าระเบียบ

หลีโม่กล่าว “ถึงแม้เจ้าจะไม่ยอมรับ ยังไงนางก็ต้องเอาเขาละมั่งโลหิตมาให้อยู่ดี ก่อนหน้านี้นางไม่เอาออกมา เพราะกลัวว่าซ่งรุ่ยหยางจะรู้ว่านางอยู่ที่นี่ ตอนนี้เจอกันแล้ว นางก็ไม่กลัวอะไรแล้ว นางจะช่วยซือถูจิ้งแน่ ถึงแม้นางจะดูเข้มแข็ง แต่นางใจอ่อนมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่ให้อี้เอ๋อร์มาที่นี่ และคงไม่ให้เซียวโธ่ไปหาบอกว่าอ๋องเหลียงอยากเจอซื่อเย่น นางก็มาเองเลย”

อ๋องหลี่ชินตาโต แล้วพูดโกรธว่า “คนพวกนี้ จะใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรมากมาย? ข้าไม่ชอบ”

พูดจบ เขาก็วิ่งตึงตังออกไป วิ่งไปตามพระชายาตนเอง

หลีโม่กับซือถูเย้นสบตากัน แล้วก็อ่อนใจ

ซือถูเย้นกล่าว “เขาคนนี้ ชอบความชัดเจน ไม่ชอบการวกไปวนมา วันนี้เขาจะโกหกว่าอี้เอ๋อร์เป็นลูกสาวตนเอง ก็ถือว่าลำบากใจมากแล้ว เขาเป็นห่วงซือถูจิ้งจนวุ่นวายไปเอง”

หลีโม่ก็รู้ ก็เลยวางใจ อย่างน้อย ทางซือถูจิ้งก็มีทางช่วย ขอแค่ซือถูจิ้งมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ต้องกลัวนางจะฆ่าตัวตายวันแต่งงาน ถือว่าเรื่องนี้วางใจได้เปราะหนึ่ง

เพียงแต่ เรื่องที่ฆ่าตัวตายงานแต่งนี้ ทำให้ความขัดแย้งเริ่มขึ้นมาใหม่

ตัดมาทางซ่งรุ่ยหยางและหลิวเยว่เข้าไปในห้องรับรองแล้ว หลิวเยว่เห็นเขาปิดประตูแรง แล้วสีหน้าโกรธ นางก็ใจแป้ว แต่ก็นึกได้ว่าตนเองต่างหากที่เป็นคนที่จะโกรธ ก็เลยพูดแบบโมโหว่า “เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้า ที่นี่คือแคว้นต้าโจว ไม่ใช่แคว้นเหลียง ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกน้องเจ้า ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

“เข้ามานี่！ ” ดวงตาของเขาสะกดใบหน้านางไว้ แล้วอารมณ์โกรธก็ค่อยๆหายไป

“ข้าไม่กลัวเจ้า ” หลิวเยว่เดินเข้าไป แล้วมองเขาอย่างระวัง

เขาจับมือนางไว้ แล้วถกแขนเสื้อขึ้นจนเห็นรอยแผลเป็น เขาสีหน้าเปลี่ยน แล้วก็ถามว่า “เจ็บไหม?”

หลิวเยว่แปลกใจ นึกว่าเขาจะลงไม้ลงมือ ไม่คิดว่าจะมาถามว่าเจ็บไหม นางดึงมือกลับออกมา “ไม่เจ็บ พวกเราเป็นคนในยุทธภพ ต้องอยู่กับคมหอกคมดาบทุกวัน แค่นี้ขี้ประติ๋ว”

นางพูดไปแล้วก็อยากสะบัดกระโปรง แต่กลัวไม่เหมาะ เลยปล่อยไป “แต่กงซุนเยี่ยนของเจ้านี่ร้ายจริงๆนะ แผลนี้ถือว่าเบา แผลที่ท้องนี่เกือบจะเอาชีวิตอี้เอ๋อร์ของข้า”

ซ่งรุ่ยหยางสีหน้าเปลี่ยน “ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาไหน?”

“ตั้งแต่ข้าออกมาจากต้าเหลียง ก็ไม่เคยหยุดตามห่าข้าเลย จากนั้นข้าคลอดอี้เอ๋อร์ ข้าไปซ่อนตัวในตำบลเย่ ถึงจะหยุดลง ” หลิวเยว่กล่าว