พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 382

ตอนที่ 382 วิ่งไปรอบๆ

ฮองเฮาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “เจ้าพูดว่าอะไรนะ? มีสิทธิ์อะไรมาใส่ร้ายแบบนี้? พวกเขามีหลักฐานอะไร?”

“วันนั้นที่องค์รัชทายาทจับตัวหญิงสามัญชนไป อี้เฟยก็อยู่ที่วัดฮ่องพอดี ไถ้ฝู้ได้ทราบข่าวว่า พวกเขาจะใช้ความนี้ใส่ร้ายองค์ชายรัชทายาทกับอี้เฟยเหนียงเหนียง”

ฮองเฮาโกรธเกลียดจนกัดฟันกรอด “เสี้ยหลีโม่จะเก็บไว้ไม่ได้อีกแล้ว เก็บนางไว้ ทำร้ายข้า ทำร้ายองค์รัชทายาท”

“ดังนั้น ไถ้ฝู้บอกว่า หากต้องให้เหนียงเหนียงออกไปเป็นพยาน ให้เหนียงเหนียงพูดว่า เหนียงเหนียงเป็นคนสั่งให้อี้เฟยไปสวดมนต์ขอพรให้องค์หญิงใหญ่ที่วัดฮ่อง”

“แล้วเรื่องที่องค์รัชทายาทจับตัวหญิงสามัญชนนั้นไป จะ.......”

คนของไถ้ฝู้ยิ้มแย้ม “เหนียงเหนียงวางใจได้ หญิงสามัญคนเดียวเอง และไม่สามารถสร้างพิษภัยอะไรได้ หญิงสามัญคนนั้นกลับมาแล้วปกติทุกอย่าง อีกอย่าง องค์ชายก็โดนอ๋องเหลียงทำร้ายร่างกายเพราะเรื่องนี้แล้ว แค่ความคึกคะนอง แลกกับการโดนรุมทำร้าย ต่อให้พวกขุนนาง บรรดาเชื้อพระวงศ์รู้สึกว่าองค์รัชทายาทพฤติกรรมไม่ดี แต่ก็ไม่ต้องถึงขั้นต้องปลดจากตำแหน่งองค์รัชทายาท”

ฮองเฮาค่อยโล่งใจ “แต่ว่า เรื่องที่ใส่ร้าย ก็ไม่ควรประมาท ให้ไถ้ฝู้หาหลักฐานมาลบล้างเยอะๆหน่อย”

“เหนียงเหนียง ตัวตรงไม่หวั่นเงาเฉเฉียง องค์ชายกับอี้เฟยเป็นผู้บริสุทธิ์ ไถ้ฝู้จะไม่ยอมให้ใครมาใส่ร้ายพวกเขาได้”

ฮองเฮาพยักหัว “งั้นไถ้ฝู้จะให้ข้าทำอะไร?”

“เหนียงเหนียงสามารถไปแจ้งให้ฮองไทเฮาทราบเรื่องก่อน เพื่อไม่ให้ฮองไทเฮาได้ยินข่าวลือก่อนแล้วเรียกตัวเสี้ยหลีโม่เข้าวังมาถามไถ่ ฮองไทเฮาเป็นคนที่เชื่อคำพูดของคนที่พูดก่อนเสมอ จะต้องเชื่อนางแน่ หลังจากนั้น เอาความที่องค์รัชทายาทบาดเจ็บมาอ้าง ขอร้องให้ฮองไทเฮากับฮองเฮาร่วมรับฟังคำว่าราชการ หากมีฮองเฮากับฮองไทเฮาอยู่ด้วย อย่างน้อยอ๋องซื่อเจิ้งก็จะไม่กล้าทำอะไรอย่างโจ่งแจ้ง”

ฮองเฮารับรู้ “ได้ เดี๋ยวข้าจะไปเลย”

หลังจากคนของไถ้ฝู้ออกไปแล้ว ฮองเฮาก็รีบเร่งไปยังพระตำหนักฮองไทเฮา

ฮองไทเฮาก็ได้รู้เรื่องที่ซือถูเย้นเรียกพบเหล่าขุนนาง และบรรดาเชื้อพระวงศ์ กำลังสั่งคนไปสืบดูว่าเป็นเรื่องอะไร เห็นฮองเฮากำลังมาอย่างรีบร้อน ก็รู้แล้วว่าต้องเกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาทแน่

ในใจนางยังคงเกลียดชังฮองเฮา เพราะเรื่องอ๋องเหลียง

ดังนั้น เมื่อเห็นฮองเฮามา ก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ฮองเฮาไปดูเฮ่าเอ๋อร์มาแล้วละสิ? อาการเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฮองเฮาสะดุ้ง นางลืมเรื่องนี้ไปเลย แต่ก็ได้สติขึ้นมาแล้วรีบพูดว่า “เรียนท่านแม่ วันนี้หม่อมฉันออกไปดูมาแล้ว อาการของเขาไม่ค่อยดีนัก แต่ว่า น่าจะพ้นขีดอันตรายแล้ว”

ถึงนางจะยังไม่ได้เข้าไป แต่ก็ถามคนเฝ้าหน้าประตู บอกว่าไข้เขาลดแล้วและฟื้นขึ้นมาแล้ว ดังนั้นจึงคิดว่าน่าจะพ้นขีดอันตรายแล้ว และรู้สึกว่าก่อนหน้านี้ที่ฮองไทเฮาพูดว่าอาการหนักนั้น เป็นเพียงคำพูดเพื่อโกหกนาง

ฮองไทเฮารู้ว่านางออกไปจากวัง ได้ยังนางพูดว่าเจอแล้วและพ้นขีดอันตรายแล้ว ในใจค่อยสบายขึ้นหน่อย สีหน้าก็ดูดีขึ้นมาบ้าง “พ้นขีดอันตรายคงเป็นเพียงเพื่อปลอบใจข้า เมื่อคืนตอนที่ข้าส่งคนไปถามอาการ ยังบอกว่าอาการหนักมาก แต่มีเสี่ยหลีโม่อยู่ น่าจะไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมาก”

ฮองเฮาตอบ “ใช่เพคะ”

“งั้นที่เจ้ามา มีธุระสำคัญอะไรหรือ?” ฮองไทเฮาถามขึ้น