พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 381

ตอนที่ 381 เหน็ดเหนื่อยไถ้ฝู้

องค์ชายรัชทายาทยังคงพักรักษาตัวอยู่ที่พระตำหนักตง สามสิบแปดดาบของอ๋องเหลียงนั้น ไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส แต่ตรงองคชาต ค่อนข้างสาหัสหน่อย ตอนนี้กำลังประคบยาพักผ่อนอยู่บนเตียง

เหลียงสู้หลินกลับมารายงานงาน “องค์ชาย เขาละมั่งโลหิตหาเจอแล้ว และได้โยนลงตกไปในเหวแล้ว ไม่มีใครสามารถหาพบได้อีก”

องค์ชายรัชทายาทกัดฟันพูดว่า “ดี เขาทำร้ายข้าบาดเจ็บ ข้าจะเอาชีวิตเขา”

เหลียงสู้หลินประกายแววตาเจ้าเล่ห์ “ใช่ ไม่มีเขาละมั่งโลหิต อ๋องเหลียงก็จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว”

เป็นเพราะเขาบอกกับองค์ชายรัชทายาทอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า อ๋องหลียงต้องใช้เขาละมั่งโลหิตในการช่วยชีวิต

ที่จริง คนภายนอกมากมายต่างก็รู้ว่าเขาละมั่งโลหิตใช้รักษาองค์หญิงใหญ่ แต่ก่อนหน้านี้องค์ชายรัชทายาทไม่ได้สนใจอาการขององค์หญิงใหญ่เลย บวกกับได้รับบาดเจ็บอยู่แต่พระตำหนักตง ไม่ติดต่อกับภายนอก ดังนั้นจึงไม่รู้ พอเหลียงสู้หลินพูดขึ้น เขาก็เชื่อแล้ว

“องค์ชาย ไถ้ฝู้ส่งคนมา บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะถามองค์ชาย” คนในพระตำหนักเดินเข้ามาเรียนให้ทราบ

“ให้เข้ามา”

องค์ชายรัชทายาทอยากลุกขึ้นมานั่ง แต่เจ็บตรงบาดแผล แค่ขยับก็จะเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาตะโกนใส่เหลียงสู้หลินอย่างโกรธเคืองว่า “ยังไม่รีบมาประคองข้าลุกขึ้น? จะยืนเป็นท่อนไม้อยู่ทำไม? พวกหัวสมองหมู”

“ครับ” เหลียงสู้หลินรีบมาข้างหน้า ประคองเขาลุกนั่ง และเอาหมอนหนุนหลังเขาไว้ใบหนึ่ง

คนของไถ้ฝู้รีบก้าวเท้าเดินเข้ามา คุกเข่ากับพื้น “ถวายบังคม องค์ชายรัชทายาท”

“มีเรื่องอะไร?” องค์ชายรัชทายาทถาม

“องค์ชาย อ๋องซื่อเจิ้งเรียกพบพวกขุนนางผู้ใหญ่ กับเหล่าเชื้อพระวงศ์ บอกว่ามีเรื่องต้องร่วมปรึกษา ไถ้ฝู้ให้ข้ามาเรียนถามองค์ชายรัชทายาท หลายวันมานี้ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษไหม”

องค์ชายรัชทายาทได้ยินว่า อ๋องซื่อเจิ้งเรียกพบพวกขุนนางผู้ใหญ่ กับเหล่าเชื้อพระวงศ์ จึงตื่นเต้นมาก “ซือถูเย้นคิดจะทำอะไร? ทำไมต้องเรียกพบเหล่าเชื้อพระวงศ์?”

คนของไถ้ฝู้พูดขึ้นว่า “เรียนองค์ชายรัชทายาท ไถ้ฝู้ก็ไม่รู้ แต่ไถ้ฝู้เดาว่าต้องเป็นการที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายรัชทายาท ดังนั้นจึงให้ข้ามาเรียนถามองค์ชายรัชทายาทก่อน ช่วงนี้ได้เกิดเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้หรือไม่ ไถ้ฝู้จะต้องได้รับรู้ทุกอย่างทั้งหมด ถึงจะหายวิธีรับมือได้”

องค์ชายรัชทายาทพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เกี่ยวข้องกับข้า? เขามีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับข้า? ข้าโดนคนพิการนั่นทำให้เป็นถึงขนาดนี่แล้ว ก็ไม่เห็นเขาจะมาดูสักนิด? ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด เจ้ากลับไปบอกไถ้ฝู้ หากเขาเรื่องมาก ก็จับเขาโทษฐานคิดทำร้ายองค์ชายรัชทายาทเลย”

คนของไถ้ฝู้รู้ว่าองค์รัชทายาทคนนี้ไร้ปัญญา และไม่รู้จักกาลเทสะ สั่งจับอ๋องซื่อเจิ้งด้วยโทษอันใดนั้นเป็นเรื่องง่ายๆหรือ?

เขาอดกลั้นอารมณ์แล้วพูดขึ้นว่า “องค์ชาย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก หากองค์ชายปิดบังอะไรจะต้องบอกให้ไถ้ฝู้ทราบ ไถ้ฝู้เดาว่า อ๋องซื่อเจิ้งกระทำการนี้อาจจะเพื่อต้องการปลดองค์ชาย”

“เขากล้าหรือ?” องค์ชายรัชทายาทโกรธจัด “เขามีสิทธิ์อำนาจอะไรมาปลดข้า? ท่านพ่อยังไม่ตาย เขาก็กล้าเหิมเกิมถึงเพียงนี้แล้วหรือ? ในสายเขายังมีความระลึกถึงระบบกฎหมายบรรพบุรุษไหม?”

คนของไถ้ฝู้พูดเตือนว่า “องค์ชาย ฮ่องเต้เคยตรัสไว้ หากมีหลักฐานว่าองค์ชายไม่เหมาะสม และผ่านความเห็นชอบของขุนนาง กับบรรดาเชื้อพระวงศ์แล้ว อ๋องซื่อเจิ้งมีอำนาจสามารถปลดองค์ชายรัชทายาทได้”

“มีเพียงพระดำรัสไม่ได้มีพระราชโองการ ใครจะไปรู้ว่าเขาพูดจริงหรือพูดเท็จ?” องค์ชายรัชทายาทพูดขึ้น

“องค์ชาย ไม่ว่าจริงหรือเท็จ เรื่องนี้เตรียมพร้อมรับมือไว้ก่อนดีที่สุด”

เหลียงสู้หลินก็ช่วยพูดว่า “ใช่ องค์ชาย ไถ้ฝู้เฉลียวฉลาด เขาสั่งมาแบบนี้จะต้องมีเหตุผลแน่ เชื่อฟังไถ้ฝู้ดีที่สุด”

ที่จริงในใจองค์ชายรัชทายาทก็รู้สึกหวิวๆ เขารู้ว่ารับมือกับซือถูเย้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ด้วยรักในเกียรติยศศักดิ์ศรีของตัวเอง ไม่อยากเผยความหวาดกลัวออกมาให้คนอื่นหัวเราะเยาะ

เมื่อฟังเหลียงสู้หลินพูดแบบนี้แล้ว เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “ก็ไม่มีอะไร ก็แค่วันนั้นจับคนรักของคนพิการนั่นไป แล้วก็.....”

เขาเงียบไปแปบหนึ่ง เรื่องของอี้เฟยจะพูดออกไปดีไหม เซี่ยหลีโม่นั่นรู้เรื่องนี้แล้ว หากเอาเรื่องนี้ไปพูดในที่ว่าราชการ ไถ้ฝู้ก็ไม่รู้เรื่องมาก่อน คงจะรับมือไม่ได้ เมื่อคิดอย่างละเอียดแล้ว เขาเรียกคนของไถ้ฝู้เข้ามาใกล้ๆ แล้วก็กระซิบเล่าเรื่องของอี้เฟยให้คนของไถ้ฝู้ฟัง