พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 380

ตอนที่ 380 เรียกรวมพลขุนนาง

ในที่สุด ไม่ถึง15นาที เซียวก็ออกมา พูดว่า “ยอมรับแล้ว ตัดไปนิ้วมือเดียวก็ยอมรับแล้ว เขาบอกว่า คนที่สั่งการก็คือ จางฉวนหลง เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเขา เข้าทำงานในวัง ตอนนี้อยู่วังองค์รัชทายาท”

ซือถูเย้นกลับคิดว่ามันแปลกๆ ตอนแรกเขาคิดว่าจะเป็นของนาง “อืม เอาตัวกลับไปสำนักงานฟ้องร้อง”

“ขอรับ！” มือปราบรับคำสั่ง

หลีโม่ก็แปลกใจ “เป็นคนขององค์รัชทายาทหรือ?”

ซือถูเย้นพูดนิ่งๆ “เขาถูกคนหลอกใช้ หลิวเยว่มาถึงโรงเตี๊ยมหลายวัน แต่จางฉีคนนี้เพิ่งไปวันนี้ แสดงว่าคนคนนี้เพิ่งจะรู้ว่าเขาละมั่งโลหิตใช้ทำอะไรก็วันนี้แหละ”

“แต่องค์รัชทายาทไม่มีเหตุจูงใจให้ทำนะ ช่วงเวลาแบบนี้ เขาทำไมจะต้องทำร้ายซือถูจิ้งด้วย? มันไม่ดีต่อเขาเลย”

ซือถูเย้นส่ายหัว “กลัวว่าจะไม่ใช่ทำร้ายซือถูจิ้งอะสิ แต่เป็นเฮ่าเอ๋อร์ ถ้าข้าเดาไม่ผิด คนที่ให้องค์รัชทายาททำงาน คงจะบอกเขาว่า มีแต่เขาละมั่งโลหิตเท่านั้นที่จะรักษาเฮ่าเอ๋อร์ได้ เขาก็เลยจัดการ อีกอย่าง เมื่อเขาได้ของแล้วก็คงจะทำลายสิ้น เขาไม่ยอมให้เฮ่าเอ๋อร์มีโอกาสรอด”

หลีโม่ครุ่นคิด รู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดก็น่าคิด

กุ้ยไท่เฟยส่งคนไปสอดแนมพวกเขาตลอด นางน่าจะรู้ว่าเขาละมั่งโลหิตสามารถช่วยชีวิตซือถูจิ้งได้ แต่ไม่ได้ไปแย่งมา เพราะนางรู้ว่าหลิวเยว่ไม่ธรรมดา ถ้าไม่สำเร็จ ก็จะเป็นการเผยตัวตนเปล่าๆ ตอนนี้นางไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ ถึงอย่างไร อ๋องหนานหวยก็ยังไม่กลับมา ถ้านางเปิดเผยตัวตนเร็วไป ก็จะเสียแผน

ดังนั้น นางให้คนไปบอกองค์รัชทายาท ว่าเขาละมั่งช่วยเฮ่าเอ๋อร์ได้ องค์รัชทายาทเกลียดอ๋องเหลียงเข้าไส้ คงไม่อยากให้อ๋องเหลียงมีชีวิตอยู่ ก็เลยส่งคนไปจัดการ

ถ้าเขามีแผนแต่แรก ก็คงส่งคนมาข้างกายหลิวเยว่แล้ว แต่นี่ไม่มี จางฉีเพิ่งไปขโมย

แต่ว่า คนที่เช็คเอาท์ออกไปอีกคน คนที่มีใบอนุญาตคนนั้น อาจจะเป็นคนของกุ้ยไท่เฟย เพราะว่า เขาตามเข้าไปพักหลังจากหลิวเยว่เข้าไป เขารีบรายงานกุ้ยไท่เฟยว่าหลิวเยว่ออกจากห้องไปแล้ว กุ้ยไท่เฟยก็รีบจัดการ ถ้าหากองค์รัชทายาททำไม่สำเร็จ เขาก็จะเป็นขโมยเอง แต่เพราะว่าตัวเขามีใบอนุญาตถูกต้อง จะตามหาก็คงไม่ยาก ดังนั้น ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็จะไม่ลงมือ

นางเอาความคิดนี้มาแลกเปลี่ยนกับซือถูเย้น ซือถูเย้นกล่าวว่า “เจ้าพูดแบบนี้ ข้าก็นึกขึ้นได้ เจ้ารีบไปจวนอ๋องเหลียง ข้าจะเรียกประชุมเหล่าขุนนาง”

“เจ้าจะทำอะไร?” หลีโม่กังวล

ซือถูเย้นมองนาง “ทำสิ่งข้าอยากทำมานานแล้ว”

หลีโม่ลากเขามาอีกทาง “ข้ารู้ว่าเจ้าจะทำอะไร แต่ว่า มันเป็นเรื่องใหญ่ เกรงว่าเจ้าจะตัดสินใจเองไม่ได้”

ซือูเย้นส่ายหัว “ข้าเคยบอกว่า อ๋องเต้ให้อำนาจปลดองค์รัชทายาทแก่ข้า ไม่ได้เป็นการพูดปากเปล่า ฮ่องเต้มีราชโองการเช่นนั้นจริง ”

“มีหนังสือราชโองการมั้ย?”

“ไม่มี เป็นพระราชดำรัส”

“เช่นนั้นเหล่าขุนนางก็คงไม่เชื่อ นอกจากไทเฮาจะพูดเช่นเดียวกับเจ้า”

ซือถูเย้นก็พูดเบาๆ “เจ้าคิดว่าข้าจะปลดองค์รัชทายาทในเวลานี้หรือ?”

“หมายความว่าเช่นไร?” หลีโม่มองเขาอย่างสงสัย

ซือถูเย้นบอกว่า “องค์รัชทายาทใช้การไม่ได้ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาปลดเขา แต่ข้าอยากจะตักเตือนฮองเฮาและองค์รัชทายาท ว่าพวกเขาควรจะเจียมตัวหน่อย”