พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 384

ตอนที่ 384 ห้องพิพากษา

ฮองเฮาพูดขึ้นว่า “อ๋องเป่าอันพูดมีเหตุผล ข้าจัดการวางโทษในเรื่องนี้ มีความลำเอียงจริง แต่ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจตัดสินใจทำแบบนั้น ข้าได้สืบรู้ความก่อนหลังแล้ว ได้ทราบว่าหวางอี้เอ๋อร์ตั้งใจยั่วยุองค์รัชทายาทก่อน ด้วยความโกรธองค์รัชทายาทจึงจับตัวนางไป ไม่มีเจตนาทำร้าย เพียงแค่อยากตักเตือนนาง ไม่อย่างนั้นก็คงไม่พาไปยังวัดฮ่อง ในวัดฮ่องมีเจ้าอาวาสอยู่มากมาย องค์รัชทายาทเห็นหวางอี้เอ๋อร์ก้าวร้าว จะพานางไปฟังธรรมะที่วัด ดัดนิสัยสักหน่อย ถึงแม้จะมีความผิด แต่ต่อมาอ๋องเหลียงก็ได้ทำร้ายร่างกายเขาเพราะเหตุนี้ ดังนั้นข้าจึงคิดว่า ลงโทษสั่งกักบริเวณสามเดือน ไม่ถือเป็นการลำเอียง”

นางยอมรับความลำเอียงของนางก่อน เมื่อเล่าทุกอย่างแล้วก็พูดว่าตนเองไม่ได้ลำเอียง ถึงเป็นการพูดวกไปวนมา ทำให้ดูเหมือนถ่อมตนอย่างเสแสร้ง

คำพูดของฮองเฮา ได้รับการยอมรับจากพวกขุนนางเป็นส่วนใหญ่ ความจริง หากเป็นเพียงหญิงสามัญนิสัยไม่ดีคนหนึ่ง และพูดยั่วยุองค์รัชทายาทก่อน แล้วองค์รัชทายาทจะลงโทษก็ไม่ใช่ไม่ได้ อีกอย่างก็ดั่งที่ฮองเฮาพูด หญิงสามัญคนนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บ และไม่ได้เสียหายอะไร เพียงแค่พาไปฟังธรรมะเอง กักบริเวณสามเดือน หากเป็นการเข้าใจผิด ยังถือว่าหนักไปด้วยซ้ำ

ดังนั้น อ๋องเป่าอันก็พูดขึ้นว่า “หากเป็นดั่งที่ฮองเฮาพูดมา งั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะเอามาพูด”

ซือถูเย้นหัวเราะขึ้นมาเย็นชา “ใช่ หากเป็นจริงดั่งที่ฮองเฮาพูด ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะเอามาพูดจริง แต่ความจริงเป็นแบบนี้จริงๆหรือ หวางอี้เอ๋อร์เป็นบุตรสาวขององค์รัชทายาทแคว้นเหลียง องค์หญิงแห่งแคว้นเหลียง นางไปที่ตำหนักองค์หญิงก็เพื่อมาบอกข่าวของเขาละมั่งโลหิต จะไปพูดจายั่วยุองค์รัชทายาทยังไง? ข้าได้ไต่ถามคนในตำหนักองค์หญิงแล้ว เรื่องที่ว่าพูดจายั่วยุก้าวร้าวไม่เป็นความจริง เรื่องของเรื่องคือองค์รัชทายาทกับอ๋องเหลียงมีเรื่องขัดแย้งกันก่อน รู้ว่าอ๋องเหลียงรักชอบกันกับอ๋องหญิง จึงคิดอยากแก้แค้น สั่งคนบังคับจับตัวนางไปที่วัดฮ่อง จับขังไว้ในห้องเก็บฟืน แล้วสั่งให้องครักษ์ที่ติดตามไปล่วงเกินองค์หญิง ตรงนี้พระฉายาของข้าเสี้ยหลีโม่ ตลอดจนพระในวัดฮ่องทั้งหมด สามารถเป็นพยานได้”

ซือถูเย้นพูดเช่นนี้ ทำให้ทุกคนต่างตื่นตกใจ แม้แต่ฮองไทเฮาก็โกรธจัด นางรู้จักซือถูเย้นดี เขาไม่มีทางใส่ร้ายองค์รัชทายาทแน่ เขาพูดออกมาอย่างมั่นใจ จะต้องเป็นความจริงแน่ และเรื่องนี้ไม่ได้มีเพียงเสี้ยหลีโม่เป็นพยาน ยังมีพระในวัดเป็นพยานด้วย

ฮองเฮาหัวเราะหยัน “ข้ารู้ปกติท่านอ๋องไม่ชอบองค์รัชทายาท ที่ผ่านมาก็เคยข่มขู่า ว่าจะปลดองค์รัชทายาท ในเมื่อฮ่องเต้ให้อำนาจนี้กับเจ้า แล้วเจ้าอยากปลดองค์รัชทายาท ก็กระทำเลย จะสร้างเรื่องใหญ่โตมาโกหกทำไมกัน? ยังบอกว่าหวางอี้เอ๋อร์เป็นองค์หญิงแคว้นเหลียง ช่างไร้สาระ ส่วนพระเป็นพยาน ท่านอ๋องเตรียมการมาอยู่แล้วหรือเปล่า เกรงว่าพระก็คงเป็นคนของท่านอ๋องเอง ช่วยท่านอ๋องโกหกเรื่องนี้”

“เป็นการโกหกลวงโลกหรือว่าเป็นความจริง เดี๋ยวก็รู้” เขาพูดด้วยเสียงเยือกเย็น “ทหาร เชิญองค์รัชทายาทเข้ามา”

ฮองเฮาร้องห้ามว่า “ท่านอ๋อง องค์รัชทายาทบาดเจ็บอยู่ เกรงว่าไม่สะดวกมา ถึงองค์รัชทายาทจะไม่มีความสามารถ แต่ก็จะให้ท่านอาของเขามาใส่ร้ายเขาแบบนี้ไม่ได้ หากเหตุนี้ทำให้อาการทรุดหนัก ท่านอ๋องทำได้ลงคอหรือ? ท่านอ๋องเป็นท่านอาของเขา รากต้นเดียวกันจะมาล้างผลาญกันทำไม?”

ซือถูเย้นพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นการวิพากษ์โทษ เขาก็ควรที่จะอยู่รับฟังด้วย ถือเป็นการให้เขาได้แก้ต่างให้กับตัวเองด้วย หากฮองเฮาต้องการปฏิเสธโอกาสนี้แทนเขา ข้าก็ไม่ว่าอะไร”

ฮองเฮากัดฟันพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋องบีบบังคับกันขนาดนี้ ได้ตัดสินโทษขององค์รัชทายาทเรียบร้อยแล้วหรือ? ในเมื่อยังไม่ได้ตัดสินโทษ เขาก็ยังเป็นผู้บริสุทธิ์ ท่านอ๋องกล่าวหาเขาต่อหน้าราชสกุลกับขุนนางมากมายขนาดนี้ กระทำกับเขาอย่างทารุณ ข้าสงสัย ต่อให้ท่านอ๋องจะมีการไต่ถามเรื่องนี้จริง ก็เกรงว่าจะไม่เป็นธรรม”

ซือถูเย้นสีหน้าเคร่งขรึม “ฮองเฮา ที่นี่เป็นท้องพระโรงเพื่อปรึกษาหารือ วังหลังไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายอยู่แล้ว หากฮองเฮาอคติ สามารถคุยกับข้าเป็นการส่วนตัวได้”

พูดเสร็จ เขาก็สั่งขึ้นว่า “ประกาศคำสั่งของข้าออกไป เชิญองค์รัชทายาทเข้ามา หากองค์รัชทายาทไม่สะดวกในการเดินเหิน ก็ให้หามเข้ามา”

องครักษ์รับคำสั่งแล้วก็รีบไป

ฮองเฮาโกรธจนหน้าเขียว “ท่านอ๋องโอหังเกินไปแล้ว ฮองไทเฮาก็ยังอยู่ที่นี่ ฮองไทเฮาก็ก้าวก่ายไม่ได้ด้วยใช่ไหม?”