พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 386

ตอนที่ 386 จุดมุ่งหมายของซือถูเย้น

ฮองไทเฮานั่งอยู่ด้านข้างฮองเฮา มองเห็นนิ้วมือของนางกำลังสั่นเทา ฮองไทเฮาถอนหายใจอยู่ในใจ เวรกรรมแท้ๆ

องค์รัชทายาทเงยหัวมองดูซือถูเย้น “ถึงแม้ข้าจะขโมยเขาละมั่งโลหิตไป แต่ก็เป็นเพียงขัดแย้งระหว่างพี่น้องกันระหว่างข้ากับอ๋องเหลียง จะพูดว่าข้าเนรคุณได้อย่างไร? หากความหมายของท่านอาคือหลังจากที่ข้าโดนเขาแทงสามสิบกว่าแผลแล้ว ยังสามารถเห็นแก่ที่เขาเป็นพี่แล้วกตัญญู ขออภัยข้าไม่ใช่นักบุญ ข้าทำไม่ได้ ท่านอาจะลงโทษยังไงก็ลงโทษเลย”

ท่านฉุยพูดขึ้นว่า “องค์รัชทายาท คนที่ต้องการเขาละมั่งโลหิตไม่ใช่อ๋องเหลียง แต่เป็นองค์หญิงเจิ้นโก๋”

องค์รัชทายาทอึ้งตะลึง หันไปมองเหลียงสู้หลินที่หน้าประตู เหลียงสู้หลินก้มหน้าก้มตา ไม่ได้มองเข้ามาข้างใน

“คือ......คือข้าไม่รู้” องค์รัชทายาทแก้ตัว ในใจกลับอยากที่จะฉีกเนื้อเหลียงสู้หลินออกเป็นชิ้นๆ

ซือถูเย้นตบด้ามจับที่นั่ง พูดเสียงดังว่า “คำว่าไม่รู้แค่คำเดียวก็คิดที่จะปฏิเสธให้ผ่านไปได้อย่างนั้นหรือ? ตอนนี้เพราะเจ้าขโมยเขาละมั่งโลหิตไป ทำให้องค์หญิงเจิ้นโก๋ตกอยู่ในอันตราย เจ้ากระทำการเนรคุณ ในฐานะองค์รัชทายาท การงานสำคัญไม่ทำ ทุกๆวันสร้างแต่เรื่องก่อความผิดไม่หยุดเว้น เพื่อความแค้นส่วนตัว เจ้าคิดว่าเขาละมั่งโลหิตเป็นโอกาสเดียวที่จะทำให้อ๋องเหลียงมีชีวิตรอด จึงสั่งคนขโมยไปเพื่อตัดหนทางของเขา ไม่ว่าเขาละมั่งโลหิตเป็นใครที่ต้องการใช้ เจ้าก็ถือว่ากระทำความผิดฐานฆ่าคนตาย”

ไถ้ฝู้ลุกขึ้นมาอีก พูดคัดค้านว่า “ท่านอ๋อง เจ้าพูดเช่นนี้ก็ไม่เหมาะ องค์รัชทายาทพูดแล้ว เขาขโมยเขาละมั่งโลหิตไปก็แค่เพื่อข่มขู่อ๋องเหลียง ไม่รู้ว่าบ่าวใช้จะเอาไปทำหาย นี่ถือเป็นความผิดที่ไม่ได้ตั้งใจ ถึงแม้จะมีความผิด แต่ก็สามารถเข้าใจได้ อีกอย่างที่องค์รัชทายาททำแบบนี้ลงไปก็เพราะมีเหตุจูงใจ เพียงเพื่อหญิงสามัญคนหนึ่งอ๋องเหลียงบุกเข้าวังมา ทำร้ายองค์รัชทายาทอย่างไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง องค์รัชทายาทคิดแก้แค้นไม่ถือเป็นการดี แต่ก็สามารถเข้าใจได้ และอีกอย่างอ๋องเหลียงบาดเจ็บสาหัส ก็ไม่ใช่องค์รัชทายาทเป็นคนทำ เจ้าบอกว่าเขากระทำความผิดฐานฆ่าคนตาย ไม่สมเหตุสมผล ข้าคิดว่าไม่สมควร ก็แค่การล้างแค้นส่วนตัว และเรื่องที่องค์หญิงใหญ่ต้องการเขาละมั่งโลหิตเพื่อช่วยชีวิต เขาก็ไม่รู้เรื่อง คนไม่รู้ถือว่าไม่ผิด จะไปเอาโทษเขาไม่ได้”

ซือถูเย้นพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “คนไม่รู้ถือว่าไม่ผิด? ข้าอยากถามบรรดาราชนิกุลกับเหล่าขุนนางทั้งหลายว่า พวกเจ้ารู้ไหมว่าเขาละมั่งโลหิตสามารถช่วยชีวิตองค์หญิง?”

ทุกคนต่างก็เงียบ แล้วล้วนพูดว่ารู้ เพราะได้มีการติดประกาศตามหาเขาละมั่งโลหิตแล้ว จะไม่รู้ได้อย่างไร?

“ข้าติดประกาศตามหา มีรางวัลให้คนที่หาเขาละมั่งโลหิตมาได้ ขอเพียงเป็นคนที่เป็นห่วงองค์หญิง ล้วนต่างก็รู้เรื่องนี้ องค์รัชทายาทบอกว่าไม่รู้ ช่างไร้สาระ เจ้าเคยไปเยี่ยมที่ตำหนักองค์หญิงกี่ครั้ง ทำไมถึงไม่รู้เรื่องนี้?”

องค์รัชทายาทพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้า ข้าบอกไม่รู้ก็คือไม่รู้ ข้าเป็นห่วงองค์หญิงใหญ่ แต่ก็ไม่ใช่สามี จะไปรู้ได้อย่างไรว่าต้องใช้ยาอะไร? อีกอย่าง ทำให้องค์หญิงใหญ่ตายไปข้าจะได้ประโยชน์อันใด? ยังไงข้าก็ต้องมีแรงจูงใจหน่อยไหม?”

ซือถูเย้นพูดขึ้นเยือกเย็นว่า “วันนั้นเจ้าไปถึงหน้าตำหนักองค์หญิง เป็นได้ยินว่าเจ้าถามคนเฝ้าประตู ถามว่าองค์หญิงต้องการใช้เขาละมั่งโลหิตเพื่อช่วยชีวิตใช่ไหม คนเฝ้าประตูบอกเจ้าว่าใช่ หลังจากถามแล้ว เจ้ายังบ่นพึมพำว่า ข้าจะต้องหาเขาละมั่งโลหิตมาให้ได้ มีคนเฝ้าประตูเป็นพยาน เจ้ายังกล้าไม่ยอมรับ?”

องค์รัชทายาทได้ฟังความไม่เป็นจริงเช่นนี้ ก็โกรธจัด “เจ้าโกหก ข้าไปหน้าตำหนักองค์หญิง ไม่เคยที่จะคุยกับคนเฝ้าประตู แค่เห็นหญิงเลวนั้นออกมา และรู้ว่านางเป็นคนรักของอ๋องเหลียงพิการนั่น ก็รีบสั่งคนจับตัวไปแล้ว ไม่ได้รอช้าสักนิด เจ้าซือถูเย้น เจ้าคิดจะหาความผิดใส่ตัวข้าก็ต้องเอาหลักฐานออกมา ไม่ใช่อาศัยการใส่ร้ายแบบนี้”

“หุบปาก” ฮองเฮาสั่นเทาไปทั้งตัว ลุกขึ้นยืน “อย่าได้พูดจาเสียมารยาท”

องค์รัชทายาทอึ้ง มองดูฮองเฮาอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดออกไป