พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 391

ตอนที่ 391 แสงสว่างในความมืดมิด

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความโมโห “เจ้าโกหก ข้าไปที่ตำหนักอ๋องเหลียง อาการของเขาคงที่แล้ว”

ไถ้ฝู้เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “คงที่ชั่วคราว แต่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปหรือไม่ ยังต้องดูกันต่อไป”

ฮองเฮาส่ายหน้าไปมา “ท่านพ่อเหตุใดต้องแช่งลูกข้าเช่นนี้ด้วย? เขาก็เป็นหลานของท่านเช่นกัน”

ไถ้ฝู้เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “พ่อไม่ได้แช่งเขา หากเจ้าไม่เชื่อ เจ้าก็ออกจากวังไปดูเอง เขาคือหลานของข้านั้นไม่ผิด ทว่าเขากลับเข้าข้างคนอื่น แม้เขาจะได้รับตำแหน่งองค์รัชทายาท แต่ก็ใกล้ชิดเพียงซือถูเย้น เช่นนี้ก็จะเป็นผู้ต่อต้านและอกตัญญู ข้าย่อมไม่มีทางยอมให้เขานั่งตำแหน่งองค์รัชทายาทแน่นอน”

ฮองเฮายิ้มด้วยความเศร้าใจทันที “งั้นหรือ? แม้ว่าเขาจะใกล้ชิดสนิทสนมกับซือถูเย้น แต่ข้าก็ยังเป็นเสด็จแม่ของเขา ท่านก็ยังเป็นท่านตาของเขา เพียงแค่ท่านช่วยสนับสนุนเขาด้วยความจริงใจ เขาก็ไม่มีทางทำอะไรท่านแน่นอน”

องค์รัชทายาทหยุดร้องไห้แล้วพูดอย่างไม่มีความสุขนัก “ความหมายของเสด็จแม่ก็คือลูกถูกปลดออกจากตำแหน่ง และแต่งตั้งให้อ๋องเหลียงผู้ไร้ประโยชน์นั้นเป็นองค์รัชทายาทท่านถึงจะมีความสุขใช่หรือไม่? หากท่านแม่คิดเช่นนี้ ก็เสนอขึ้นมาในท้องพระโรงได้ และท่านแม่ไม่ต้องมารับผิดแทนลูก ท่านก็ไม่ต้องสูญเสียตำแหน่งฮองเฮาไป”

ฮองเฮายิ้มอย่างเก้อเขินขึ้นมา “รัชทายาท นี่คือคำพูดที่ออกมาจากใจเจ้าจริงๆ หรือไม่? ”

องค์รัชทายาทตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เห็นสีหน้าของนางเก้อเขิน ในใจก็รู้สึกรังเกียจขึ้นมา ไม่ว่าอย่างไรตำแหน่งองค์รัชทายาทในตอนนี้ก็ยังรักษาเอาไว้ได้ เขาไม่มีอะไรที่ต้องพะว้าพะวัง “จะใช่คำพูดจากใจหรือไม่ แล้วจะอย่างไร? ถึงอย่างไรในหัวใจของท่านก็มีแต่คนไร้ประโยชน์ผู้นั้น หากกลัวว่าเขาจะตายจริงๆ ก็ไปเฝ้าเขาที่หน้าเตียงเลยสิพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮาจ้องไปที่เขา “เขาเป็นเสด็จพี่ของเจ้า ทำไมเจ้าต้องทำเช่นนี้กับเขาด้วย?”

“ก็ไม่ใช่ว่าเรียนมาจากท่านหรอกหรือ? ข้าเป็นองค์รัชทายาท ในทุกๆ เรื่องเขาก็ควรจะอ่อนข้อให้ข้า หากเสด็จแม่ไม่เข้าข้างเขา ข้าก็คงไม่ถึงขั้นมุ่งเป้าไปที่เขา” องค์รัชทายาทกล่าวอย่างเย็นชา

ฮองเฮาลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ เดินไปยืนตรงหน้าเขา และเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “แม่ผิดไปแล้ว แผลของเจ้ายังเจ็บอยู่หรือไม่?”

เมื่อองค์รัชทายาทเห็นว่านางเปลี่ยนท่าทีอย่างฉับพลัน ก็พอใจเป็นอย่างมาก เขาพูดขึ้นมาว่า “ย่อมเจ็บอยู่แล้ว แม้จะบอกว่าเป็นเพียงบาดแผลเล็กน้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็เป็นแผลที่ถูกแทงกว่าสามสิบกว่าครั้ง ข้าไม่มีทางปล่อยคนไร้ประโยชน์นั่นไปแน่นอน แม่ว่าเขาจะสามารถมีชีวิตอยู่ แต่ข้าก็จะทำให้เขาตายทั้งเป็น”

ฮองเฮาพยักหน้า “อืม ดี”

สายตาของนางฉายแววโหดร้ายขึ้นมาอย่างฉับพลัน ยกมือขึ้นแล้วตบไปบนหน้าขององค์รัชทายาทด้วยแรงที่มีทั้งหมดของนาง ตบจนองค์รัชทายาทร่วงไปกองกับพื้น และยังไม่ทันจะได้สติกลับมา ฮองเฮาก็เตะไปที่หน้าของเขาอีกครั้ง การเตะในครั้งนี้โหดเหี้ยมยิ่งนัก เตะจนองค์รัชทายาทเกิดอาการตาลาย

เมื่อเขาได้สติกลับมา ก็พูดอย่างโมโหว่า “ท่านบ้าไปแล้วหรือ?”

ฮองเฮาจัดทรงผมของตนครู่หนึ่ง เก็บความโหดร้ายเมื่อครู่นี้กลับไป จากนั้นก็กลับลงไปนั่งบนเก้าอี้ และไม่สนใจองค์รัชทายาทแม้แต่น้อย นางมองไปที่ไถ้ฝู้แล้วพูดด้วยความเย็นชาว่า “เอาตัวเขาออกไป ทางที่ดีให้เขาสำรวมหน่อย ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเขาซะ”

ไถ้ฝู้ส่ายหน้า พูดด้วยความผิดหวังว่า “เจ้าไม่สามารถทนกับความล้มเหลวนี้ได้ วันข้างหน้าจะทำเรื่องใหญ่ให้สำเร็จได้อย่างไร?”

“ไปให้พ้น!” สายตาของฮองเฮาก็พลันปรากฏความเกลียดชังขึ้น กัดเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดออกมาจากปากคำหนึ่ง

ไถ้ฝู้จึงทำได้เพียงพยุงองค์รัชทายาทขึ้นมา พูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก “ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อไปนี้สนมเหลียงก็ระวังตัวให้ดี”

ฮองเฮากล่าวด้วยความเย็นชาว่า “ไถ้ฝู้ ภายในครึ่งปี ข้าต้องหวนคืนตำแหน่งฮองเฮาจากตำแหน่งสนมเหลียง หากท่านทำไม่ได้ ข้าก็จะกอดตระกูลเหลียงให้ตายไปด้วยกัน”

ไถ้ฝู้ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง สีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา “ความหมายของเจ้าคือ?”

“ข้าช่วยตระกูลเหลียงมาหลายปี ที่ตระกูลเหลียงมีอำนาจประสบความสำเร็จอย่างทุกวันนี้ก็เพราะว่าข้าที่เป็นฮองเอา ถึงเวลาที่ข้าต้องถามเอากำไรคืนจากตระกูลเหลียงสักหน่อยแล้ว” ฮองเฮาพูดออกมาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

“เจ้าบ้าไปแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่?” เหลียงไถ้ฝู้โมโหขึ้นมาทันที

ฮองเฮายิ้มขึ้นมาอย่างชั่วร้าย “ข้าบ้าไปแล้ว ดังนั้นไถ้ฝู้ก็อย่าได้มากวนโมโหหญิงบ้าอย่างข้าเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่ตระกูลเหลียงเคยทำหลายปีมานี้ ข้ารู้ทุกอย่าง ไถ้ฝู้คิดจะทำอะไร ข้าเองก็รู้ดี ไปเถอะ แม้ว่าข้าจะไม่ใช่ฮองเฮา แต่ก็ยังคงเป็นมารดาที่ให้กำเนิดองค์รัชทายาทกับอ๋องเหลียง ท่านทำอะไรข้าไม่ได้หรอก แต่ข้ากลับสามารถดึงให้ตระกูลเหลียงลงนรกได้”

ไถ้ฝู้รู้ว่านางเอาจริง เขาจ้องไปที่ฮองเฮา สายตาของเขาเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก สุดท้ายเขาก็อ่อนลง “ล้วนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน พูดคำพูดเหล่านี้ไปก็ทำร้ายความรู้สึกกัน วางใจเถอะ พ่อจะพยายามช่วยเจ้าแน่นอน”

ฮองเฮาเองก็มองไปที่เขา “ดี เช่นนั้นลูกก็จะรอท่านพ่อนะเจ้าคะ”

ไถ้ฝู้พยุงองค์รัชทายาทไร้ความสามารถหมุนตัวออกไป หลังจากทั้งสองออกไปแล้ว นางกำนัลก็เข้ามาในตำหนัก กำลังคิดจะพูดบางอย่าง จู่ๆ ฮองเฮาก็โกรธจนบ้าคลั่ง “ไสหัวออกไป!”

นางกำนัลตกใจขึ้นมาทันที แล้วรีบถอยหลังปิดประตูตำหนักลงทันที