พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 394

ตอนที่ 394 ไปพบหานชีงชีว

ฮองไทเฮาตอบอืมมาคำหนึ่ง แล้วสังเกตอย่างไร้ร่องรอยครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่านางไม่ได้มีสีหน้าที่แปลกประหลาดอะไร ถึงได้พูดขึ้นมาว่า “มีถูกใจน่ะมีอยู่แล้ว แต่ว่าข้ายังลังเลอยู่”

“ลังเลอะไรหรือเพคะ?” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยถาม

“เฮ้อ” ฮองไทเฮาถอนหายใจ “ซือถูจิ้งชอบเซียวเซียวมาโดยตลอด ให้นางแต่งงานกับชายอื่น ใจของนางจะต้องไม่มีความสุขอย่างแน่นอน ข้าช่วยนางไม่นาง แต่หวังว่านางจะสิ้นใจได้อย่างสงบ”

“เซียวเซียวมีภรรยาแล้ว ไม่มีทางเป็นไปได้ งานแต่งนี้ยังคงเป็นท่านที่ต้องลงมือจัดการเอง หากไล่นางออกไปไม่ได้ เรื่องนี้ต้องเปลี่ยนวิธี หากชื่อเสียงองค์หญิงได้รับความอัปยศมันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีใช่หรือไม่?”

ฮองไทเฮามองไปที่นาง “เจ้าว่าหากข้าออกหน้าไปพูดกับนาง ให้ตำแหน่งอะไรชดเชยนางเสียหน่อย เจ้าคิดว่าพอจะได้หรือไม่?”

ไท่กุ้ยเฟยยิ้มแล้วพูดว่า “แต่นางอาจจะไม่เห็นด้วยก็ได้ ได้ยินมาว่าฮูหยินเซียวก็รักแม่ทัพใหญ่มาก”

“จะต้องลองดูสักครั้ง” ฮองไทเฮากล่าว “หากนางไม่เห็นด้วยก็เสนอเข้าไปอีก ข้าอยากทำอะไรเพื่อซือถูจิ้งบ้าง”

กุ้ยไท่เฟยขมวดคิ้วมุ่น “ก็ดี ลองดูก็ได้เพคะ แต่พวกเราก็อย่าบังคับคนอื่น”

“นั่นย่อมไม่ได้ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นคนจัดการงานแต่งงานให้” ในใจของฮองไทเฮาก็ยังขัดแย้งกันอยู่มาก นางเป็นคนหัวโบราณ ย่อมไม่สามารถให้ซือถูจิ้งเป็นวิญญาณเร่ร่อนแน่นอน แม่ชีคนนี้นางเป็นคนจริงใจและรักทะนุถนอม แต่นางต้องมาสะเทือนใจเพราะความรักของซือถูจิ้งกับเซียวเซียว เด็กสองคนนี้ได้รับความทุกข์มามากมาย หากซือถูจิ้งต้องแต่งงานกับชายอื่น ผลสุดท้ายของเรื่องนี้ต้องน่าเวทนาเป็นอย่างมาก

ดังนั้นนางจึงหวังว่าจะสามารถโน้มน้าวใจหานชีงชิวได้ หากว่านางยอมถอยให้ ราชสำนักย่อมชดเชยให้นาง เมื่อถึงเวลาไม่ว่าเซียวเซียวจะอยู่หรือตาย ซือถูจิ้งก็ได้เข้าจวนของตระกูลเซียว

ฮองไทเฮามีราชโองการให้หานชีงชิวเข้าวัง นางย่อมรู้ดีว่าเป็นเรื่องอะไร

ตั้งแต่ตอนที่เซียวเซียวกับซือถูจิ้งเกิดเรื่อง นาก็ไม่เคยออกไปไหนจากจวน

คิดมาหลายวัน คิดมาหลายเรื่อง

อาหารนางก็ไม่กิน ได้แต่ดื่มเหล้าเข้าไปหลายแก้ว หลังจากรู้สึกว่าไม่สบายกระเพาะ จึงเอนกายลงไป

ทว่าเอนกายลงก็ไม่ได้ทำให้สบายใจ ลุกขึ้นมานั่งแล้วตะโกนไปว่า “เด็กๆ เตรียมรถม้า”

นางไปที่ตำหนักขององค์หญิง และนั่งอยู่หน้าประตูตำหนักองค์หญิงเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่เข้าไปเสียที

คนเฝ้าประตูได้ไปแจ้งฉินจือกับโฉงหวาให้ทราบนานแล้ว ทั้งสองคนโกรธมาก เดิมทีคิดจะออกไปไล่นาง แต่ว่าเจ้าเมืองโหรวเหยากับหูฮวนซีที่อยู่ตรงนี้ด้วยก็บอกว่าให้นางนั่งอยู่ข้างนอกเถอะ

ในที่สุด หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม คนเฝ้าประตูก็เข้ามาแจ้งอีกครั้งว่าหานชีงชิวขอเข้าพบ

เจ้าเมืองโหรวเหยาอนุญาตให้เข้ามา

อ๋องเยว่ตงไม่ชอบหานชีงชิวผู้นี้เป็นอย่างมาก จึงเดินออกไปไม่พบนาง

“เจ้ามาทำไม?” หานชีงชิวเข้ามาในตำหนัก ฉินจือก็ขวางนางเอาไว้ เอ่ยถามขึ้นมาด้วยท่าทางขึงขัง

หานชีงชิวเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่ฉินจือ พูดด้วยท่าทางนิ่งสงบว่า “ฉินจือ ข้าอยากพบองค์หญิง”

“เจ้าเจอองค์หญิงได้ แต่องค์หญิงกลับไม่มีทางพบเจ้าได้ กลับไปเถอะ” ฉินจือกล่าวอย่างเย็นชา

หานชีงชิวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน และนางก็ไม่ขอร้องอีก สีหน้าของนางดูซับซ้อนเป็นอย่างมาก

หูฮวนซีเดินเข้าไป “ฮูหยิน ตอนนี้องค์หญิงยังไม่รู้สึกตัว เจ้าอยากพบองค์หญิงมีเรื่องอะไรงั้นหรือ?”

หารชีวชิวรู้สึกสับสนขึ้นมา นางไม่รู้ว่ามาพบองค์หญิงทำไม นางเพียงแค่อยากมา

“ไม่มีอะไรสำคัญ”

“ไม่สำคัญก็กลับไปเถอะ องค์หญิงก็น่าจะไม่ยอมให้เจ้าเข้าพบ อีกอย่าง พระชายาจะมาช้าหน่อย พระชายาไม่อยากเจอ

เจ้าอยู่ที่นี่” หูฮวนซีกล่าว

หานชีงชิวกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “ข้าอยากจะเจอองค์หญิง พูดกับนางสองสามประโยค”