พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 403

ตอนที่ 403 อ๋องเย่

ซุนกงกงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง หม่อมฉันดูแลท่านอ๋องและองค์หญิงมาจนเติบใหญ่ หม่อมฉันยังจำเมื่อครั้งองค์ชายยังอายุได้ห้าปี ในตำหนักของไทเฮากล่าวว่าอยากปัสสาวะได้พุ่งไกลกว่าหม่อมฉันและไม่ว่าผู้ใดก็ตาม”

ซือถูเย้นสำลักจนไอ ปั้นสีหน้าแก้เก้อ “เรื่องนี้มันก็ผ่านมานานแล้วและข้าคิดว่ากงกงจำผิดมาตลอด ที่กงกงพูดถึงคือท่านพี่สาม เขาค่อนข้างขยันทำเรื่องเหล่านี้อยู่บ้าง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามอย่าไปพูดถึงเลย ข้าเพียงอยากถามเจ้าว่ายินดีที่จะทำเรื่องบางเรื่องเพื่อองค์หญิงหรือไม่? ”

ซุนกงกงพยักหน้า “หม่อมฉันยินดีไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม”

ซือถูเย้นกล่าว “เช่นนั้นก็ตกลง ” เขาก้าวเข้าไปหา กระซิบข้างหูซุนกงกง ซุนกงกงเผยสีหน้าตกใจ

“องค์ชายจะวางแผนเช่นนี้จริงหรือ? ”

“ถูกต้องแล้ว” ซือถูเย้นตอบ “เจ้าวางใจเถอะ หากเสด็จแม่จับได้ข้าจะรับแทนเจ้าเอง”

“หม่อมฉันไม่กลัว” ซุนกงกงเผยยิ้ม “หม่อมฉันอายุมากแล้ว ไม่สนใจสิ่งใดแล้ว”

ซือถูเย้นกล่าว “ถ้าเช่นนั้นข้าขอขอบคุณกงกงแทนองค์หญิง”

ซือถูเย้นก้าวออกไปได้สองก้าว ซุนกงกงพูดตามหลังเขาไป “องค์ชาย หม่อมฉันจำได้ท่าเป็นท่าน มิใช่อ๋องหลี่ชิน”

ซือถูเย้นถึงกับเซ รีบจ้ำเดินจากไปทันที

หลังจากออกมาจากตำหนัก ซือถูเย้นก็ออกคำสั่งกับจื่นเฉิง “เจ้าจงสั่งให้คนติดตามดูเหลียงสู้หลิน ดูว่าเขาไปที่ใด”

“พ่ะย่ะค่ะ” จื่นเฉิงรับสั่ง

วันนี้หลีโม่อารมณ์ดีอย่างมาก นางไปพบหูฮวนซีแต่ซือถูเย้นไม่รู้ วนตามหาไปทั่วตำหนักอ๋องเหลียงและตำหนักขององค์หญิงก็ไม่เจอตัวนาง องครักษ์จินมาเห็นเกิดเห็นใจจึงกล่าวออกไป “องค์ชายหาพระชายาอยู่ใช่หรือไม่เพคะ? นางไปที่ตระกูลหู”

ซือถูเย้นตอบด้วยอารมณ์คุกรุ่น “เจ้าไปรีบพูดเล่า”

“องค์ชายมิได้เอ่ยถาม” องครักษ์จินตอบอย่างใสซื่อ

“เหตุใดนางจึงไปที่ตระกูลหู? ” ซือถูเย้นไม่โต้เถียงเขาให้มากความ

“หม่อมฉันมิอาจทราบได้”

ซือถูเย้นคิดอยู่สักพักก่อนมุ่งไปยังที่ตระกูลหู

เพิ่งก้าวเข้าไปถึงหน้าประตูตระกูลหูก็พบหลีโม่ก้าวออกมา เขาดุทันที “คราวหลังหากเจ้าไปที่ใดบอกข้าเสียหน่อยได้หรือไม่ มีเรื่องด่วนจะมาพบเจ้าก็ไปหาไม่พบ เจ้าทำข้าร้อนรนจนจะตายอยู่แล้ว”

“มีเรื่องอันใดหรอกหรือ? ” หลีโม่เห็นเขาร้อนรนจนนั่งไม่ติดจึงถามออกไป

“แน่นอนว่าเป็นเรื่องด้วย ขึ้นรถม้าเสียก่อนข้าจะบอกเจ้า” ซือถูเย้นดึงนางขึ้นรถม้าทันทีไม่กล่าวความมากมาย

หลังจากขึ้นรถม้าแล้ว เขาบอกคำกำหนดการของฮองไทเฮาให้นางทราบ หลีโม่ได้ฟังแล้วจึงกล่าว “เป็นเรื่องที่ดีนี่นา นี่เป็นเรื่องด่วนหรือ? ”

“อื้อ นี่เป็นเรื่องด่วน ด่วนมากเสียด้วย” ในใจลึกๆ ของ ซือถูเย้นเถียงสะท้อนคำขึ้นมามากมาย บอกว่าเขาคิดถึงนางไม่ได้หรือ? คำเช่นนี้จะบอกออกไปไม่ได้ หากพูดไปละก็หมาป่าก็คงกระโดดขึ้นไปบนฟ้าได้ไปแล้ว

“เรื่องนี้มิใช่เรื่องด่วนอะไร กลับไปค่อยคุยกันก็ได้นี่นา” หลีโม่กล่าว

“เจ้ามาหาหูฮวนซีทำไมหรือ? ” ซือถูเย้นถาม

หลีโม่มองเขา “มาถามเรื่องบางเรื่อง”

“ถามว่าอย่างไร? ”

“เรื่องนี้ควรถามไถ่เสียนานแล้ว แต่ก็โดนเรื่องอื่นเข้ามาแทรกอยู่เสมอ บัดนี้นับว่าควรมาถามความคืบหน้า ข้าจึงนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้” หลีโม่จ้องมองเขาไม่วางตา

ซือถูเย้นถูกนางจ้องมองทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง “เรื่องใดกัน? ”

“เจ้ายังจำตอนที่เราแต่งงานกับได้หรือไม่? เรื่องที่ข้าถูจับตัวไป”

สีหน้าซือถูเย้นเปลี่ยนไปครู่หนึ่งก่อนกลับมาเป็นปกติ “เรื่องนี้หรือ? ข้าจำได้อยู่แล้ว ครานั้นข้าร้อนใจเกือบตาย”