พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 404

ตอนที่ 404 องค์หญิงที่เลอค่าในใต้ฟ้า

รถม้าหยุดลงที่หน้าประตูตำหนักขององค์หญิง ซือถูเย้นยังพูดอยู่อย่างไม่จบไม่สิ้น หลีโม่เอามือปิดหู “เจ้าพอเถอะ”

“แล้วมิใช่หรือ? เจ้าเข้าใจหรือเปล่าว่าข้าเจ็บปวดเหลือเกิน? เจ้ายังไม่ตระหนักและไม่ขอโทษข้าเลย”

“เอาล่ะ ข้าผิดไปแล้ว โปรดอภัย” ถึงอย่างไรหลีโม่ก็ยังคงไม่เข้าใจเรื่องนี้ ผู้ที่เสียเปรียบมีเพียงนาง ผู้ที่ถูกทำให้ขวัญเสียก็มีเพียงนางเช่นกัน แต่ในท้ายที่สุดเหตุใดจึงเป็นนางที่ต้องขอโทษขอโพย

ซือถูเย้นจึงหยุดกล่าวสิ่งใดต่อ แต่ยังคงขุ่นเคืองไม่หยุดหย่อน “เมื่อสักครู่เจ้ายังมาซักไซ้คำถามกับข้า ทำข้าเสียใจอย่างมาก เจ้าจะปลอบใจข้าอย่างไรเล่า”

“ยังต้องปลอบใจอีกรึ? เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเจ้าตำหนิข้ามาตลอดทาง” ซือถูเย้นเริ่มขึ้นเสียงขึ้นมาบ้าง “เจ้ามิได้ว่าข้ากลับหรืออย่างไร? ”

“ข้าไม่ได้ว่าเจ้ากลับ ข้าตำหนิเจ้าเพราะว่าควรตำหนิ แต่เจ้าว่าข้า ข้าน้อย..”

หลีโม่ใช้โอกาสที่เขากำลังพูดประโยคแสนยาวนั้น จ้องมองเขาแล้วพูดแทรกออกไป “ได้ยินมาว่าก่อนหน้านั้นเจ้าต้องการแต่งงานกับซุนฟางเอ้อร์…”

“ใจ…” ซือถูเย้นถูกคำกล่าวหาเสียดแทงเสียแล้ว เมื่อกล่าวว่าน้อยใจจบ สถานการณ์กลับพลิกกลับ เขาพูดทำเป็นไม่สนใจ “เจ้าพิจารณาตนเองเอาเถิด ข้าไม่สนใจเจ้าแล้ว”

พูดจบก็ทำเสียงฮึดฮัด สะบัดแขนเสื้อขึ้น

หลีโม่มองตามหลังเขา “ที่รัก ไม่ช้าก็เร็วเจ้าตายแน่”

“ว่าอย่างไร?” ซือถูเย้นหูโผล่ เดินไปจนจะใกล้จวนแล้วหันหลังกลับมา “ยังไม่สาสมใจเจ้าอีกหรือ? ”

“ข้าถามเรื่องฟางเอ้อร์กับเจ้า! ” หลีโม่พูดเสียงดัง

ซือถูเย้นทำหูทวนลม หันกลับไปเดินต่อ

สองวันมานี้เซียวโธ่และซูชิงกำลังตามหาใต้เท้าหลี่ เหนื่อยราวกับสุนัขก็ไม่ปาน กลับมากลางคืนคราวนี้ ตลอดคืนทั้งสองเหมือนกับคนหมดอาลัยตายอยาก “ข่าวคราวสักนิดก็ไม่มี ทำอย่างไรดีเล่า? ”

หลีโม่และซือถูเย้นมองดูทั้งสองเหนื่อยยากจนน่าเป็นห่วง หลีโม่พูดขึ้น “ในมหาสมุทรใหญ่กว้างไม่รู้จุดสิ้นสุดนั้นยากจะพบผู้คนนัก แต่ความพยายามสุดแรงกล้านั้นนับว่ามีจุดสิ้นสุด”

เซียวโธ่และซูชิงมองไปที่นาง นางยอมแพ้แล้วหรือ? ก่อนหน้านั้นยังกล่าวจนน้ำลายแตกฟองว่าอย่างไรต้องตามหาใต้เท้าหลี่ คราวนี้กลับบอกว่าพยายามจนถึงที่สุดแล้วก็ช่างมันเถอะหรือ

“จะยกเลิกอย่างง่ายๆ เช่นนี้ไม่ได้ เซียวโธ่ พวกเราพักกินอะไรเสียหน่อยเถิดค่อยออกไปกันต่อ” ซูชิงลุกขึ้น เขาจะยอมแพ้ไม่ได้ แววตาดูเหนื่อยล้า ไม่สามารถยอมแพ้ในเวลาเช่นนี้ได้

เซียวโธ่ลุกขึ้นยืน “ดี ไปห้องอาหารกินอะไรเสียหน่อย”

ฉินจื่อกล่าวขึ้น “นอกเหนือจากหมันโถวไม่กี่ลูก ไม่มีอะไรเหลือแล้วเพคะ”

ทั้งสองกัดหมันโถวที่อยู่ในมือ หยิบไปอีกสองสามลูกก็เดินออกไป ซูชิงกลืนลงไปจนหมดเกือบสำลักจนหายใจไม่ออก เซียวโธ่เดินไปตบที่หลังเขาไป “อยากดื่มน้ำเสียหน่อยไหม? ”

“ออกไปหาอะไรดื่มเสียหน่อยเถอะ รีบหน่อย” ซูชิงยืดคอขึ้นเขาขึ้น พยายามกลืนเข้าไปแล้วตอบกลับ

หลีโม่และซือถูเย้นสบตากับ “พวกเราจะโหดร้ายเกิดไปหน่อยหรือเปล่า? ”

“เป็นเจ้าที่โหดร้ายไปเสียหน่อย”

“ข้าโหดร้ายผู้เดียวรึ? ไม่ใช่ความคิดของเจ้าหรือ? ” หลีโม่เลิกคิ้ว

“เหตุใดจึงกลายเป็นข้าที่ริเริ่มความคิดนี้เล่า? วันนั้นเป็นตัวเจ้าที่เสนอ เจ้ายังยกยอปอปั้นตนเองอยู่อีก” ซือถูเย้นกล่าวออกไป

หลีโม่รู้ว่าไม่มีทางชนะเขาได้ “พูดมาเสีย สุดท้ายแล้วเรื่องของเจ้ากับซุนฟางเอ้อร์เกิดอะไรขึ้น? ได้ยินว่าคราแรกต้องการสมรสกับนาง”

ซือถูเย้นชักสีหน้า หันไปมองทางอื่นไม่สนใจนาง เฮ่าเอ๋อเป็นคนบอกนางอย่างแน่นอน ไม่ว่าเรื่องใดนางล้วนรู้ไปเสียหมดแต่แสร้งว่าไม่รู้เรื่องรู้ราว น่าหน่ายเสียจริงๆ

หลีโม่พอใจอย่างมาก นับว่าหาทางปราบพยศเขาได้แล้ว