พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 413

ตอนที่ 413 รอเขากลับมา

พวกเขานั่งอยู่ใต้ต้นไม้อยู่พักใหญ่ คุยกันหลายเรื่อง นี่เป็นครั้งแรกที่สองคนเปิดใจคุยกัน เซียวโธ่บอกว่า ที่ตนเองไม่ยอมแต่งงานเพราะผู้หญิงนั้นวุ่นวาย ถ้ามีภรรยาแล้วก็จะไม่สามารถไปท่องเที่ยวได้อย่างเมื่อก่อน

หลิ่วหลิ่วรับปากว่าหลังจากแต่งงาน เขาจะทำอะไรที่ชอบก็ได้ นอกจากการไปเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่น เซียวโธ่ก็วางใจ เพราะผู้หญิงมีมากไปก็วุ่นวาย

คุยกันจนถึงประมาณเที่ยงคืน เซียวโธ่ถึงส่งนางกลับไป แล้วก็หอบเอาเก้าอี้ปีนกลับจวนบ้านตัวเอง แล้วเช้าวันต่อมา ก็ลุกออกมาทำความเคารพเหาเย๋ตามเดิม

เหาเย๋ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็พูดคุยสั่งการเป็นปกติ

เซียวโธ่ออกจากประตู ก็เห็นซือถูจิ้งพาฉินจือและโฉงหวาเข้ามา

“องค์หญิง” เซียวโธ่นึกว่านางมาหาตน “ไม่ต้องมาขออภัยกันหรอก ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เจ้าคนเดียวที่ไม่ช่วยข้า”

ซือถูจิ้งหน้านิ่ง แล้วยิ้มเล็กๆ ตั้งแต่ที่หายจากโดนวางยาพิษ ใบหน้านางก็ซีดเซียวมาตลอด ไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน

“ข้าไม่ได้มาหาเจ้า อย่าคิดไปเอง ข้ามาหาปู่เจ้า ” ซือถูจิ้งกล่าว

“มาหาเขาทำไม?” เซียวโธ่นึกขึ้นได้ “มาเอาโทษหรือ?”

“ไม่ใช่ ข้าเบื่อๆ เลยมาหาคนคุยด้วย ” ซือถูจิ้งกล่าว

“เดี๋ยวข้าเข้าไปเป็นเพื่อน” เซียวโธ่กลัวนางจะโกรธที่ท่านปู่ไม่ยอมให้พี่ใหญ่แต่งกับนาง

ซือถูจิ้งก็ไม่ปฏิเสธ ก็ยอมให้เซียวโธ่พานางเข้าไป

เหาเย๋ได้ยินว่าองค์หญิงเสด็จมา ก็ตกใจ แล้วก็จัดแต่งตัวให้เรียบร้อยไปรับเสด็จ

“กระหม่อมถวายพระพรองค์หญิง” เหาเย๋โน้มคำนับ

“เหาเย๋ไม่ต้องมากพิธี ” ซือถูจิ้งมองเขา แม่ทัพผู้ชราภาพที่เคยสร้างผลงานให้กับแคว้นต้าโจว

“องค์หญิงเชิญเสด็จด้านใจ ” เหาเย๋ถอยให้ทางเดิน และยังโน้มตัวอยู่

ซือถูจิ้งไม่พูดอะไร แล้วเดินเข้าไปเลย

ทั้งสองนั่งลง เซียวโธ่ก็ยืนข้างๆเหาเย๋ แล้วระแวงซือถูจิ้ง

“กระหม่อมยังไม่ได้แสดงความยินดีที่องค์หญิงหายจากอาการประชวรเลย”

หายจากอาการป่วย ไม่ใช่ ไม่ใช่หายจากการจะฆ่าตัวตาย เห็นได้ว่าเขาอยากจะลืมเรื่องอดีต

ซือถูจิ้งพยักหน้า “ขอบใจเหาเย๋”

บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด ทั้งสองคนเหมือนไม่รู้จะคุยอะไรกัน

เซียวโธ่ก็เงียบ แล้วมองฉินจือกับโฉงหวา นางทั้งสองก็ก้มหน้า ยืนข้างหลังซือถูจิ้งทั้ง2ฝั่ง ราวกับกำลังป้องกันอันตรายให้นาง

สุดท้าย เซียวเหาเย๋ก็ทนไม่ได้ “องค์เสด็จมาวันนี้ มีเรื่องอันใด?”

ซือถูจิ้งเงยหน้า พูดว่า “ไม่มีเรื่องอะไร”

“เช่นนั้น........” เหาเย๋ก็ไม่รู้จะพูดอะไร อยู่ดีๆนางก็มาหาเขา พอมาถึงก็ไม่พูดอะไร เขาเคยพบปัญหามามากมาย และแก้ปัญหามามากมาย แต่ไม่รู้จักจะแก้ปัญหาที่มาจากจิตใจผู้หญิงอย่างไรดี

เขาคิดว่า องค์หญิงคงจะไม่ชอบหน้าเขา

แต่ว่า มันยาก เขาเขาใจองค์หญิง แต่กลัวว่าองค์หญิงจะไม่เข้าใจเขา

เริ่มนิ่งกันมากขึ้น เซียวโธ่มองซือถูจิ้งแปลกๆ แล้วก็มองท่านปู่ ทั้งสองคนเล่นเกมส์ใบ้กันหรอ ทำไมไม่พูดจา?

“องค์หญิง วันนี้ก็อยู่รับประทานอาหารด้วยกันเถิด” เซียวโธ่เริ่มหาเรื่องคุย เพราะมันเริ่มแปลๆแล้ว

ซือถูจิ้งกนิ่ง ไม่ตอบคำถาม แค่บ่นพึมพำออกมาว่า “กินข้าวหรือ?”

“ใช่ กินข้าว คนเราต้องกินข้าว ท่านผอมไปเยอะเลย ” เซียวโธ่กล่าว

ซือถูจิ้งหัวเราะ “งั้นหรือ?”