พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 412

ตอนที่ 412 ข้าจะดีกับเจ้าแน่นอน

ใครจะรูว่าฮูหยินแก่ดื่มเหล้าแล้วยังไม่ไปอีก แล้วก็หยีตามองหลีโม่ “แม่สาวสวยคนนี้เป็นหลานใครกันล่ะ?”

“ฮูหยินแก่ คนนี้คือพระชายาอ๋องซื่อเจิ้ง ” เฉินหลงแนะนำให้

“พระชายาอ๋องซื่อเจิ้ง ก็ภรรยาของไอ้บ้านนอกนะสิ?” ฮูหยินแก่หัวเราะใหญ่ แล้วก็มองหลีโม่ “น่ารักดี สวยๆ ภรรยาไอ้บ้านนอกเอ้ย เจ้าชื่อแซ่อะไรละ?”

หลีโม่คิดว่าเรียกเหล่าเสี้ยจะดีกว่าภรรยาไอ้บ้านนอก ก็เลยลุกขึ้นตอบว่า “ฮูหยินแก่ ข้าแซ่เสี้ย ท่านเรียกข้าว่า เสี้ยหลีโม่ หรือหลีโม่ก็ได้ค่ะ” หวังว่าอย่าเรียกเหล่าเสี้ย ฟังแล้วดูแก่

“อ๋อ ดีๆ！ ” ฮูหยินแก่หยิบจอกเหล้าขึ้น แล้วยิ้มฟันหลอ “ดื่มเยอะๆนะ ภรรยาไอ้บ้านนอก”

หลีโม่หน้าเจื่อน แล้วฮูหยินแก่ก็ดื่มกับคนอื่นๆอีก แล้วก็เดินจากไป หลังจากนางเดินไป หลีโม่ก็ทุบซือถูเย้น “โทษเจ้าแหละ”

ซือถูเย้นก็หน้าเสียเข้าไปใหญ่ อารมณ์เสียแล้วก็ดื่มเหล้าไม่สนใจ

หลีโม่ถาม “ทำไมเจ้าถึงได้ชื่อว่า ไอ้บ้านนอกละ?”

ซือถูจิ้งก็ยิ้มพูดว่า “เพราะตอนที่เขาอายุ7ขวบ ปีนขึ้นต้นไม้ตระกูลเฉินแล้วตกลงมา แล้วฟันหน้าหัก2ซี่ ตอนพูดก็น้ำลายกระเด็น ฮูหยินแก่ก็เลยเรียกเขาไอ้บ้านนอก ตามภาษาท้องถิ่นเรียกเด็กที่ฟันหน้าหักดูแล้วบ้านนอกๆ”

ซือถูเย้นหน้าเสียไปอีก “พอได้แล้ว ดื่มๆ”

งานเลี้ยงนี้คึกครื้นมาก ก็เพราะว่าฮูหยินแก่ไปก่อกวนหมด นางตลกมาก ทำให้หลีโม่ชอบ

แต่ว่าเฉินไท่จูนกับซือถูเย้นกลับไม่ค่อยดีใจ โดยเฉพาะเฉินไท่จูน ต่อหน้าฮูหยินแก่ นางก็จะกลายเป็นเด็กวัยรุ่น ไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้าพูดอะไร

หลังจบงาน เรื่องงานแต่งก็ตกลงกันเรียบร้อย

เมื่องานตกลงได้ ก็เริ่มจัดงานได้

ชุดแต่งงานไม่ต้องสั่งทำ เพราะตระกูลเฉินตระเตรียมให้แล้ว

ทั้งสองตระกูลก็เอาบัญชีสิ่งของและสินสอดต่างๆมาให้ซึ่งกันและกัน เซียวโธ่เห็นในบัญชีไม่มีรายการอาวุธที่ตกลงไว้ ก็โกรธมาก แล้วก็รีบตรงไปถามยังตระกูลเฉิน

อาวุธพวกนั้นก็เป็นการหนามยอกเอาหนามบ่ง ไม่สามารถจะส่งเป็นเครื่องสมบัติฝ่ายหญิงได้ เซียวโธ่จะให้เอาอาวุธพวกนั้น พูดอย่างไรก็ไม่ยอมกลับ

เซียวเหาเย๋ทราบเรื่อง ก็ส่งคนไปเอาตัวกลับมา เซียวโธ่กลับมาก็โมโหใหญ่ ถ้าไม่ให้อาวุธมาก็ไม่แต่งงาน เซียวเหาเย๋โกรธ แล้วก็ไล่เขาออกไป

เซียวโธ่ก็เป็นคนไม่ยอมใคร ก็เลยไปเก็บของออกจากจวน ในใจเขาคิดแต่จะเอาอาวุธ เขาคิดว่าเหาเย๋จะช่วยเขาหน่อย แต่ไม่เลย

เซียวเหาเย๋โมโหพูดว่า “เจ้าเด็กนี่ เจ้าไม่ต้องเก็บข้าวของหรอก เสื้อผ้าที่เจ้าใส่ อาหารที่เจ้ากินทุกวันนี้ก็เป็นเงินในจวนทั้งหมด”

“เงินเดือนข้า.........” เขาหยุดปากพูด เหมือนว่าเงินเดือนก็จะถูกเขาถลุงใช้จนหมด ที่ใช้ทุกวันนี้ก็เป็นของจวนจริงๆ

เขาเดินวนไปมาในห้อง “ข้ามีของที่เคยซื้อ ใช้เงินตัวเองซื้อ ข้าจะเอาไป ไม่ให้พวกเจ้าหรอก”

แต่ว่าหาทั่วทั้งจวนแล้ว ก็ไม่มีของที่เขาซื้อเองเลย แต่ก่อนหน้านี้ฝึกงานไม้ ก็เลยซื้อเก้าอี้เข้าจวนมา2ตัว

“ไม่ให้พวกเจ้าหรอก ” เขาโมโหแล้วถือเก้าสองตัวนั้นข้างละตัว แล้วก็นึกได้ว่าเคยซื้อหม้อต้มยาให้ท่านแม่ แล้วก็เข้าไปเอาในห้องครัว

ในตัวก็ไม่มีเงินเลย เขาคงต้องไปพึ่งพาซือถูเย้นก่อน

แต่เซียวเหาเย๋ให้คนไปส่งข่าวบอกก่อนแล้วว่า ใครก็ห้ามให้ความช่วยเหลือ

เขาพูดหลีโม่ไล่ออกมา ไปหาซูชิง ก็ปิดประตูไม่ต้อนรับ ไปตำหนักองค์หญิง ก็บอกไม่รับผู้ชาย ไปหาอ๋องเหลียง อี้เอ๋อร์สงสารเลยให้หมั่นโถมา2ลูก แล้วก็ไล่ไป

ตอนที่จนตรอก เขาก็ได้ว่าจะไปหาหูฮวนซี ยืมเงินนางมานอนพักโรงเตี๊ยม

หูฮวนซีก็เขียนใบสัญญากูยืมให้กู เขาเอามาดูก็ตกใจตาโต “ทำไมดอกเบี้ยสูงขนาดนี้?”