พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 416

ตอนที่ 416 นางนี่เอง

เฉินหลิงหลงพบหน้าหลีโม่อีกครั้ง ก็ทำตัวไม่ถูก แต่ก็เป็นช่วงเวลาแค่ชั่วครู่เท่านั้น นางคิดว่าไม่ต้องมาพูดอะไรเกี่ยวกับศักดิ์ศรีกันอีกแล้ว

“เฉินหลิงหลง เจ้าเจอหลิ่วหลิ่วได้อย่างไร? ” ซือถูเย้นถาม

เฉินหลิงหลงตอบว่า “ท่านอ๋อง นางมาสลบหน้าประตูบ้านข้า ก่อน3ทุ่ม ข้าจะไปปิดประตูลงกลอนประตูบ้าน เห็นหน้าประตูมีคนนอนอยู่ เอาตะเกียงไปส่องดูถึงรู้ว่าเป็นคุณหนูตระกูลเฉิน ก็เลยให้เพื่อนบ้านผู้ชายตัวใหญ่กำยำมาช่วยกันแบกนางกลับมา ”

“แล้วก่อนหน้านั้นเจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือไม่?” ซือถูเย้นถามอีก

เฉินหลิงหลงส่ายหัว “ไม่ได้ยินอะไรเลย”

จิ่นเฉิงพูดว่า “ท่านอ๋อง ถามชาวบ้านแถวนั้นแล้ว ต่างก็บอกว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย”

นั่นก็แสดงว่าหลิ่วหลิ่วไม่ได้ร้องให้ช่วยเหลือ หรือไม่ได้ปริปากออกเสียงใดๆมาเลย แสดงว่าถูกวางยาสลบ

ให้เฉินหลิงหลงเข้ามาใกล้ ซือถูเย้นอยากรู้ว่านางโกหกหรือไม่ แต่ก็ไม่ได้โกหก

ให้เฉินหลิงหลงกลับไป จิ่นเฉิงก็รายงานเพิ่มว่า “บนพื้นมีรอยลาก แต่ไม่ค่อยชัด แถวนั้นเป็นเขตชุมชน มีคนมากมาย คนเข้าออกเยอะ แต่เมื่อถึงตอนกลางคืน ก็มีคนออกบ้านน้อยลง”

“รอยลากมีคราบเลือดไหม?”

“ไม่มี ！”

“เช่นนั้นก็แสดงว่านางถูกลากมาหน้าประตูแล้วก็ถูกฟัน”

“เป็นไปได้ เพราะว่าประตูบ้านเฉินหลิงหลงอยู่ลึกสุดในซอย ทั้งยังเงียบมาก ลงมือแถวนั้น ไม่มีคนเดินผ่านมาเห็นแน่ นอนจากคนในบ้านแถวนั้น”

“ไม่มีคนเห็นเหตุการณ์ ก็ไม่มีพยาน ของมีค่าบนตัวหลิ่วหลิ่วหายไปไหม?” ซือถูเย้นถาม

เฉินไท่จูนพูด “ถุงเงินหายไป เครื่องประดับหายไป ของที่มีค่า หายหมด”

“เป็นการปล้นชิงทรัพย์หรือ?” จิ่นเฉิงถาม

ซือถูเย้นส่ายหัว “ไม่ใช่ ถ้าปล้นคงไม่ต้องวางยาสลบ คนที่วางยานางต้องเป็นคนที่นางรู้จัก”

คนที่นางรู้จัก แล้วนางก็ไม่ระวังตัว แสดงว่านางคุ้นหน้ากับคนคนนั้น หรือไม่ก็อาศัยจังหวะที่นางไม่ระวัง

เฉินหลิงหลงไม่ได้โกหก เฉินไท่จูนและซือถูเย้นก็เห็นพ้องกัน เฉินหลิงหลงไม่ได้เก่งอะไรมาก ถ้านางโกหก ทั้งสองคนต้องดูออกแน่

ถ้าเช่นนั้น เป็นใครกัน?

หลิ่วหลิ่วคนนี้ ดีไปหมดกับทุกคน ไม่เคยมีปัญหากับใคร ใครเป็นคนลงมือฟันนางกันแน่นะ?

หลีโม่มองซือถูเย้น เห็นเขาขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าจะพบร่องรอยอะไร?

แต่ว่า ถึงแม่เขาไม่พูด แต่ก็ไม่ควรถามต่อหน้าทุกคน

หลิ่วหลิ่วเกิดเรื่อง ทั้งยังเป็นวันก่อนงานแต่ง 1 วัน ทำให้ทุกคนทุกข์ใจกันมาก

เซียวโธ่กลับไปดูแลนาง เจ้าทึ่มคนนี้ ต้องให้หลิ่วหลิ่วเกิดเรื่องเสียก่อนถึงจะเป็นห่วงขึ้นมา

ครู่หนึ่ง อาศัยจังหวะที่ทุกคนไม่สนใจ หลีโม่ก็ลากซือถูเย้นออกมา “เจ้าคิดว่าอย่างไรบ้าง?”

ซือถูเย้นส่ายหัว “ก็คาดเดาได้บ้าง แต่ไม่มั่นใจ”

“เจ้าพูดออกให้ฟังหน่อย ” หลีโม่กล่าว