พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 417

ตอนที่ 417 หลอกลวง

ดังนั้น เขาก็เอาเฉินหลิ่วหลิ่วไปซ่อนไว้ที่ท้ายซอย รอเฉินหลิงหลงกลับมา แล้วค่อยฟันเฉินหลิ่วหลิ่ว

พอฟันแล้ว เสี้ยโล่เยว่ก็ออกมาจากบ้าน ตั้งใจบอกกับเฉินหลิงหลงว่าลืมปิดประตู ให้นางลงมาปิดประตู

ดังนั้น เฉินหลิงหลงก็ไม่ได้โกหก ส่วนเฉินไท่จูนเพราะว่าเป็นห่วงเฉินหลิ่วหลิ่ว ก็เลยมองแต่เฉินหลิงหลง นางคิดว่า ถ้าเรื่องนี้สองแม่ลูกนั้นเป็นคนทำ ต้องเป็นแผนของเฉินหลิงหลงแน่

เมื่อได้ฟังเฉินหลิงหลงตอบอย่างไม่มีอะไรน่าจับผิด และพวกนางแม่ลูกก็ไม่มีวิธีทำร้ายหลิ่วหลิ่ว ก็เลยไม่สงสัยพวกนาง

เพราะการตัดข้อสงสัยนี้ออก ทำให้ซือถูเย้นกับหูฮวนซีตัดสินใจผิดไป

จิ่นเฉิงก็พาคนออกไปสืบต่อ ไปถามพนักงานที่เกราะบอกเวลาในคืนนั้น บอกว่าเห็นรถของอ๋องหวายหนานเข้ามาในเมืองหลวง และประจวบเหมาะที่เข้ามาหลังจากที่หลิ่วหลิ่วเกิดเรื่องพอดี

ซือถูเย้นก็เอาหลักฐานจากทหารเฝ้าประตู อ๋องหวายหนานผ่านเข้ามาช่วงเวลานั้นจริงๆ ไม่ได้กลับมาอย่างยิ่งใหญ่อะไร แค่พาผู้ติดตามไม่กี่คนกลับมา

เพราะว่าตอนแรกสงสัยว่ากุ้ยไท่เฟยเป็นคนทำ บวกกับที่อ๋องหนานหวยกลับเมืองหลวงอีก มันประจวบเหมาะกับที่หลิ่วหลิ่วถูกทำร้าย ซือถูเย้นและตระกูลเฉินก็คิดว่าอ๋องหนานหวยเป็นคนทำ

แต่ติดที่ไม่มีหลักฐาน ก็เลยไม่สามารถออกไปจับกุมตัวได้

แต่ว่า หูฮวนซีบอกกับซือถูเย้นว่า อ๋องหนานหวยแลกตั๋วเงินกับเหลียงเหาเย๋ ถึงตอนนี้ตั๋วเงินนั้นยังไม่ถูกนำไปขึ้นเงินเลย

ซือถูเย้นได้ข้อมูลจากหูฮวนซี ก็เลยให้นางไปที่ธนาคารแลกเงิน ถ้ามีคนเอาตั๋วเงินมาแลก ก็ให้บอกว่าตั๋วนั้นเป็นของปลอม แลกไม่ได้

พูดไปก็แปลก หูฮวนซีเพิ่งจะบอกกับเฒ่าแก่ แล้วเพิ่งทำตั๋วเงินปลอมขึ้นมา ก็มีคนเอาตั๋วเงินของเหลียงเหาเย๋มาแลกเงิน

หูฮวนซีจัดการด้วยตัวเอง นางตรวจดูตั๋วเงิน เป็นตั๋วจำนวนเงินมากสุด 1000 ตำลึง มีทั้งหมด 21 ใบ เท่ากับ 2หมื่น1พันตำลึงเงิน

คนที่มาแลกยกลังใหญ่ๆเข้ามา มาทั้งหมด 6 คน ถึงแม้จะใส่เสื้อผ้าขาดๆ แต่ทุกๆคนล้วนหน้าตาโหดเหี้ยม ดูแล้วเหมือนจะเป็นนักฆ่า

หูฮวนซีเตรียมตั๋วเงินปลอมไว้เรียบร้อย เนื่องจากเคาเตอร์มันสูงมาก หลังจากนางรับตั๋วเงินมาแล้ว ก็เงยหน้าบอกกลับไปว่า “ตั๋วเงินของท่าน เอามาจากไหน?”

คนที่นำมาอายุราว 30 กว่าปี หน้าคล้ำๆ ผิวพรรณกรรมกร มีรอยแผลเป็นแต่ปากยาวถึงหู หูฮวนซียืนอยู่หลังเคาเตอร์ เห็นมือดำๆของคนคนนั้น เมื่อเขาได้ยินนางถาม ก็ตอบว่า “ลูกค้าเป็นคนให้มา”

หูฮวนซีเอาหมึกมาทาบนโต๊ะ แล้วตรวจสอบตั๋วเงินอีก แล้วก็เอาคืนให้พวกนั้น “ตั๋วเงินของพวกท่านเป็นของปลอม ท่านถูกหลอกแล้วหรือเปล่า?”

คนนั้นตกใจมาก “อะไรนะ? ตั๋วปลอมหรือ?”

หูฮวนซีพูดกับเฒ่าแก่ว่า “เจ้าออกไปอธิบายให้ลุกค้าเข้าใจหน่อย ว่าทำไมถึงเป็นของปลอม”

เฒ่าแก่พยักหน้า “ขอรับ ！”

เฒ่าแก่ร้านเดินออกไป แล้วเชิญคนพวกนั้นนั่งลง แล้วปิดประตู

เฒ่าแก่บอกว่า “ทุกท่าน เชิญดูตั๋วเงินของพวกท่าน ทำจากกระดาษพิเศษทั้งยังประทับตราติ่งเฟิงของพวกเรา ” แล้วเขาก็เอาตั๋วเงินร้านตัวเองออกมาเปรียบเทียบ “แต่ว่าท่านเชิญดูให้ละเอียด มันมีอะไรไม่เหมือนกัน ตราประทับของร้านเรานั้นชัดเจน ตรงมุมจะมีเส้นโค้ง แต่ของพวกท่านไม่มี แล้วดูรอยด้านล่าง ของท่านมันจางมาก ทั้งยังประทับตราผิดตำแหน่ง แล้วตรงนี้ยังมีรอยดำอีก โอ้ รอยเปื้อนบนมือท่านไปสัมผัสเข้า จุดนี้ไม่เป็นไร แต่ส่วนอื่นบอกได้ว่า มันปลอม ถ้าท่านไม่เชื่อ ให้ทางการมาตรวจสอบกระดาษและตราประทับของร้านติ่งเฟิงเราได้ ทั้งหมดนี้ลงทะเบียนกับทางการหมดแล้ว”

คนคนนั้นก็เอาตั๋วเงินไปเทียบดู ก็เห็นข้อแตกต่างจริงๆ แล้วตั๋วเงินปึกนั้นก็มีรอยดำหมด ดำจากขี้มือพวกเขา