พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 421

ตอนที่ 421 งานแต่งงานที่เรียบง่าย

หลังจากที่เฉินเหล่าไท่จูนกลับไปแล้ว ได้พูดกับหลีโม่ว่า “มีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกเจ้า ข้าไปหาน้องสาวคนนั้นของเจ้าแล้ว และเอาคืนนางไปแปดแผล ยังไม่ตาย แต่ต่อไปไม่ต้องคิดที่จะได้มีชีวิตที่ดี แปดแผลนี้อยู่บนใบหน้า นางคิดอยากที่จะใช้ความงามเพื่อหาเลี้ยงชีพ คงเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว”

สีหน้าหลีโม่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ พูดว่า “ฆ่าตายไปก็ไม่เสียดาย”

เฉินไท่จูนขมวดคิ้ว พูดว่า “ฆ่านาง? ข้าไม่อยากฆ่าคนแล้ว คนแก่ควรที่จะมีชีวิตที่สงบสุขในบั้นปลาย จะทำให้มือเปื้อนกลิ่นคาวเลือดอีกไม่ได้”

หลีโม่หัวเราะ แต่ในใจขมขื่น สำหรับคนที่เป็นแม่ทัพแล้ว การฆ่าคนถือเป็นเรื่องปกติ ในสนามรบถ้าเราไม่ตายเขาก็ต้องตาย แต่การฆ่าคนจะให้คิดเป็นการลิงโลดน่ายินดีหรือ? เป็นไปไม่ได้ ต่อให้เฉินไท่จูนจะกล้าหาญองอาจ แต่นางฆ่าคนล้วนเป็นการรู้สึกเหมือนกระทำบาปน่าอัปยศ ดังนั้น หลังจากที่นางถอยออกมาแล้ว ก็จะไม่ลงมือฆ่าคนอีกเด็ดขาด

ดังนั้น ทั้งๆที่ในใจอยากที่จะฆ่าเสี้ยโล่เยว่มาก นางก็ยังอดทนไว้ เพียงไม่อยากที่จะใช้มือฆ่าคนให้เต็มไปด้วยเลือดเพิ่มมากขึ้นอีก บางที นางอาจจะคิดมาตลอดว่า หลิ่วหลิ่วจะมีชีวิตได้ไม่เกิน 19 ปีนั้นเป็นเพราะนางฆ่าคนมากเกินไป

“นามีชีวิตอยู่แบบนี้ สะใจกว่าทำให้นางตายไป” หลีโม่ไม่ได้กำลังปลอบใจนาง ฆ่าคนคนหนึ่ง ถือเป็นการฆ่าเวลาความหวาดกลัวเจ็บปวดของนาง แต่การมีชีวิตอยู่แบบนี้ นางยังมีเวลาเจ็บปวดทรมานอีกยาวนาน

ดังนั้น ความแค้นของเสี้ยหลีโม่คนเดิม นับว่าได้ล้างแค้นได้

หลังจากที่อ๋องหนานหวย “กลับมา” ภาระหน้าที่ที่ซือถูเย้นมอบไปให้เขาไปสืบคดีหยาวจื่อ ก็ได้เริ่มดำเนินการอย่างเป็นทางการ

อ๋องหนานหวยเอาม้วนกระดาษเมื่อสิบเอ็ดปีที่แล้วมาจากสิงปู้ ในนั้นไม่พบอะไรเลย เพราะข้อมูลในม้วนกระดาษกับหลักฐานที่มีถือว่าเป็นศูนย์ บันทึกไว้เพียงรูปคดีเท่านั้น

แต่ว่าจื่นเฉิงเอาหลักฐานจำนวนหนึ่งให้เขา เป็นหลักฐานที่บ่งชี้หานชีงชีว

หลังจากที่อ๋องหนานหวยเอาหลักฐานไปแล้ว ก็สืบตรวจโดยรอบ ตรวจสอบความเท็จจริงของหลักฐาน

ทางอีกด้าน กำหนดการวันแต่งงานของหลิ่วหลิ่วกับเซียวโธ่ก็มาถึงแล้ว ตอนนี้หลิ่วหลิ่วไม่สามารถลุกขึ้นมาไหว้ฟ้าดินได้ แต่งานแต่งก็ไม่สามารถเลื่อนไปได้อีกแล้ว เพราะเฉินไท่จูนบอกว่า ใกล้ถึงวันเกิดนางแล้ว เลื่อนการแต่งงานออกไปก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก

ดังนั้น หลังจากที่ทั้งสองตระกูลปรึกษาหารือกันแล้ว มีการจัดงานตามกำหนดการเดิม แต่ไม่จัดใหญ่โต รอหลิ่วหลิ่วหายดีแล้ว ค่อยหาวันดีจัดงานเลี้ยงชดเชย

หลิ่วหลิ่วใส่ชุดแต่งงานได้อย่างยากเย็น แต่ก็ต้องให้หลีโม่ฉีดยาแก้ปวดถึงจะสามารถใส่ได้ บนเกี๊ยวปูพรมนุ่ม และยังมีคนคนหนึ่งนั่งอยู่เป็นเพื่อนนางด้วย กลัวนางหกล้ม

คนที่นั่งเป็นเพื่อนจึงเป็นหลีโม่ นั่งอยู่ในเกี๊ยวขนาดใหญ่โตมหึมา ทำให้นางหวนคิดถึงงานแต่งของตัวเอง ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

น้ำหนักครึ่งตัวของหลิ่วหลิ่วล้วนพิงอยู่บนตัวหลีโม่ อ่อนแรง แต่ก็ตื่นเต้นมาก

ในใจหลีโม่ก็ตื่นเต้นแทนนาง แต่ก็ทรมานแทนนางด้วย งานแต่งนี้ไม่เป็นการสมบูรณ์แบบ นางถึงขั้นไม่สามารถไหว้ฟ้าดิน

หมอหลวงบอกว่าขาถึงกระดูกของนาง ที่จริงไม่ได้สาหัส มีดที่ฟันนางไม่ถือว่าคม เพียงบาดเจ็บถึงกระดูก แต่หลิ่วหลิ่วยังอายุน้อย ร่างกายฟื้นตัวได้แล้ว แน่นอนที่สำคัญก็คือมีหมออย่างนางอยู่ด้วย

“เมื่อกี้ตอนที่เจ้าถูกหามขึ้นเกี๊ยว ท่านย่าของเจ้าน้ำตาไหลเลย หลิ่วหลิ่ว ทุกคนเป็นห่วงเจ้า เจ้าต้องมีความสุขนะ” หลีโม่พูด

“อืม ข้ามีความสุขมาก” หลิ่วหลิ่วน้ำตาไหล ในใจมีความรู้สึกไม่อยากที่จะจากคนที่บ้านไป

ตอนที่เกี๊ยวเจ้าสาวมาถึง ตามธรรมเนียมแล้ว น่าจะเป็นเพื่อนเจ้าสาวแบกนางลงจากเกี๊ยวเจ้าสาวเข้าไป แต่เซียวโธ่รออยู่ที่หน้าประตู เขาไม่วางใจให้ใครแตะต้องหลิ่วหลิ่ว ยืนยันที่จะอุ้มนางเข้าไปเอง

เขาระมัดระวังที่จะไม่แตะต้องถูกบาดแผลของนาง หลีโม่ตามอยู่ด้านข้างตลอด นางไม่เคยเห็นเซียวโธ่มีความตั้งใจถึงขนาดนี้มากก่อน

ผ่านเหตุการณ์ในครั้งนี้ เขาน่าจะรู้จักรักและทะนุถนอมหลิ่วหลิ่วมากขึ้น คงไม่กล้าที่จะใช้อารมณ์อีก

เพราะหลิ่วหลิ่วบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นทุกคนเพียงทานข้าวด้วยกันแล้วก็แยกย้ายกันไปแล้ว

เช้ารุ่ง ซ่งรุ่ยหยางจะจากเมืองหลวงกลับประเทศ ก่อนกลับ ซ่งรุ่ยหยางบอกกับซือถูเย้นว่า “อี้เฟยจะแอบพอคุยเรื่องแผนการลับกับกงซูนเย่นของกายเขาอย่างเป็นการส่วนตัว อี้เฟยคนนี้ ระวังหน่อย”

ซือถูเย้นพูดเสียงเรียบว่า “ขอบใจ ดูแลตัวเองด้วย”

หลิวเยว่ยังลังเลที่จะกลับประเทศ นางมีชีวิตที่อิสระจนเคยชินแล้ว คิดถึงเมื่อกลับไปแล้วก็ต้องถูกขังอยู่แต่ในวัง นางก็รู้สึกหดหู่ใจ คิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะวิ่งหนีไปได้อย่างไร